Πάρε μελάνι τζιαι χαρτίν γράφε για να αντέξεις. Να γράφω μα να μη με ξεχνάς στις προσευχες σου. Κάθε χάραμαν μα να γονατάς τζιαι εσύ γιε μου. Έσιεις τόπον να προσευχεσαι ερώταν με στα νιάτα μου ο ασκητής αγιογράφος της Κύπρου.....
Τότε έμενα μόνος νοιώθοντας προδομένος σε μια γωνιά του Άη Δεμέτη. Δύσκολό στα νιάτα σου να μετρήσεις ισορροπημένα και τα δικά σου λάθη ...
Διάβαζα πολύ, συζητούσα για ώρες στους ιστορικούς εκείνους διαλόγους της Λευκωσίας του 1990 και 1991. Αργά μεταμεσονύχτια μόνος συνομιλούσες μαζί Του. Ο Κύριος το αποκούμπι σου τότε στην νεότητα και στήριγμά στις γραφές σου. Τότε που άκουγες καλύτερα τα βήματα του. Ιδιαίτερα στη μοναξιά του εργένικου σου σπιτικού καρτζίν που τον Άην Γιώρκην στην οδόν Γρηγορίου Αυξεντίου. Ο παπά Λευτέρης που σε είχε στην έγνοιαν του και ο παππούς ο Γιάννης ένας πρωτινός Αηδεμετήτης που σε εδίδασκε την εμπιστοσύνην στο Χριστόν όπως ο παππούς τζιαι η γιαγιά σου. Άδρωπός έμορφός που τον εγνώρισες στον μπακάλην τζιαι πολούτουρκά στην αυλήν της εκκλησιάς του κοσμαγάπητου Αγίου....
