Μια καινούργια ανακάλυψη της παραδόσεώς μας και της δυνατής βεβαιότητος που προσφέρει
Τον γνώρισα πρωτα από τα βιβλία του και κατόπιν τον συναντησα στην Κύπρο αρκετες φορές και μια μόνον φορά στο Αγιον Ορος .Αλληλογραφούσαμε.Ήταν
πολύ ευγενικός και άνθρωπος όντως σοφός και διακριτικός κατά Θεόν. Ηταν ο Μωυσής Αγιορείτης , ανήρ ανδρείος .Παρά τις δοκιμασίες από μικράν ηλικίαν
αγωνίστηκε και ζώντας συχνά μες τον καθημερνό πόνο μας δίδασκέ χωρίς τηλεβόες και επιβολές.
"Μπορεί ο κάθε άνθρωπος, αν αγωνιστεί και θέλει πραγματικά, να απορρίψει από τη ζωή του άμεσα ό,τι δεν του δίνει αληθινή αισιοδοξία, χαρά και ευχαρίστηση. Έτσι ο άνθρωπος θα έχει ηρεμία, ησυχία και γαλήνη. Η συνείδησή του θα είναι αναπαυμένη, η ζωή του ατάραχη, ακόμη και ο ύπνος του γλυκός.
Ο ποιητής Τ. Έλιοτ λέγει: «Κάνοντας κάτι χρήσιμο, λέγοντας κάτι ορθό, ατενίζοντας κάτι πραγματικά ωραίο, αρκούν για να ομορφύνουν τη ζωή σου».
Ο Ντοστογιέφσκι έλεγε «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο». Είναι γεγονός πως το κακό, το πονηρό, το αισχρό προκαλεί και δελεάζει, όμως το καλό, το αγαθό, το
ιερό και ωραίο είναι που πάντοτε θέλγει πραγματικά και συγκινεί βαθύτατα."
Πόσο εχουμε ανάγκη ετ ούτο το λόγο που ευγενώς προσανατολίζει στην αληθινή αισιοδοξία,την ποθητή ηρεμία , την σπάνια στις πολεις μας ησυχία και την
αποξεχασμένη από τα βιώματα μας γαλήνη.
Ετούτες τις ημέρες μες την ταραχή της επικαιροτητος, πνιγμένος στην υποκρισια των ευκόλων κατηγορών και δηλώσεων.Αναζητούσα μια διδαχή διεξόδου.
Παρατηρούσα ομήλικους και λίγον μεγαλύτερους φιλόδοξους πολιτικούς και ελπίζοντες να κυριαρχήσουν μελλοντικα και σε άλλους θώκους εξουσίας με όποιον τιμημαν.Και σκεφτόμουν ποιος να ναι ο δρόμος που δεν βρίσκουν και κουράζουν εαυτους και αλληλους .Βράδυαζε όταν διαβασα ξανά τον γέροντα Μωυση τον Αγιορείτη που εφυγε προ ολίγων ετών για τους ουρανους αφήνοντας ένα κενό στον ελληνικόν οδηγητικον λόγον.
Εγραφε ώριμος πλέον ο καλός ποιητης και σοφος κατά θεόν θεολόγος " Η ελληνορθόδοξη παράδοση έχει δύναμη, αντοχή, νόημα, πίστη, παρηγοριά και ελπίδα. Η προσπάθεια ορισμένων να ξεριζώσουν από τις καρδιές των ανθρώπων αυτή την πλούσια και ζωηφόρα παράδοση το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να αυξήσει τους θλιμμένους, τους απαρηγόρητους, τους ανέλπιδους.Η παράδοση αυτή γέννησε εκλεκτές μορφές αγίων και ηρώων. Ήλθε ο καιρός για μια ουσιαστική αναζήτηση, προς επανασύνδεση με την ιστορία, την παράδοση και τη συνέχειά της. Ώρα ευπρόσδεκτη, κατάλληλη και απαραίτητη για μια καινούργια ανακάλυψη της παραδόσεώς μας και της δυνατής βεβαιότητος που προσφέρει στην απόγνωση, στην κατήφεια, στην κατάθλιψη και στη μελαγχολία. Να το αντίδοτο του πολλού ψυχικού πόνου των καιρών μας. Είναι ανάγκη σύντομα να το αναζητήσουμε προς θεραπεία. Δεν παίρνει άλλο μια ανοημάτιστη και μαύρη ζωή. Δεν είναι έτσι; Είμαι υπερβολικός και παρωχημένος;"
Μια καινούργια ανακάλυψη της παραδόσεώς μας και της δυνατής βεβαιότητος που προσφέρει στην απόγνωση, στην κατήφεια, στην κατάθλιψη και στη
μελαγχολία. Να η οδος και για την Κύπρο μας.Δεν το ακούμε πρώτη φορά.Πόσες φορές τοπε και το γραψε ο δάσκαλός ο Διαμαντης.Το διδαξε και το απαγγειλε ο ποιητης μας Μιχάλης Πασιαρδης.Δεκαετίες το εδίδαξε με το παράδειγμα του ο γέροντας της Κύπρου Αθανάσιος Σταυροβουνιάτης που φυγε προ ημερων αφού διακόνησε το νησι και την ελεημοσύνη εξ απαλών ονύχων,Αγρότης για μας.Βοσκός και οικονόμος στα μετόχια για να στηριχτουν τα γύρω χωριά.Λειτουργός του Υψιστου ηλιόφωτος για να αναπνέει η νήσος….
Μια καινούργια ανακάλυψη της παραδόσεώς μας και της δυνατής βεβαιότητος που προσφέρει.Αυτός είναι ο δρόμος.Και τον συλλαβίζει ενάς ολιγογράμματος
που χρόνια τώρα γυρεύει την ελπίδα και την χαρα του τόπου τούτου.Κι ας είναι ο ίδιος πένης , ακληρος βιωμάτων.
