Η θεία μας η Χρυσούλλα και η μητέρα μου Ελένη.Ήταν τα πρώτα παιδιά μιας ευλογημένης οικογένειας της Δρούσιας . Με αρετές και αξιοθαύμαστη θυσιαστικότητα.Υπόδειγμα αδερφικής αγάπης και αλληλοσυμπλήρωσης. Με μια κοινωνικότητα αξεπέραστη με την χάρη του αγαπητικού διαλόγου. Απλότητα και ένας τρόπος καρδιακης εγγύτητας που σε οδηγούσε σε μια ευγενήν χαροποιόν οικοιότητα. Συμπόνοια και πρακτική βοήθεια. Σοφία και ταπείνωση εν διακρίσει στας οδούς της Λεμεσού στην αγάπημένη Δρούσια.
Η θεία μας λείπει τόσο . Η Ελένη μας στηρίζει ακόμα στα ημιτελή βήματα μας.
Ανάθρεψαν πσιδιά με κόπους και με τα έργα των χειρών τους. Δεν ήτο ανθρώποι των θεωριών . Της ευλογημένης έμπρακτης βιωτής με φιλαλληλία αυθόρμητη. Χρυσίον και τοπάζιόν τα αχνάρια των . Φωτεινά τα παραδειγματικά τους έργα τα συγχωρητικά τους κρύφια διδάγματα.
Η ψυχή των εφύλαξεν θυσαυρόν ατίμητον μιαν άλλην ζωήν της ανιδιότελούς αγάπης που την έφεραν από το χωριόν. Αντλώντας από τις διδαχές της γιαγιάς της Κατερίνας και από τις αρετές του παππού και της γιαγιάς επέλεξαν την οδόν του φωτός χωρίς τυμπανοκρουσίες...
Χρέος έχουμεν...Ευχαριστίες γράφουμεν...
Ευτυχώς η φωτογραφία διέσωσεν τον σύνδεσμόν της αγάπης....
Οι διδυμες κόρες του Γιαννή και της Σοφρωνίας
