Σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η ταχύτητα και η λήθη, η Άντρη Πλατρίτη επιλέγει να γράφει με ψυχή.
Η σεναριογράφος που δεν πλάθει μυθοπλασίες, αλλά αφηγείται αληθινές ιστορίες – βιώματα, μνήμες, αλήθειες που χαράχτηκαν στην καρδιά ενός παιδιού.
Το σενάριό της «Λουλουθκιά», βραβευμένο διεθνώς, είναι μια ωδή στη χαμένη αθωότητα και στη δύναμη της μνήμης.
Μέσα από την απλή αλλά συγκλονιστική ιστορία της μικρής Αννούλας, αναδεικνύεται το διαχρονικό μήνυμα ότι ο τόπος δεν είναι μόνο χώμα — είναι οι άνθρωποι, οι ρίζες, οι αναμνήσεις.
Ακολουθεί η συνέντευξη μιας δημιουργού που πιστεύει στην αλήθεια του συναισθήματος και στην ανάγκη να δοθούν φωνή και εικόνα σε όσα δεν πρέπει να ξεχαστούν.
Η Σχέση του Τίτλου με την Ιστορία – Το Σύμβολο της «Λουλουθκιάς»
Ο τίτλος «Λουλουθκιά» δεν είναι τυχαίος – αποτελεί το κεντρικό σύμβολο της ιστορίας. Η λουλουθκιά είναι το δέντρο που φύτεψε ο πατέρας της Αννούλας τη μέρα που γεννήθηκε, έξω από το σπίτι τους. Γίνεται σημείο αναφοράς για την οικογένεια και τη γειτονιά: εκεί πίνουν τον καφέ τους, μοιράζονται στιγμές, γέλια, την καθημερινότητά τους. Είναι η καρδιά μιας ειρηνικής ζωής γεμάτης μικρές χαρές.
Όταν ξεσπά ο πόλεμος και η οικογένεια εξαναγκάζεται να εγκαταλείψει το σπίτι, η λουλουθκιά μένει πίσω, συμβολίζοντας όλα όσα χάθηκαν: την αθωότητα, τη ρίζα, την ασφάλεια, το "μαζί". Μέσα στη μνήμη της Αννούλας όμως, συνεχίζει να ζει, όχι μόνο ως απώλεια αλλά και ως αντίσταση στη λήθη. Συμβολίζει τη ρίζα που κρατά ζωντανή τη σύνδεση με το παρελθόν, την υπενθύμιση ότι ό,τι αγαπήθηκε αληθινά δεν χάνεται.
Ο τίτλος αποτυπώνει την τρυφερότητα, τη μνήμη, τον πόνο, αλλά και την ελπίδα: την καρδιά που παραμένει δεμένη στην πατρίδα, όπως μια ρίζα που δεν ξεριζώνεται.
Συνέντευξη με την Άντρη Πλατρίτη
1. Πώς γεννήθηκε η ιδέα για τη «Λουλουθκιά»;
Η «Λουλουθκιά» δεν ήταν μια ιδέα που κάθισα να σκεφτώ. Ήταν κάτι που με βρήκε. Κάτι που υπήρχε μέσα μου από παιδί — και κάποια στιγμή έπρεπε να βγει. Ήταν ανάγκη να επιστρέψω, έστω μέσα απ’ το γράψιμο, σ’ εκείνα τα αθώα παιδικά χρόνια, λίγο πριν χαθεί ο κόσμος όπως τον ήξερα.
Ήταν η γειτονιά, οι ποδηλασίες στους δρόμους, τα παιχνίδια στο πεζοδρόμιο, το κολύμπι στις χρυσές αμμουδιές της Αμμοχώστου, οι Κυριακάτικες οικογενειακές οι επισκέψεις στους συγγενείς, στο ζαχαροπλαστείο, στα παγωτά Ηράκλη. Όλα απλά, ζεστά, γεμάτα ζωή.
Και ξαφνικά... μια μέρα, όλα σταματούν.
Ένιωσα ότι έπρεπε να δώσω φωνή σ’ εκείνο το παιδί που δεν κατάλαβε γιατί έπρεπε να φύγει, πού θα πάει, και αν θα επιστρέψει ποτέ. Η Αννούλα δεν είναι μόνο χαρακτήρας — είναι εκείνη η μικρή ψυχή μέσα μου που ήθελε να μιλήσει.
2. Τι πραγματεύεται η ιστορία και ποιο είναι το βασικό της μήνυμα;
Η «Λουλουθκιά» μιλά για το τέλος της παιδικής ηλικίας μέσα σε μια στιγμή. Για ένα παιδί που βλέπει τον κόσμο του να γκρεμίζεται χωρίς να καταλαβαίνει το γιατί. Το σπίτι, η γειτονιά, οι άνθρωποι, όλα αλλάζουν, και μαζί τους χάνεται κι ένα κομμάτι της αθωότητας.
Το μήνυμα της ιστορίας είναι απλό και διαχρονικό: μπορεί να χάσεις τον τόπο σου, αλλά δεν χάνεις τη μνήμη. Όσο θυμόμαστε, όσο αγαπάμε, όσο ελπίζουμε... δεν είμαστε ποτέ ξεριζωμένοι.
3. Ποιο στοιχείο του σεναρίου θεωρείτε το πιο δυνατό;
Ο πόθος για επιστροφή. Ένας πόθος που δεν πεθαίνει, περνά από γενιά σε γενιά και μας ενώνει. Η «Λουλουθκιά» δεν είναι πολιτική ιστορία· είναι ανθρώπινη. Μέσα από τα μάτια της Αννούλας βλέπουμε τις ιστορίες χιλιάδων οικογενειών. Δεν είναι ένα "αντίο", αλλά ένα "δεν ξεχνώ".
4. Υπάρχει κάποια προσωπική εμπειρία ή βίωμα που ενέπνευσε την πλοκή ή τους χαρακτήρες;
Η Αννούλα είμαι εγώ.
Όσα γράφω, τα έζησα. Θυμάμαι τη μέρα του πραξικοπήματος: το φόβο, την απορία, την προσπάθεια να καταλάβω έναν κόσμο που ξαφνικά γκρεμίστηκε. Θυμάμαι τους πυροβολισμούς, τις σειρήνες, τα σκοτεινά δωμάτια, τις οικογένειες μαζεμένες σε ένα δωμάτιο μέσα στο σκοτάδι, τις αγωνίες και τα βλέμματα που δεν έλεγαν λέξεις αλλά τα έλεγαν όλα.
Είδα με τα ίδια μου τα μάτια συμπολίτες, φίλους, γείτονες, συγγενείς, ανθρώπους που μέχρι χθες ήταν οικογένεια, να δέρνονται, να κτυπιούνται μεταξύ τους. Γιατί να σηκώνει το χέρι του κάποιος στον φίλο, στον γείτονα, στον θείο, στον νονό; Αυτές τις εικόνες δεν τις άκουσα απλώς. Τις έζησα. Και αυτές οι πληγές μένουν ανοιχτές μέσα μου μέχρι σήμερα.
5. Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση κατά τη συγγραφή του συγκεκριμένου έργου;
Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν να ξαναζήσω αυτά τα γεγονότα μέσα από τη γραφή. Δεν έγραφα απλώς μια ιστορία, ξαναζούσα τον φόβο, τον πόνο και τον ξεριζωμό. Έπρεπε να αποδώσω όχι μόνο την απώλεια, αλλά και την ομορφιά της ζωής πριν το '74: τις χαρές, τις οικογένειες της γειτονιάς, την καθημερινή κανονικότητα που χάθηκε τόσο βίαια.
Ένιωσα ότι έχω καθήκον να μαρτυρήσω την αλήθεια μας, για εμάς που τα ζήσαμε και για τις επόμενες γενιές που πρέπει να γνωρίζουν. Να καταγράψω αυτό που υπήρξε, αυτό που χάθηκε και αυτό που συνεχίζει να ζει μέσα μας.
Η ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ
1. Ποιο από τα βραβεία σας θεωρείτε πιο καθοριστικό για την πορεία σας;
Το βραβείο «Best Script» από το Hollywood Gold Awards για τη «Λουλουθκιά» ήταν σταθμός για μένα. Όχι μόνο για τη διεθνή του σημασία, αλλά και γιατί αφορά το πιο προσωπικό μου έργο. Ένα έργο γραμμένο με αγάπη για τη γλώσσα και τις ρίζες μου, σε ελληνικά, κυπριακά και αγγλικά.
Μέχρι σήμερα, η «Λουλουθκιά» έχει τιμηθεί συνολικά με 16 διεθνείς διακρίσεις: ανάμεσά τους 8 βραβεία Καλύτερου Σεναρίου, 2 βραβεία Καλύτερης Μουσικής, 2 βραβεία Καλύτερου Πόστερ, καθώς και διακρίσεις όπως Καλύτερος Συγγραφέας, Φιναλίστ σε διεθνή φεστιβάλ και Τιμητικές Διακρίσεις Αυθεντικής Ιστορίας.
Κάθε βράβευση είναι για μένα μια υπενθύμιση ότι μια αληθινή ιστορία, γραμμένη με την καρδιά, μπορεί να αγγίξει ψυχές σε κάθε γωνιά του κόσμου.
2. Πώς σας επηρέασαν οι διεθνείς αναγνωρίσεις στην εξέλιξή σας ως δημιουργού;
Με έκαναν να πιστέψω ακόμα πιο πολύ στην αξία των ιστοριών που κουβαλάμε μέσα μας. Ιστορίες που μπορεί να αγγίξουν ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο, όταν ειπωθούν με αλήθεια και καρδιά.
3. Υπάρχουν κάποιοι δημιουργοί ή έργα που αποτέλεσαν έμπνευση για εσάς;
Με εμπνέουν δημιουργοί που μιλούν για τον άνθρωπο και τη ζωή του με ειλικρίνεια: ο Μιχάλης Κακογιάννης, ο Ken Loach, ο Jonathan Demme. Ιστορίες όπως το «Philadelphia» και το «I, Daniel Blake» με συγκινούν βαθιά, γιατί δεν φωνάζουν· μιλούν κατευθείαν στην ψυχή.
4. Πιστεύετε ότι το κυπριακό στοιχείο και η κυπριακή γλώσσα έχουν θέση στον παγκόσμιο κινηματογράφο; Πώς το ενσωματώνετε στα έργα σας;
Απόλυτα. Ο παγκόσμιος κινηματογράφος έχει ανάγκη από αυθεντικές φωνές. Η κυπριακή διάλεκτος είναι κομμάτι της ταυτότητάς μας και μπορεί να αγγίξει, όπως το κάνουν και άλλες γλώσσες.
Η «Λουλουθκιά» είναι μια ανθρώπινη ιστορία. Μπορεί να ταξιδέψει, να συγκινήσει και να μεταφέρει το μήνυμα ότι το συναίσθημα δεν έχει σύνορα.
Η Άντρη Πλατρίτη γράφει με την καρδιά.
Μέσα από έργα όπως η «Λουλουθκιά», μας θυμίζει ότι οι ιστορίες της απλής καθημερινότητας — οι μνήμες, οι ρίζες, το συναίσθημα — είναι εκείνα που μας καθορίζουν.
Η ανάγκη να δοθεί φωνή σε τέτοιες ιστορίες είναι πιο επιτακτική από ποτέ.
Και η φωνή της Άντρης Πλατρίτη αξίζει να ακουστεί δυνατά.
