Η σχολική χρονιά 1983 -1984 ήταν για όλα τα Γυμνάσια της Κύπρου ΕΤΟΣ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΩΝ. Έτσι εκείνη την τελευταία μας χρονιά στο σχολείο τελειόφοιτοι Λυκείου ανάμεσα στα πολλά άλλα ετοιμάστήκαμε για διάφορες εκδηλώσεις τιμώντας τα σκλαβωμένα χωριά και τις πολιτείες μας. Τραγούδια ,,θεατρικό , διαγωνισμοί ποίησης και διηγήματος.Ζωγραφιές ,σκηνικά στην Τέχνη.
Βέβαια δεν είχαμε ανάγκη υπομνήσεων μια και ακόμα πηγαίναμε σκολείον πρω ι νοι δειλινοι .
Πολλα παιδιά έμεναν σε συνοικισμούς και αυτοστεγάσεις. Δουλεύαν μίση μέρα ή βραδυνά για τον επιούσιον ή για να ενισχύσουν τον αγώναν της οικογένειάς τους για να επιζήσει στην προσφυγιάν.
Γενικά το σχολείο μας και τα τρία χρόνια του Λυκείου κατάφερνε να μας γνωρίζει τον πλούτον της ελληνικής γραμματείας και του τόπου μας ταυτόχρονα. Από το Γυμνάσιο μας πρόσφερε ευκαιρίες δραστηριοποίησης και πολύμορφης έκφρασης ιδιαίτερα στον αθλητισμο και τα ομαδικά αγωνίσματα. Χωρίς να μας λείπει η μουσική μαγεία και άλλα τιμαλφη και πολύτιμα.
Από νωρίς ξεκινήσαμε δουλειά για εκείνη τη βραδυνή εκδήλωση για υς αλυσομένους τόπους μας. Ο Θεόδωρος έτρεχε στις πρόβες με μια ομάδα δυνατή θεατρική. Η χορωδία τραβούσε όπως πάντα κουπί τα διαλείμματα και οι κορούδες γύρευαν το Σούγλη και τον Σίμο μπας και αργήσουν.
Στο Λογοτεχνικό Όμιλο με την κυρία Παρασκευα γράφαμε κείμενα για εεκδηλώσεις κι ονειρευόμασταν. Τελικά μας έμεινε το όνειρο και η μάχη με τα μελάνια τις γραγφίδες τα χαρτιά. Πόσους λειτουργούς της γραφής δεν στράτεψε τούτη η γενναία φιλόλογος.
Τ ο βράδυ εκείνο άκουσα τρεις όμορφες εφηβικές φωνές να διαβάζουν ένα διήγημά μου. Περισσότερο χάρηκα γιατί ήρθε κι ο πατέρας μου και στο τέλος συγκινήθηκε από τους καλούς λόγους της κυρίας Κά ιζερ της δάσκάλας μου στη γραφή Κούλλας Παρασκευά.
Πιότερο με συγκίνησε ο λόγος ο καλός των κοριτσιών που το διάβασαν.
Θαύμασα όμως το μικρό του Κλασσικού που έγραψε και απάγγειλέ ένα ποίημα δικό του δάκρυ της προσφυγιάς.
Για το θεάτρικό θά χρειαστει ενα άλλο γραπτό μια άλλη διήγηση.
