Η θάλασσα ήταν για τη γειτονιά μια όμορφη παρηγορία μία χαρά που δεν εστοίχιζε .Το όλον πρόβλημα ήτο η μετάβαση εις μίαν των παρά την Λεμεσόν παραλιών.Άλλοι επιχειρούσαν μετάβασήν ποδηλατικώς.Εμείς οι μικρότεροι αναζητούσαμεν κάποιον εγκεκριμένον καλόν Σαμαρείτην ότις να ηγγαρευθεί να μας μεταφέρει με κανέναν φιαττούιν και να μας επιβλέπει κατα την παραμονή μας εντός και πέριξ της θαλάσσης η οποία ήτο μεγίστως παιγνιώδης και ολίγον πελλάρικη και ενίοτε ριψοκίνδυνεύουσα ολίγον.Καποτε με την πολύτιμη μάππαν της γειτονιάς επαίζαμεν πολύωρα αυτοσχέδια παιχνίδια κυπριακής υδατοσφαιρίσεως μέχρι εξαντλήσεως και των δύο ομάδων.
Περιεργαζόμενοι τα παροπλισμένα παιχνίθκια των εγγλεζουθκιών κάποιαν στιγμην οικονομήσαμεν μίαν ή δύο μάσκες θαλάσσης περί το έτος χίλια εννιακόσια εβδομήντα πέντε οπότε ηρχισεν η διερεύνησις των βυθών εις παραλίας τινάς.Τα μακροβούτια μας οδήγησαν στα μικρα ψαροτούφεκκα στις φτωχικές τρίαινες και στα πρώτα ψαρέματα.Έτσι κάποιοι εξ ημων εξελίχθηκαν εις δεινούς ψαράδες με πρώτον και ικανότερον τον Φοίβον ο οποίος εξελίχθει εις τον φόβον και τρόμον των οχταποθκιών της παράλιας περιφερειας Λεμεσού και περιχώρων.
Η θάλασσα το πανηγύρι των πτωχών και των μερακλήδων.
