Οι ζωές του Αφγανιστάν έχουν επηρεαστεί βαθιά και έχουν μεταμορφωθεί από πάνω από τέσσερις δεκαετίες πολέμου. Μερικοί άνθρωποι έχασαν ένα άκρο λόγω της σύγκρουσης ή των ατυχημάτων. Είδαν την κινητικότητα και την ανεξαρτησία τους να μειώνεται, αντιμετώπισαν το στίγμα της κοινωνίας.
Πώς είναι να ζεις με σωματικές αναπηρίες σε μια εμπόλεμη ζώνη; Πώς είναι δυνατόν να βρεις δουλειά όταν οι περισσότεροι άνθρωποι παλεύουν να εξασφαλίσουν εισόδημα; Πώς νιώθεις να υφίσταται διάκριση από τους συνομηλίκους σου, όταν ήδη αντιμετωπίζεις τις συνέπειες δεκαετιών συγκρούσεων, οικονομικών και ανθρωπιστικών κρίσεων;
Κάναμε αυτές τις ερωτήσεις σε ορισμένους συναδέλφους μας με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας των Ατόμων με Αναπηρία. Δέχθηκαν να μοιραστούν τις ιστορίες τους, να δείξουν ότι οι σωματικές αναπηρίες δεν αποτελούν απόλυτο εμπόδιο και να εμπνεύσουν άλλους που αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις.
«Οι άνθρωποι με απογοήτευσαν πολύ και δεν ήξερα τι να κάνω στη ζωή μου».
Ο Φαζέλ, μολύνθηκε από πολιομυελίτιδα όταν ήταν μόλις τριών. Αντιμετώπισε τις πρώτες του προκλήσεις στο σχολείο. «Τα παιδιά δεν ενδιαφέρονταν να παίξουν μαζί μου και συχνά με έβαζαν ταμπέλα «ΑΜΕΑ» στους συμμαθητές μου, γιατί δυσκολευόμουν να περπατήσω», θυμάται ο Φαζέλ.
Καθώς μεγάλωνε, συνέχιζε να υποφέρει από ανεπιθύμητη και ακατάλληλη μεταχείριση από την κοινότητά του. Ακόμη και οι στενοί συγγενείς του τον κορόιδευαν επειδή ήταν ανάπηρος. "Η οικογένειά μου με αντιμετώπιζε σαν κάποιον που δεν είναι καλός για τίποτα. Έλεγαν ότι δεν μπορούσα να δουλέψω και να κερδίσω χρήματα όπως άλλοι", λέει ο Fazel. «Οι άνθρωποι με απογοήτευσαν πολύ και δεν ήξερα τι να κάνω στη ζωή μου».
Το 2000, λόγω οικονομικών προκλήσεων, η οικογένεια του Φαζέλ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Αφγανιστάν και να καταφύγει στο Πακιστάν. Για να υποστηρίξει οικονομικά τον πατέρα του, ο Fazel άρχισε να πουλά νερό σε στάσεις λεωφορείων μαζί με τα αδέρφια του, κερδίζοντας 50 – 60 PKR (0,3 USD) κάτω από καιρικές συνθήκες 40 βαθμών. Καθώς περνούσε ο καιρός, ο πατέρας του, που δεν έπαψε ποτέ να εμπιστεύεται τον γιο του, έγραψε τον Fazel σε ένα μάθημα τεχνικής για να μάθει ραπτική. "Ποτέ δεν τα παράτησα και πάντα έβρισκα λύσεις στα προβλήματα. Μετά από χρόνια κακουχιών στο Πακιστάν, τελικά επέστρεψα σπίτι για να συνεχίσω την εκπαίδευσή μου".
Ο Fazel αποφοίτησε με πτυχίο στον τομέα της διοίκησης επιχειρήσεων και αργότερα απέκτησε το μεταπτυχιακό του στον ίδιο τομέα. Έλαβε οικονομική υποστήριξη από το ICRC στην επαρχία Nangarhar για να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Εντάχθηκε στη ΔΕΕΣ το 2009 για να εργαστεί για το πρόγραμμα κοινωνικής επανένταξης, βοηθώντας τα άτομα με αναπηρία να παραμείνουν ενεργά μέλη των κοινοτήτων τους. "Μια από τις πιο περήφανες στιγμές μου με τη ΔΕΕΣ; Την ημέρα που συνάντησα αυτόν τον απελπισμένο άνδρα, ο οποίος προσπάθησε να πνιγεί σε ένα ποτάμι αφού έχασε τα πόδια του σε ένα ορυχείο στην άκρη του δρόμου. Τον παρουσίασα στο πρόγραμμα κοινωνικής επανένταξης της ΔΕΕΣ. Του παρασχέθηκε ένα δάνειο για να ξεκινήσει μια επιχείρηση και να φροντίσει την οικογένειά του. Έγινε καλύτερα και είμαστε ακόμα στενοί φίλοι σήμερα».
Στόχος του Fazel είναι να συνεχίσει να εξυπηρετεί τα άτομα με αναπηρία και να τα κάνει αυτάρκεια και να τους επιτρέψει να έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση. «Δεν νομίζω ότι είμαι ανάπηρος· είμαι σωματικά ανάπηρος, αλλά η καρδιά μου δεν είναι». – Farhadullah Safi/ICRC
«Ό,τι και να μου συμβεί, πάντα θα παλεύω για το μέλλον των παιδιών μου»
Η Weeda έχασε το δεξί της πόδι όταν ένα καροτσάκι γεμάτο οικοδομικά υλικά έπεσε κατά λάθος πάνω της. Μετά από ένα μακρύ ταξίδι μέσω της αποκατάστασης, της τοποθετήθηκε ένα τεχνητό μέλος από το ICRC, το οποίο τη βοήθησε να ανακτήσει την αυτονομία και την κινητικότητα. Παρά τις προσπάθειες και την αυτοπειθαρχία της, αντιμετώπισε κάποιες ιδιαίτερα δύσκολες στιγμές. «Λόγω της σωματικής μου αναπηρίας, η ίδια μου η οικογένεια με εμπόδισε να συνεχίσω την εκπαίδευσή μου», εξηγεί η Weeda. "Όταν έγινα επτά, η οικογένειά μου μου είπε ότι δεν χρειάζεται να σπουδάσω. Είπαν ότι κάποιος του οποίου το πόδι έχει ακρωτηριαστεί δεν είναι καλό για την κοινωνία".
Αλλά η Weeda δεν τα παράτησε ποτέ. Αφού παντρεύτηκε, ο σύζυγός της αρρώστησε βαριά και δεν μπορούσε να εργαστεί. Αποφάσισε να μάθει ραπτική. «Έπρεπε να βρω δουλειά για να συντηρήσω την οικογένειά μου, με απασχολούσε ιδιαίτερα το μέλλον των τριών παιδιών μου. Δεν ήθελα να είναι αμόρφωτα όπως εγώ». Όταν η Weeda έχασε τον σύζυγό της, έγινε η μόνη τροφός της οικογένειάς της. «Ό,τι και να μου συμβεί, θα παλεύω πάντα για το μέλλον των παιδιών μου».
«Για να διασφαλίσω ότι δεν θα λείψει τίποτα από τα παιδιά μου, εργαζόμουν επίσης σε μια εταιρεία παραγωγής Φιστικιών πέρα από τη δουλειά μου στο ραπτικό». Καθώς περνούσαν τα χρόνια, η Weeda γνώριζε τα προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης της ICRC και έτσι προχώρησε σε μια νέα ζωή.
