Ήταν δύσκολα χρόνια .Με τα όμορφα και τις αντιξοότητες.Φτωχοπαιδα στη Λέμεσό μετά την Εισβολή.Τα θυμηθήκαμε τούτες τις μέρες μαζί με τα περιπετειώδη ,τις ποδηλατάδες μέχρι το Κάστρο την οδόν Αγκύρας την οδό Ελευθερίας.Και είχαμε να διηγηθούμε τόσους κόπους αγώνες για την επιβίωση τις σπουδές τον αγώνα για τη δουλειά
.Εκείνα τα πρώτα τρία χρόνια στο Γυμνάσιο με τις αγωνίες τον καθημερινό αγώνα να φτάσουμε στο σχολείο πρω ί ή απογευμα με ποδήλατο με τα πόδια με το λεωφορείο.Πότε πέρασαν τριάντα πέντε τόσα χρόνια από εκείνο τον χωρισμό για να πάρουμε δρόμους για άλλες τάξεις άλλα σχολεία άλλες πόλεις.Σε κόσμους άλλους με εμφανεις συχνά τις οικονομικές διαφορές με τη συνειδητοποίηση των πρόσθετών δυσκολιών που έρχονταν...
Μα και μια χαρά σχεδόν ανειπωτη που αξιωνόμαστε να συναντιόμαστε με τις παλλιές χαρές τις παλλιές αθώες τρέλλες με μιαν ομορφιάν ψυχής που σε γεμίζει σε κάμνει πλούσιον εν τη καρδία .
Φτάννεις σπίτι τζιαι ξεχνιέσαι γυρεύκεις την κλειωνιάν του ποδηλάτου να σαι σίουρός πως εννα το έσιεις τζιαι αύριον το ΕΣΚΑ να κάμεις κατά το Αθηνα ίδειον με τον Σωτήρην τον Κόκο τζιαι τον Άντρο που κατεβάζει το Κρίφτερ που τα σκαλλιά της πολυκατοικίας του Τσουλλόφτα να φύουμεν να μεν αρκήσουμέν.....
Εν κάτι συναντήσεις που τες ονειρευκεσούν τζιάιι ο Θεός εδώρισεν σου τες ωραιόττερες τζιαι λαλείς εναν ευκαριστώ που τα βάθη της ψυσιής σου που αλοππως εν εκατάφερεν κόμα να ενηλικιωθεί επαρκώς τζιαι κόμα εν σίουρή πως εν εχάθειν η αγάπη που τούντον τόπον......
Γελούν πάλε τούτοι της Γ4 .Γελούν χαμογελούν που τα αλήθκεια.
ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣΑΝ ΠΡΩΙ ΑΠΟΓΕΥΜΑ
