Του Κώστα Μαυρίδη*
Μετά από κάποια εθνική συμφορά καταφεύγουμε συχνά στη γνωστή ρήση ότι «μέσα από τις στάχτες γεννιέται η ελπίδα». Τώρα που οι στάχτες και τα αποκαΐδια κάθισαν στη γη μετά τις φονικές πυρκαγιές που έκαψαν την Ελλάδα και πριν μερικές εβδομάδες την Κύπρο, καίγοντας μαζί και την ψυχή μας, πώς μπορεί να αναγεννηθεί ελπίδα για αποκατάσταση, που να μην περιορίζεται απλά στις περιουσίες και τα δάση, αλλά να αφορά την «αποκατάσταση της κοινωνίας» με ουσιαστικό τρόπο, πέρα από τις συνήθεις ... «φιλολογίες»;
Αυτή η εθνική συμφορά έφερε στο προσκήνιο πρόσωπα ξεχασμένα, πρόσωπα όμως φωτεινά, πρόσωπα πρότυπα της καθημερινότητας. Πρόκειται για μαχητές, γυναίκες και άντρες, νέους, μεσήλικες και γέροντες, επαγγελματίες και εθελοντές, που αναμετρήθηκαν στην πράξη με την πύρινη λαίλαπα. Χωρίς να μειώνουμε την καθοριστική συμβολή ξένων δυνάμεων πυρόσβεσης, επικεντρωνόμαστε στους δικούς μας ανθρώπους, που εμφανίστηκαν στις ειδήσεις παραμερίζοντας τα κάλπικα, τους θεατρινισμούς, τα χλιδάτα lifestyle, τις σάχλες των reality shows.
Απέναντι στις φιλτραρισμένες εικόνες της αλλοτρίωσης που αποχαυνώνουν τον νεοέλληνα, προβλήθηκαν πρόσωπα μουντζουρωμένα από τις στάχτες και την καπνίλα, με μάτια άγρια από τη φωτιά και την καταπόνηση. Αν το ταρακούνημα αυτό ωθήσει σημαντικό μερίδιο της κοινωνίας να επανεύρει τις αξίες του αληθινού μας προσώπου, αυτό θα αποτελεί και την ελπίδα αναγέννησης. Αναφερόμαστε σε μερίδιο της κοινωνίας, αφού πάντα υπάρχουν οι αλλοτριωμένοι, οι ιδιοτελείς, οι μανιακοί, οι «αυλικοί του Αρταξέρξη», αλλά και οι αδυνατούντες να συλλάβουν το νόημα.
Το 1963, κατά την απονομή του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας στον ποιητή Γιώργο Σεφέρη, Έλληνας κι αυτός «του πικρού καιρού» καθώς κι εμείς εδώ στην Κύπρο, συνόψισε στην ομιλία του το νόημα της παράδοσης για τον Ελληνισμό: «Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και … μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή …χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά. Κανόνας της είναι η δικαιοσύνη … Πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση… Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται».
Σήμερα, μια άλλη «πυρκαγιά» που λέγεται ισλαμοφασιστικό καθεστώς, «καίει» για χρόνια λαούς εντός και εκτός Τουρκίας, απειλώντας να μας κάψει. Ένα καθεστώς που από το 2016, μετά το «ελεγχόμενο» πραξικόπημα, το μεγαλύτερο κρατικό έργο που υλοποίησε είναι το χτίσιμο 131 νέων φυλακών, προγραμματίζοντας άλλες 100.Αυτά σε μια οικονομία που βουλιάζει στην κοινωνική δυσπραγία, την οποία το καθεστώς αναπληρώνει με περισσότερη καταπίεση και αχαλίνωτη προπαγάνδα για χειραγώγηση του όχλου στον επεκτατισμό.
Καταληκτικά, πέρα από πολιτικές και κομματικές γραμμές, αν θα σωθούμε από τις πάσης φύσεως πυρκαγιές, θα το οφείλουμε στο αληθινό μας πρόσωπο.
*Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D), Πρόεδρος Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο
