Δήλωση του Peter Maurer, προέδρου της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού (ICRC), μετά από ένα ταξίδι στη Συρία αυτή την εβδομάδα:
Χρειάζονται χρόνια, μερικές φορές δεκαετίες, για να ανακάμψουν οι κοινωνίες που έχουν καταρρεύσει από συγκρούσεις.
Ο λαός της Συρίας γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι οι πόλεμοι ξεκινούν εύκολα και τελειώνουν μόνο μετά από συνεχείς και μακροπρόθεσμες προσπάθειες για ειρήνη και συμφιλίωση, και με τεράστια δεινά στην πορεία. Η μαζική καταστροφή που παρατηρείται στον πόλεμο των πόλεων και ο πόνος των χωρισμένων και αγνοουμένων μελών της οικογένειας είναι συνηθισμένες προκλήσεις σε όλο τον κόσμο.
Οι άμαχοι πληρώνουν το μεγαλύτερο τίμημα όταν διεξάγονται πόλεμοι κατά παράβαση του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου. Και μετά υπάρχουν εκείνοι οι εκτοπισμένοι, οι άνθρωποι που μεταφέρονται σε στρατόπεδα ή προσωρινά καταφύγια, που καταλήγουν να ζουν τη ζωή τους σε φρικτές σκληρές συνθήκες για χρόνια ή και δεκαετίες με ελάχιστη έως καθόλου ελπίδα.
Το Al-Hol, μια από τις πιο προκλητικές κρίσεις προστασίας της εποχής μας, εξακολουθεί να φιλοξενεί περισσότερους από 56.000 ανθρώπους, τα δύο τρίτα των οποίων είναι παιδιά. Στο τρίτο μου ταξίδι στο στρατόπεδο αυτή την εβδομάδα, είδα με λύπη ότι οι συνθήκες χειροτερεύουν. Τα παιδιά εδώ έχουν λιγότερη τροφή, καθαρό νερό, υγειονομική περίθαλψη και εκπαίδευση από ό,τι απαιτούν τα διεθνή πρότυπα. Είναι ατελείωτα εκτεθειμένοι σε κινδύνους και τα δικαιώματά τους αγνοούνται. Η έλλειψη προσοχής δεν είναι δικαιολογία για να ξεχάσουμε τις γυναίκες και τα παιδιά εδώ.
Χαιρετίζουμε τις προσπάθειες που έχουν γίνει για τον επαναπατρισμό γυναικών και παιδιών πίσω στις πατρίδες τους. Αλλά αυτό το στρατόπεδο παραμένει η ντροπή της διεθνούς κοινότητας. Κανείς δεν πρέπει να μείνει ανιθαγενής. Πρέπει να βρεθούν πολιτική βούληση και βιώσιμες λύσεις προτού χαθούν περισσότερες ζωές.
Σε ολόκληρη τη Συρία, μια παρακμάζουσα οικονομία λόγω των συνεπειών της κρίσης και των κυρώσεων μειώνει δραματικά την ικανότητα του πληθυσμού να αντιμετωπίζει ζωτικές ανάγκες και να έχει πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες. Οι ανθρωπιστικές ανάγκες στη χώρα παραμένουν τεράστιες. Το 90% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και περίπου 14,6 εκατομμύρια άνθρωποι, από τα 18 εκατομμύρια, εξακολουθούν να χρειάζονται ανθρωπιστική βοήθεια. Η εκτεταμένη καταστροφή και η σταδιακή υποβάθμιση των ζωτικών υποδομών – νερού, ηλεκτρισμού και υγειονομικής περίθαλψης – διευρύνουν την ικανότητα του πληθυσμού να αντεπεξέλθει.
Έντεκα χρόνια κρίσης, τα ωστικά κύματα του Covid-19, σε συνδυασμό τώρα με την κρίση της Ουκρανίας, έχουν σοβαρές επιπτώσεις στην παραπαίουσα οικονομία, διακόπτοντας τις εισαγωγές τροφίμων και καυσίμων και προκαλώντας την κατακόρυφη πτώση της λίρας Συρίας με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
