Το πρώτο τραγούδι που γράψαμε με το Σίμο είχε τίτλο ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ.Το πρώτο μου δίηγημα το γραψα για ένα διαγωνισμο του ετους Κατεχομένων 1983_1984.
Την προσφυγιά δεν την διάβασα σ βιβλία Την έζησα στο πετσί μου Τον Αύγουστο του 1974 η γειτονιά πάλεψε για να στηρίξει τους αδερφους και τις αδερφές μαςΤο Ζ Δημοτικό Λεμεσού ήταν ενα σχολειό αγάπης για την προσφυγια και τα παιδιά της
Όλα βέβαια μπορει να έχουν μια εξήγηση.Πάντοτε λάτρευα την Κερύνεια και την επαρχία της.Είμαστε εμεις οι Κουππάρηδες της Δρούσιας απόγονοι ενος από τα λίγα παλληκάρια που γύρεψαν οι Τούρκοι στην Λάπηθο στη σφαγη της 9ης Ιουλίου και διέφυγε στον άγριο και γεματο κρυψώνες Ακάμα.Κατόπινα ο γερο_Κουππάρης πρόκοψε και μεγάλωσε παιδια και εγγόνια στηνηρωική Λαόνα χωρις ποτε να ξεχάσει την Λάπηθο τον Καραβά.Δεν ξέρω αν ήταν η φωνη της καταγωγης μα στο Γυμνάσιο από την πρώτη στιγμη κατι βαθύ με ένωνε με το διαμάντι εκεινων των ολανθιστων τόπων τον Γιώργο τον Χατζηπετρη.
Φτωχοί εμείς με τους φτωχους των καταυλισμων και των προσφυγικων του Τουρκομαχαλα συντροφέψαμε και παλέψαμε για μια θέση στον ήλιο
Όταν κατεβάζαμε τα λιγοστά που έφεραν μαζι τους οι εγκλωβισμενοι απο το Πατρικι και το Κοιλάνεμος στη γείτονια κατάλαβα πως θα πρεπε να έχουμε έγνοια.
Με τον καιρό μελετώντας μέχρι ακραίας κοπώσεως
συνειδητοποούσα πως είχαμε να αντιπαλέσουμε κάτι πολυ αρρωστημένο ληστρικο και δολοφονικό.Με κάτι που δεν ντρεπόταν να ζει αιώνες από τα κλεψιμια.Φόρτωνε ψυγεία απο την Κερύνεια για τις φιλεναδες του στην ενδοχωρα συμφωνα με μαρτυρία Τούρκου αξιωματικού.
Διαβαζοντας για το κεφαλαιώδες της αυτοδιάθεσης των λαών και των ανθρώπων καταλάβαινα απο τι μας απστερούσε αυτο το κακό αυτή η νοοτροπία του οθωμανου αφέντη που ποτε δεν αναπαυτηκε με την προσπαθεια προκοπης των Χριστιανων της Κύπρου.
Τότε στη γειτονια ο γιαγιάδες και ο παπούδες ελεγαν με πόνο Εννάρτει τζιαιρός που ενναγυρέψουν τζιυνουρκο πουμουσαρλίκκιν.Αμαν γερημωσουν τους τόπους μας ενα δεικλησουν τζιαι ποδα να γυρευτουν να κονομήσουν χαζίρικα.
Τότες εν επολοκαταλαββαινα .Τώρα ξέρω τι παναπει ποθκιαντραπος διχως μέτρο και χαλινάρι αληθείας.
Μην με πάρετε πάλι στο κατόπιν. Φιλτάτη η αλήθεια και Μακρυγιάνη και Σεφέρη που θελε η αλουπια του βουλιμικου Ανατολιτη που πολυ θα ήθελε να είμαστε
του σιερκου του να κουμαντάρει στη γνωστη ρότα τα δικα σου δικά μου τζιαι τα δικα μου απο αιώνων δικα μου.
