Μέρες της Παναγίας μας και η μνήμη ταξιδεύει στο σχολείο μας που ήταν αφιερωμένο στην Παντάνασσα Καθολική.
Δεν ξεχνώ κάποιες ακολουθίες των χαιρετισμών της Παναγίας στο θέατρο του σχολείου με λειτουργούς τον πατέρα Νικόλαο Σιδερά και τον πατέρα Σπυρίδωνα Παπαδόπουλο.
Σε μια από αυτές στην πινακίδα έγραφε
"ΜΕΘΥΣΤΕ ΜΕ Τ'ΑΘΑΝΑΤΟ ΚΡΑΣΙ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΙΕΝΑ"
Δεν έφυγε μακρυά επίσης η ανάμνηση του Αγιορείτη Παπα Βασίλη Γοντικάκη να μας ομιλεί στην καταμεστη αίθουσα εκδηλώσεων για την Παναγία, το περιβόλι Της, τον Χριστό, την αγάπη, τον έρωτα την ελευθερία.
Ένας από τους πλέον σοφούς της Παραδόσεως μας με ένα λόγον απελευθερωτικό μακρυά από τις τοτινές εκσυγχρονιστικές εξαπατήσεις που θα οδηγούσαν την Ελλάδα στην καταστροφή πρότεινε το ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΦΩΣ.
Ιχνηλατούσε μιαν οδόν απάγουσαν εις την όντως ζωήν.
Το Αθηναιδειο Γυμνάσιο ήταν και είναι γνώστο και ως Γυμνασιο Καθολικης Παντανάσσης.
Το αγαπά και το προστατεύει η Παναγία μας.
Το μαρτυρούν τα βήματα μας τα κατοπινά που εκζητουσαν:
Παναγια μου Παναγιά μου παρηγόρα την καρδιά μου
Με ένα τρόπο μυστικό οι μαθητές και ο μαθήτριες του ήταν και είναι συνδεδεμένοι με την Παντάνασσα Παναγία.
Η κυρία Μιχαηλίδου είχε μια ευαισθησία και μια μέριμνα για τη σύνδεση μας με την παράδοση, την Εκκλησία και την θεία Λειτουργία.
Τότε ίσως δεν κατανοουσαμε το δώρο αυτό για τον μετέπειτα βίο μας.
Στους διαλόγους της εποχής στις τάξεις πήραν μεγάλη δυναμική και τα θρησκευικά και υπαρξιακά θέματα όταν στο σχολείο κατέφθασε ο Σπυρίδων Παπαδόπουλος κατοπιν διάκονος, ιερέας και πνευματικος στην Αγία Βαρβάρα Ζακακίου.
Στην χειροτονία του πήγε όλη η συμμορία του Στ3 και άλλοι πολλοι και πολλές.
Μπόρεσε να μας μυήσει στον ατίμητο θησαυρό της Ορθοδοξίας με ένα τρόπο απελευθερωτικό και διαλογικό.
Ο μακαριστος Κωστα ς ο Λαζαρίδης δεν ήθελε να χάνεις το μάθημα του.
Γενικως δεν εντασσόταν στους καθηγητές όπου ανθούσε το σκασιαρχείο.
Λειτουργίες τελούνταν και στο θέατρο του σχολείου καθως και ακολουθίες των χαιρετισμων όταν είμαστε απογευματινοί.
Στη μνήμη έχω καταγραμμένη μια τέτοια ακολουθία με τον μακαριστό Πατέρα Νικόλαο Σιδερά και νομίζω τον Πατέρα Σπυρίδωνα.
Όταν η Λειτουργία γινόταν στην Εκκλησια της Καθολικης πηγαίναμε με τα πόδια.
Πήγαμε και στην υποδοχή ενός Πατριάρχη μια ομάδα μετά από οδηγίες της Κυρίας Μιχαηλίδου.
Κάθε πρωί ή απόγευμα αρχίζαμε με προσευχή.
Αν υπήρχε συγκέντρωση η προσευχή γινόταν κοινή στο προαύλιο.
Ακολουθούσαν ο οδηγίες από την Αμμοχωστιανή κυρία Μιχαηλίδου αληθινη στρατηγό ενός θαυμαστου προσφυγοσχολείου.
Στο σχολείο μας υπηρέτησαν ως θεολόγοι οι δύο σεβαστοι κυριοι με το επίθετο Κωνσταντινίδης.
Ο ψηλός εκ των δύο ο Μιχαήλ είχε εκπληκτικό χιούμορ ο δε κύριος Κώστας έδιδε ευκαιρίες σ όσους ήθελαν να ερευνήσουν.
Ήταν και η δεσποινις Χαραλάμπους που μας βοήθησε με επισκέψεις να γνωρίσουμε τον ανθρώπινο πόνο στα ιδρύματα και τους καταυλισμους, η δεσποινις Λάμπρου μεγάλη καρδια αγάπης και η κυρία Μιτυληναίου που μας στήριζε στους βαθμούς
"Άτε να φύουμε για το Ππικατίλλυ"
"Οχι" ακουγόταν ο Κώστης "εχουμεν με τον Πάτερ, εν θέλω να τον χάσω".
Ο Κωστής η καρδιά η ανοικτή στο Θεό και την Παναγία Παντάνασα. Βοήθεια μας.
Όπου και να είμαστε σε όποα γωνια της γης εχουμε Σύμμαχο την Κυρία των Αγγέλων από τα μαθητικά τα χρόνια.
Βραδυνούς χαιρετισμούς αποστέλλω έστω και μακρυά απο την οδο Δωδεκανήσου
