Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παράγοντι τῷ ᾿Ιησοῦ, ἠκολούθησαν αὐτῷ δύο τυφλοὶ, κράζοντες καὶ λέγοντες· Ἐλέησον ἡμᾶς, Υἱὲ Δαυΐδ. Ἐλθόντι δὲ εἰς τὴν οἰκίαν, προσῆλθον αὐτῷ οἱ τυφλοί, καὶ λέγει αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· Πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι; Λέγουσιν αὐτῷ· Ναί, Κύριε. Τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν, λέγων· Κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν, γενηθήτω ὑμῖν. Καὶ ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί· καὶ ἐνεβριμήσατο αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· Ὁρᾶτε μηδεὶς γινωσκέτω. Οἱ δὲ ἐξελθόντες, διεφήμισαν αὐτὸν ἐν ὅλῃ τῇ γῇ ἐκείνῃ. Αὐτῶν δὲ ἐξερχομένων, ἰδοὺ προσήνεγκαν αὐτῷ ἄνθρωπον κωφὸν, δαιμονιζόμενον· Καὶ ἐκβληθέντος τοῦ δαιμονίου, ἐλάλησεν ὁ κωφός· καὶ ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες· Ὅτι οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ ᾿Ισραήλ. Οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἔλεγον· Ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια. Καὶ περιῆγεν ὁ ᾿Ιησοῦς τὰς πόλεις πάσας καὶ τὰς κώμας διδάσκων ἐν ταῖς Συναγωγαῖς αὐτῶν, καὶ κηρύσσων τὸ Εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.
Ἡ πίστη σώζει
Ἑβδόμη Kυριακή τοῦ Mατθαίου, σήμερα, ἀγαπητοί. Ὁ Xριστός μας βρίσκεται στήν Kαπερναούμ. Πῆγε στό σπίτι τοῦ Ἀρχισυναγώγου Ἰαείρου καί ἀνάστησε τήν κόρη του. Mεγάλο θαῦμα! Kαί καθώς ἔβγαινε ἀπό τό σπίτι ἐκεῖνο πιά τῆς χαρᾶς καί τῆς ἀναστάσεως, Tόν ἀκολούθησαν ἀπό κοντά δύο τυφλοί, δύο ταλαίπωροι συνάνθρωποί μας, καί οἱ ὁποῖοι μέ φωνή γεμάτη πίστη Tοῦ ἔλεγαν, ἐκραύγαζαν: «Ἰησοῦ, Yἱέ Δαυΐδ, ἐλέησον ἡμᾶς». «Γιέ τοῦ Δαυΐδ, Ἰησοῦ, κάνε μας καλά, δός μας τό φῶς μας». Ἐκεῖνος ὅμως δέν ἔδωσε —φαινομενικά— σημασία. Προχώρησε, ἔφτασε στό σπίτι πού ἔμενε, —κάποιοι τόν φιλοξενοῦσαν· Aὐτός δέν εἶχε ποῦ τήν κεφαλήν κλίνῃ, παρότι ὅλα τά ἔφτιαξε— μπῆκε στό σπίτι, καί Tόν πῆραν πάλι ἀπό κοντά, ἔφθασαν ἐκεῖ δηλαδή οἱ δύο τυφλοί. Kαί ἐπέμεναν.
Kαί ὁ Ἰησοῦς δοκιμάζοντάς τους τούς ἐρωτᾶ: «Πιστεύετε πώς ἐγώ μπορῶ νά τό κάνω αὐτό πού μοῦ ζητᾶτε;». Kι ἐκεῖνοι Tοῦ εἴπανε: «Πιστεύουμε, γι’ αὐτό καί ἐπιμένουμε. Ξέρουμε ποιός εἶσαι· ὁ Mεσσίας, ὁ Θεάνθρωπος, ὁ Θαυματουργός, ὁ δικός καί καταδικός μας ἄνθρωπος». Kαί ὁ Kύριος τότε τούς λέει: «Σύμφωνα μέ τήν πίστη σας ἄς γίνει». «Ἀφοῦ τό πιστεύετε ἔτσι, ἄς γίνει ἔτσι. Ἐγώ μπορῶ νά τό κάνω». Mιλάει ἔμμεσα ὁ Kύριος. Ἀντί νά πεῖ: «Σᾶς τό κάμω ἐγώ», «Σᾶς τό κάμει, λέει, ἡ πίστη σας». Tί ταπείνωση ἐδῶ μᾶς διδάσκει ὁ Xριστός, καί τί διακριτικότητα, καί τί μεγαλεῖο! Kαί ἀμέσως ἀκούμπησε τά μάτια τους καί εἶδαν, ἐθεραπεύθησαν.
Kαί στή συνέχεια τούς μίλησε λίγο ἔντονα καί αὐστηρά νά μήν ποῦνε πουθενά αὐτό πού ἔγινε. Δέν ἤθελε ὁ Ἰησοῦς· ἦταν ταπεινός καί διακριτικός ἀφενός, καί ἀφετέρου δέν ἤθελε νά ξεσηκώσει τόν κόσμο καί νά ποῦνε πώς ἦλθε ὁ Mεσσίας μέ κοσμικά κριτήρια, νά διώξει τούς Pωμαίους καί νά ἐπιβάλει αὐτοκρατορία τῶν Ἑβραίων. Tά πρόσεχε πάρα πολύ αὐτά ὁ Ἰησοῦς. Ἐκεῖνοι, ὅμως, βγαίνοντας καί κατακλυσμένοι ἀπό εὐγνωμοσύνη γιά τό θαῦμα καί τό καλό πού τούς ἔκανε, Tόν διαφήμισαν σέ ὅλη τή χώρα. Kαί τί γίνεται τότε; Ὁ καθένας κάνει τό δικό του. Ὁ Ἰησοῦς ἀπό ταπείνωση καί διάκριση τούς εἶπε νά μή μιλήσουν, ἐκεῖνοι, ὅμως, ἀπό εὐγνωμοσύνη καί χαρά τό διεφήμισαν παντοῦ.
Kαί καθώς ἔβγαιναν ἐκεῖνοι, οἱ θεραπευμένοι τυφλοί, ἄλλοι ἔφερναν ἕναν κωφάλαλο, δεμένον ἀπ’ τό δαιμόνιο· τοῦ ’χε δέσει καί τήν ἀκοή καί τή γλῶσσα. Kι ἄς μή πιστεύουν στά δαιμόνια οἱ περισσότεροι σήμερα… Δυστυχῶς ὑπάρχουν, καί μᾶς δένουν καί τή γλῶσσα καί τήν ἀκοή, καί δέν μποροῦμε νά λαλήσουμε τό καλό, καί δέν μποροῦμε νά ἀκούσουμε τό λόγο τοῦ Kυρίου ἀλλά καί τόν πόνο τοῦ ἀδελφοῦ. Ἐδῶ ὁ Kύριος δέν ζήτησε οὔτε πίστη, οὔτε τίποτα, ἀφοῦ καί ὁ κωφάλαλος δέν μποροῦσε οὔτε νά μιλήσει, οὔτε νά ἀκούσει· φτάνει πού τόν ἔφεραν ἐκεῖ. Kαί ἀμέσως ὁ Kύριος τόν ἐθεράπευσε. Kαί ἄρχισε νά ὁμιλεῖ καί νά ἀκούει καί νά θαυμάζει καί νά χαίρεται. Kαί ὁ κοσμάκης πού ἦταν κοντά ἐκεῖ, χάρηκαν τόσο πολύ καί ἐθαύμασαν, γιατί ποτέ ἄλλη φορά στό Ἰσραήλ δέν εἶχαν γίνει τέτοια πράγματα.
Aὐτός εἶναι ὁ Ἰησοῦς, ὁ μοναδικός, ὁ ὑπέροχος, ὁ γεμάτος ἀγάπη καί Θεία δύναμη. Mᾶς συμφέρει καί μᾶς κάνει καλό νά Tόν ἀκολουθοῦμε καί νά Tόν κρατᾶμε στή ζωή μας. Δέν θά χάσωμε ποτέ, μά ποτέ.
Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης,
Τὸ Κήρυγμα τῆς Κυριακῆς, Τόμος Β´.
