ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ ΜΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ
Από την επόμενη της συμφωνιας για αποχωρηση από το Αφγανισταν και ιδιαίτερα από την προηγούμενη Άνοιξη ο όρος κενό πληροφοριών παρουσιαζοταν σε δημοσιευματα διεθνων πρακτορειων και διεθνων δικτυων πληροφορησης ως διαρροη σημείωμα των μυστικων υπηρεσιων η ως ύπαρκτη ανησυχία εμπειρων κρατικων αξιοματουχων από πολλές δυτικες και άλλες χώρες.
Ο διαλογος μυστικος αρχικά αφορούσε τη βιωσιμοτητα μυστικων επιχειρησεων συλλογηςπληροφοριων για λογαριασμό υπηρεσιων χωρίς την στηριξη της παρουσίας στρατευματων και άλλων δικτυων ασφαλείας και υποστηριξεως.Κατοπιν και προ του αιφνιδιασμου της καταληψης της Κάμπουλ απασχολουσε η παραμονή επιχειρησιακων υπο καλυψη για συλλογή πληροφοριών στο εντελώς νέο Αφγανισταν.
Κατά τις τελευταίες μερες σε πολλά δημοσιευματα το κενό πληροφοριών αποτελεί ένα από τα σημαντικά σημεία ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ σε σχέση όχι μόνον με τις οποίες μυστικες υπηρεσιες.
ΟΙ ΑΠΛΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
Κενο πληροφοριών για τις δυσκολίες του βιου των άπλων ανθρώπων τόσο στις πόλεις αλλά και στην υπαίθρο των μακρινων επαρχιων του Αφγανισταν.
Πως θα υπάρχουν πληροφορίες για καταπατηση της ανθρωπινης ελευθερίας στις στοιχειωδεις της εκφράσεις αν προκυψει ένα καθεστως ερμητικα κλειστό με μια προθηκη αλλαγης αλλά με απανθρωπες πρακτικες μακραν της δημοσιοτητας.
Μια έντονη κρυμμένη ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ απασχολει εμπειρους αναλυτες αλλά και αξιωματουχους ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΩΝ οργανωσεων με πολυετη εμπειρία σε περιβάλλοντα ακραιων πολιτικοκοινωνικων μεταβασεων στην Αφρική και την Ασια.
Κενό πληροφοριών και Αφγανισταν.....Ένα πιθανόν πρόβλημα του μελλοντος...Αυτά σημειωναμε τότε.
ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ
Σήμερα έφτασε κοντά μας συγκλονιστικη πληροφορηση από τρεις συνεργατες του BBC News εντος του Αφγανισταν στην ευρυτερη περιοχή της Τζαλαμαμπαντ. Οι περιγραφες κυριολεκτικα πληγωνουν την πανανθρωπινη συνείδηση στοιχειωδους άνθρωπιας. Τελικα οι Ταλιπαν δεν έφεραν στοιχειωδην ποιότητα ανθρώπινης ζωής με πρώτα θύματα τα υποσιτιζομενα παιδιά.
ΜΙΑ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΤΗΣ ΤΖΑΛΑΜΑΜΠΑΝΤ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΤΟΥ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ
Η Yogita Limaye με τη συμβολή και Πρόσθετες αναφορές από τους συνεργατες του BBC News Imogen Anderson και Sanjay Ganguly μεταδιδουν από ένα παιδικό νοσοκομείο της Τζαλαλαμπάντ
Το BBC αναφέρει μέσα από το νοσοκομείο του Αφγανιστάν όπου παιδιά πεθαίνουν από την πείνα.
Προειδοποίηση: Αυτή η ιστορία περιέχει ανησυχητικές λεπτομέρειες από την αρχή.
«Αυτό είναι σαν καταστροφή για μένα. Νιώθω τόση θλίψη. Μπορείτε να φανταστείτε τι έχω περάσει βλέποντας τα παιδιά μου να πεθαίνουν;» λέει η Αμίνα.
Έχασε έξι παιδιά. Κανένας από αυτούς δεν έζησε μετά την ηλικία των τριών ετών και άλλος τώρα δίνει μάχη για τη ζωή της.
Η επτά μηνών Bibi Hajira έχει το μέγεθος ενός νεογέννητου. Υποφέροντας από σοβαρό οξύ υποσιτισμό, καταλαμβάνει μισό κρεβάτι σε μια πτέρυγα στο περιφερειακό νοσοκομείο Τζαλαλαμπάντ στην ανατολική επαρχία Νανγκαρχάρ του Αφγανιστάν.
«Τα παιδιά μου πεθαίνουν εξαιτίας της φτώχειας. Το μόνο που μπορώ να τους ταΐσω είναι ξερό ψωμί και νερό που το ζεσταίνω κρατώντας το κάτω από τον ήλιο», λέει η Amina, σχεδόν φωνάζοντας με αγωνία.
Αυτό που είναι ακόμα πιο καταστροφικό είναι ότι η ιστορία της δεν είναι μοναδική - και ότι τόσες περισσότερες ζωές θα μπορούσαν να σωθούν με την έγκαιρη θεραπεία.
Η απόκοσμη σιωπηλή πτέρυγα του νοσοκομείου είχε 18 νήπια σε επτά κρεβάτια
Η Bibi Hajira είναι ένα από τα 3,2 εκατομμύρια παιδιά με οξύ υποσιτισμό, που καταστρέφει τη χώρα. Είναι μια κατάσταση που μαστίζει το Αφγανιστάν για δεκαετίες, που πυροδοτήθηκε από 40 χρόνια πολέμου, ακραία φτώχεια και πολλούς παράγοντες στα τρία χρόνια από τότε που ανέλαβαν οι Ταλιμπάν.
Όμως η κατάσταση έχει φτάσει πλέον σε έναν άνευ προηγουμένου γκρεμό.
Είναι δύσκολο για κανέναν να φανταστεί πώς μοιάζουν 3,2 εκατομμύρια, και έτσι οι ιστορίες από ένα μόνο μικρό δωμάτιο νοσοκομείου μπορούν να χρησιμεύσουν ως μια εικόνα για την εκτυλισσόμενη καταστροφή.
Υπάρχουν 18 νήπια σε επτά κρεβάτια. Δεν είναι εποχιακό κύμα, έτσι είναι μέρα με τη μέρα. Χωρίς κλάματα ή γουργουρίσματα, η ανησυχητική σιωπή στο δωμάτιο σπάει μόνο από τα δυνατά ηχητικά σήματα μιας συσκευής παρακολούθησης παλμών.
Τα περισσότερα από τα παιδιά δεν είναι ναρκωμένα ή φορούν μάσκες οξυγόνου. Είναι ξύπνιοι, αλλά είναι πολύ αδύναμοι για να κινηθούν ή να κάνουν ήχο.
Μοιράζεται το κρεβάτι με την Bibi Hajira, φορώντας έναν μωβ χιτώνα, με το μικροσκοπικό της χέρι να καλύπτει το πρόσωπό της, είναι η τρίχρονη Sana. Η μητέρα της πέθανε ενώ γεννούσε το αδερφάκι της πριν από λίγους μήνες και έτσι τη φροντίζει η θεία της Λάιλα. Η Λάιλα αγγίζει το χέρι μου και σηκώνει επτά δάχτυλα – ένα για κάθε παιδί που έχει χάσει.
Στο διπλανό κρεβάτι βρίσκεται ο τρίχρονος Ilham, πολύ μικρός για την ηλικία του, με το δέρμα να ξεφλουδίζει από τα χέρια, τα πόδια και το πρόσωπό του. Πριν από τρία χρόνια, η αδερφή του πέθανε σε ηλικία δύο ετών.
Είναι πολύ οδυνηρό να κοιτάξεις ακόμη και την ενός έτους Asma. Έχει όμορφα φουντουκιά μάτια και μακριές βλεφαρίδες, αλλά είναι ορθάνοιχτες, μόλις αναβοσβήνει καθώς αναπνέει βαριά σε μια μάσκα οξυγόνου που καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του μικρού της προσώπου.
Το σώμα του μωρού Άσμα είχε υποστεί σηπτικό σοκ. Πέθανε αμέσως μετά
Ο γιατρός Sikandar Ghani, που στέκεται από πάνω της, κουνάει το κεφάλι του. «Δεν νομίζω ότι θα επιβιώσει», λέει. Το μικροσκοπικό σώμα της Άσμα έχει υποστεί σηπτικό σοκ.
Παρά τις συνθήκες, μέχρι τότε υπήρχε μια στωικότητα στο δωμάτιο - νοσοκόμες και μητέρες πήγαιναν στη δουλειά τους, τάιζαν τα παιδιά, τα ηρεμούσαν. Όλα σταματούν, ένα σπασμένο βλέμμα σε τόσα πολλά πρόσωπα.
Η μητέρα της Άσμα, η Νασίμπα κλαίει. Σηκώνει το πέπλο της και σκύβει για να φιλήσει την κόρη της.
«Έχω την αίσθηση ότι η σάρκα λιώνει από το σώμα μου. Δεν αντέχω να τη βλέπω να υποφέρει έτσι», φωνάζει. Η Nasiba έχει ήδη χάσει τρία παιδιά. «Ο άντρας μου είναι εργάτης. Όταν πιάνει δουλειά, τρώμε».
Ο Δρ Γκάνι μας λέει ότι η Άσμα μπορεί να υποστεί καρδιακή ανακοπή ανά πάσα στιγμή. Φεύγουμε από το δωμάτιο. Λιγότερο από μία ώρα αργότερα, πέθανε.
Επτακόσια παιδιά πέθαναν τους τελευταίους έξι μήνες στο νοσοκομείο – περισσότερα από τρία την ημέρα, μας είπε το τμήμα δημόσιας υγείας των Ταλιμπάν στο Νανγκαρχάρ. Ένας συγκλονιστικός αριθμός, αλλά θα υπήρχαν πολύ περισσότεροι θάνατοι εάν αυτή η εγκατάσταση δεν είχε διατηρηθεί σε λειτουργία από τη χρηματοδότηση της Παγκόσμιας Τράπεζας και της Unicef.
Μέχρι τον Αύγουστο του 2021, τα διεθνή κονδύλια που δόθηκαν απευθείας στην προηγούμενη κυβέρνηση χρηματοδοτούσαν σχεδόν όλη τη δημόσια υγειονομική περίθαλψη στο Αφγανιστάν.
Όταν ανέλαβαν οι Ταλιμπάν, τα χρήματα σταμάτησαν λόγω των διεθνών κυρώσεων εναντίον τους. Αυτό προκάλεσε μια κατάρρευση της υγειονομικής περίθαλψης. Οργανώσεις βοήθειας παρενέβησαν για να παρέχουν αυτό που επρόκειτο να είναι μια προσωρινή απόκριση έκτακτης ανάγκης.
Ο Δρ Γκάνι αναρωτιέται πώς θα αντιμετωπίσει το Αφγανιστάν
Ήταν πάντα μια μη βιώσιμη λύση, και τώρα, σε έναν κόσμο που αποσπάται η προσοχή από τόσα άλλα, η χρηματοδότηση για το Αφγανιστάν έχει συρρικνωθεί. Ομοίως, οι πολιτικές της κυβέρνησης των Ταλιμπάν, και συγκεκριμένα οι περιορισμοί της στις γυναίκες, σημαίνουν ότι οι δωρητές διστάζουν να δώσουν κεφάλαια.
«Κληρονομήσαμε το πρόβλημα της φτώχειας και του υποσιτισμού, το οποίο έχει επιδεινωθεί λόγω φυσικών καταστροφών όπως οι πλημμύρες και η κλιματική αλλαγή. Η διεθνής κοινότητα πρέπει να αυξήσει την ανθρωπιστική βοήθεια, δεν πρέπει να τη συνδέει με πολιτικά και εσωτερικά ζητήματα», μας είπε ο Hamdullah Fitrat, αναπληρωτής εκπρόσωπος της κυβέρνησης των Ταλιμπάν.
Τα τελευταία τρία χρόνια έχουμε πάει σε περισσότερες από δώδεκα υγειονομικές μονάδες στη χώρα και είδαμε την κατάσταση να επιδεινώνεται ραγδαία. Σε κάθε μια από τις τελευταίες επισκέψεις μας σε νοσοκομεία, έχουμε δει παιδιά να πεθαίνουν.
Αλλά αυτό που είδαμε επίσης είναι στοιχεία ότι η σωστή θεραπεία μπορεί να σώσει τα παιδιά. Η Bibi Hajira, η οποία ήταν σε εύθραυστη κατάσταση όταν επισκεφτήκαμε το νοσοκομείο, είναι τώρα πολύ καλύτερα και έχει πάρει εξιτήριο, μας είπε ο γιατρός Ghani τηλεφωνικά.
«Αν είχαμε περισσότερα φάρμακα, εγκαταστάσεις και προσωπικό θα μπορούσαμε να σώσουμε περισσότερα παιδιά. Το προσωπικό μας έχει ισχυρή δέσμευση. Εργαζόμαστε ακούραστα και είμαστε έτοιμοι να κάνουμε περισσότερα», είπε.
«Έχω και παιδιά. Όταν πεθαίνει ένα παιδί, υποφέρουμε κι εμείς. Ξέρω τι πρέπει να περάσει από τις καρδιές των γονιών».
Ο υποσιτισμός δεν είναι η μόνη αιτία αύξησης της θνησιμότητας. Άλλες ασθένειες που μπορούν να προληφθούν και να θεραπευτούν επίσης σκοτώνουν παιδιά.
Στη μονάδα εντατικής θεραπείας δίπλα στην πτέρυγα υποσιτισμού, η έξι μηνών Umrah παλεύει με σοβαρή πνευμονία. Κλαίει δυνατά καθώς μια νοσοκόμα βάζει μια σταγόνα φυσιολογικού ορού στο σώμα της. Η μητέρα της Umrah Nasreen κάθεται δίπλα της, με δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό της.
«Μακάρι να μπορούσα να πεθάνω στη θέση της. Φοβάμαι τόσο πολύ», λέει. Δύο μέρες αφότου επισκεφτήκαμε το νοσοκομείο, η Umrah πέθανε.
Αυτές είναι οι ιστορίες όσων έφτασαν στο νοσοκομείο. Αμέτρητοι άλλοι δεν μπορούν. Μόνο ένα στα πέντε παιδιά που χρειάζονται νοσοκομειακή περίθαλψη μπορεί να τη λάβει στο νοσοκομείο του Τζαλαλαμπάντ.
Η πίεση στις εγκαταστάσεις είναι τόσο έντονη που σχεδόν αμέσως μετά τον θάνατο της Asma, ένα μικροσκοπικό μωρό, η τριών μηνών Aaliya, μεταφέρθηκε στο μισό κρεβάτι που η Asma άφησε κενό.
Κανείς στην αίθουσα δεν είχε χρόνο να επεξεργαστεί τι είχε συμβεί. Υπήρχε ένα άλλο βαριά άρρωστο παιδί για θεραπεία.
Το νοσοκομείο Τζαλαλαμπάντ εξυπηρετεί τον πληθυσμό πέντε επαρχιών, που υπολογίζεται από την κυβέρνηση των Ταλιμπάν σε περίπου πέντε εκατομμύρια ανθρώπους. Και τώρα η πίεση σε αυτό έχει αυξηθεί περαιτέρω. Οι περισσότεροι από τους περισσότερους από 700.000 Αφγανούς πρόσφυγες που απελάθηκαν βίαια από το Πακιστάν από τα τέλη του περασμένου έτους συνεχίζουν να μένουν στο Νανγκαρχάρ.
Στις κοινότητες γύρω από το νοσοκομείο, βρήκαμε στοιχεία για ένα άλλο ανησυχητικό στατιστικό στοιχείο που κυκλοφόρησε φέτος από τον ΟΗΕ: ότι το 45% των παιδιών κάτω των πέντε ετών παρουσιάζουν καθυστέρηση – πιο κοντό από όσο θα έπρεπε – στο Αφγανιστάν.
Η Ρομπίνα ανησυχεί ότι ο Μοχάμεντ δεν θα μπορέσει ποτέ να περπατήσει.
«Ο γιατρός μου είπε ότι αν λάβει θεραπεία για τους επόμενους τρεις έως έξι μήνες, θα είναι καλά. Αλλά δεν μπορούμε να αντέξουμε οικονομικά. Πώς πληρώνουμε τη θεραπεία;» ρωτάει η Ρομπίνα.
Αυτή και η οικογένειά της αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το Πακιστάν πέρυσι και τώρα ζουν σε έναν σκονισμένο, ξηρό οικισμό στην περιοχή Sheikh Misri, σε μικρή απόσταση με το αυτοκίνητο σε λάσπες από το Jalalabad.
«Φοβάμαι ότι θα μείνει ανάπηρος και δεν θα μπορέσει ποτέ να περπατήσει», λέει η Robina.
«Στο Πακιστάν, είχαμε επίσης μια δύσκολη ζωή. Αλλά υπήρχε δουλειά. Εδώ ο άντρας μου, εργάτης, σπάνια βρίσκει δουλειά. Θα μπορούσαμε να τον περιποιηθούμε αν ήμασταν ακόμα στο Πακιστάν».
Η Unicef λέει ότι η ανεπάρκεια μπορεί να προκαλέσει σοβαρή μη αναστρέψιμη σωματική και γνωστική βλάβη, τα αποτελέσματα της οποίας μπορεί να διαρκέσουν μια ζωή και να επηρεάσουν ακόμη και την επόμενη γενιά.
«Το Αφγανιστάν ήδη δυσκολεύεται οικονομικά. Εάν μεγάλα τμήματα της μελλοντικής μας γενιάς είναι σωματικά ή διανοητικά ανάπηρα, πώς θα μπορέσει η κοινωνία μας να τα βοηθήσει;». ρωτά ο Δρ Γκάνι.
Αλλά τα κοινοτικά προγράμματα διατροφής που διαχειρίζονται οι ανθρωπιστικές οργανώσεις στο Αφγανιστάν έχουν δει τις πιο δραματικές περικοπές – πολλά από αυτά έχουν λάβει μόλις το ένα τέταρτο της χρηματοδότησης που απαιτείται.
Ο Sardar Gul λέει ότι τα φακελάκια φαγητού έχουν βοηθήσει πραγματικά τον μικρότερο γιο του Mujib (στην αγκαλιά του)
Στη λωρίδα μετά τη λωρίδα του Σεΐχη Μισρί συναντάμε οικογένειες με υποσιτισμένα ή με καχυποψία παιδιά.
Ο Σαρντάρ Γκιουλ έχει δύο υποσιτισμένα παιδιά – τον Ουμάρ τριών ετών και τον Μουτζίμπ, οκτώ μηνών, ένα αγοράκι με λαμπερά μάτια που κρατά στην αγκαλιά του.
«Πριν από ένα μήνα το βάρος του Mujib είχε πέσει σε λιγότερο από τρία κιλά. Μόλις καταφέραμε να τον εγγράψουμε σε μια υπηρεσία βοήθειας, αρχίσαμε να παίρνουμε φακελάκια με τρόφιμα. Αυτά τον έχουν βοηθήσει πραγματικά», λέει ο Σαρντάρ Γκιουλ.
Είναι απόδειξη ότι η έγκαιρη παρέμβαση μπορεί να βοηθήσει να σωθούν τα παιδιά από το θάνατο και την αναπηρία.
