Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Γοντικάκη
Ο ακαδημαϊκός Αμίλκας Αλιβιζάτος, όταν τον γνώρισε τριαντατετράχρονο, εξεπλάγη και ζήτησε από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρύσανθο να τον τοποθετήσει -αυτόν που είχε πάει μόνο στην πρώτη Δημοτικού- εφημέριο στην Πολυκλινική Αθηνών, στην Ομόνοια. Εκεί μένει 33 χρόνια (1940-1973). Γίνεται γνωστός ως μία αύρα του Πνεύματος και ένα θείο χαμόγελο για όλο τον κουρασμένο κόσμο της περιοχής. Αγαπά και φωτίζει όλους, όπως ο Θεός ανατέλλει τον ήλιο «επί πονηρούς και αγαθούς» (Ματθ. 5,45). Δεν αποπαίρνει κανένα.
Παρηγορεί και αγιάζει τους πάντες. Φτάνει μέχρι και τον «οίκο ανοχής» -όταν άγιαζε κατά τα Φώτα. Δεν παραξενεύεται. Χαίρεται. Ψάλλει μ᾿ όλη του την καρδιά το «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου, Κύριε…». Καλεί και αυτά τα πονεμένα πλάσματα να φιλήσουν τον Σταυρό και να παρηγορηθεί «η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη». Γίνεται γνωστός ως μία ευλογία για όλους. Ένα αγγελικό πρόσωπο. Ένα θείο παιδί πού παίζει. Μια ευωδία πού απλώνεται και βρίσκει κάθε ψυχή. Είναι αγράμματος και πάνσοφος. Είναι ποιητής θεόπνευστος, λογοπλάστης και ανθρωποπλάστης. Λέει: Πρέπει να είσαι ποιητής, για να γίνεις χριστιανός. Ο Χριστός χοντροκομμένες ψυχές δεν τις δέχεται. Λέει: Όλα τα έβλεπα, τα γνώριζα, αλλά δεν μιλούσα.
Μιλούσε διακριτικά, όταν και όσο χρειαζόταν, για να δώσει κουράγιο στον άλλο, τον πονεμένο και άρρωστο. Να του πη πόσο ο Θεός είναι αγάπη. Μιλούσε ελεύθερα. και σου μετέδιδε την παιδικότητα του Παραδείσου πού είχε μέσα του. Έλεγε ό,τι σκεφτόταν και ό,τι είχε κάνει: ήθελε να μάθη αρμόνιο· είχε φτιάξει ένα πρωτόγονο ραδιόφωνο πού δούλευε όλο το εικοσιτετράωρο. και σε βοηθούσε να πεις και συ ό,τι σκεφτόσουν. Η εξομολόγηση σ᾿ αυτόν γινόταν σαν μία φιλική συζήτησι. Ήταν ένα παιδί του Θεού μέχρι τέλους. Σου παρουσιαζόταν όπως ήταν. Δεν σου παρίστανε φτιαχτά τον άγιο και τον άψογο. Δεν φοβόταν την πραγματικότητα. Δεν ήθελε να δοξασθεί από τους ανθρώπους. Ήθελε να δοξασθεί το άνομα του Θεού. Του Θεού, πού «βρέχει επί δικαίους και αδίκους» (Ματθ. 5, 45). Αυτός ήταν ο π. Πορφύριος, πού εκοιμήθη τό 1991 στο κελλί πού εκάρη μοναχός. Ήταν μία φωτεινή παρουσία αλήθειας και παρακλήσεως, γιατί μας μετέδωσε δωρεάν τή χάρι του Θεού πού είχε μέσα του. Δεν μας διαφήμισε τις αρετές και τό άψογο της ζωής του. Αν ο π. Πορφύριος έμενε στα χαρίσματα και μ᾿ αυτά ήθελε να δοξασθεί ως χαρισματούχος και να καταπλήξει τον κόσμο με τις θαυματουργίες του, θα γινόταν ίσως μια Αθανασία του Αιγάλεω, ή κάποιος παρόμοιος ψευδοπροφήτης από τους πολλούς πού ταλαιπωρούν τον κόσμο. Τώρα είναι ο γέρων Πορφύριος, το αχάραχτο διαμάντι, το χαμογελαστό παιδί του Θεού, πού διώχνει τον ζόφο της κολάσεως και της κατηφείας· βοηθά «να αισθανθεί ο κόσμος το αγκάλιασμα πού κάνει ο Χριστός σε όλους μας».
Πάει πέρα από τα χαρίσματα. Είναι θεοφόρος και θεοκίνητος. Είναι σοφός και ήρεμος. Έχει τη χαρά και την απλότητα του παιδιού του Θεού. Δεν ταράζεται ατομικά. Δεν κραυγάζει ποτέ μεταδίδοντας την κρυάδα πουύ προκαλεί ο πλανεμένος και ψευδοπροφήτης «ως ιδίαν έχων φρόνησιν» (πρβλ. απ. 2).
Είναι γαλήνιος. Μιλά «ήρεμα, απλά και απαλά». Χωρίς ανθρώπινους εκνευρισμούς· μεταφέρει τη βεβαιότητα της πίστεως. Με ένα χαμόγελο ουράνιο όλα τακτοποιούνται. Αθόρυβα και αναίμακτα καταστρέφεται ο παλαιός άνθρωπος. Τα πάθη μεταβάλλονται, μεταμορφώνονται σε δυνάμεις υπηρετικές του ανθρώπου για την πνευματική του προκοπή και σωτηρία. Ζει και ομολογεί ότι η ταπείνωση είναι η καρδιά της ψυχής. Ο εγωισμός είναι κουταμάρα και αρρώστια πού ζαλίζει τον άνθρωπο και τον οδηγεί στην πλάνη. Είπε: Όταν φύγω, θα είμαι πιο πολύ μαζί σας, και έτσι είναι.
Από το βιβλίο: Το κάλλος θα σώσει τον κόσμο, έκδ. Ι. Μ. Ιβήρων, Άγιον Όρος
