ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ ΠΡΩΤΙΝΗ
Ήντα να γράφουμεν Ματροζο μες τούτες τες καταδρομες
Πκοίον τραουδιν μετρημενον να κλαψει σαν σου πρέπει θκυο ώδες. Αξιωσεν ο Πλαστης νασσιει αντρειον ναν μαρτυρας του Ζηδρου γίγαντος την θυσιαν. Να μεν περασουν τζιειντους κουρσαρους οι ιεροσυλες τους ψευκιες. Ητουν σαν πρέπει τους θκιαλεμενοι τζείνοι σύντροφοι του Μασιαιρα. Να πεις ο Αντωνης τζιαι Ο Αντρέας μα τζιαι ο οσιος ο Φειδιας. Μα τουν που τα ψη του θκιαλεμενος βασανισμενος τζιαι ορφανος να μες στη μάχη καψαλισμενος μαρτυρας πρωτος παντοτινος ο Αουστης μας το παφιτουιν του Αυξεντιου νιος πρωταρκατης.
Μαστρε που πάεις φεύκεις .
Ω μια λαμπαδα με τ Άγιο Φως
Μαστρε που πάεις τζιαι που μ αφηννεις
Εννα με πάλε ξανά ορφανος
Να μεν φοάσαι πκιον ρε Ματροζο. Εισαι στο δρόμον μας τον καλον.
Ενναρτει ώρα ναρτεις να με βρεις να μαι κοντά σου στους Ουρανους...
Είχα ναν μαστρον απου τη Λύση
ψηλόν λεβεντην τζιαι θαρρετον
Ήτουν νομίζω νιος Μακρυγιαννης . Ήτουν γρουσαφιν που τον Θεόν για να
αντέξω να καταλάβω ποιον εν το ομορφον πρώτον Καλον....
Κάλως μας ηρτες μαστρε Ματροζο. Κατσε να πνάσεις μιαν σταλαμην. Ποζησες χρόνους να ιστορησεις μιάλην αντρειαν τζιαι προκοπην....
