Ο Άης Γιάννης μας μετά την δεύτερη εισβολή ήταν κυριολεκτικά μια πολυφωνος ,έμπονος ,προσευχη..Εκτος από.ολους ημας τους συνοστιζομενους από ετων εις την χάρην του διά να του πούμεν τας βασανους ημων, τας πτωχειας και δύσκολιας που μας εταλανιζον.Διπλα μας πονεμενοι λιαν οι πρόσφυγες και οι χαροκαμενες μανες που ζητουσαν τα βλασταρια τους πεσοντες η αγνοουμενους εις τας ανισας μαχας.
Ο πόνος και η ελπις κάποτε η οργη και η απογνωση .εμαλακωνναν.οταν.μαναδες και γιαγιάες με εγγονια και μικρά επροσερχοντο εις το Αγιον Ποτηριον δια να στηριχθοσιν εις την μεγάλην δοκιμασία που η βρεν την Κυπρον και τον ΠΡΩΤΙΝΟΝ της κόσμον.
Μετά την απολυσιν έξω του ναου ,εις την περιλαλητην εκεινην άυλην.Συναντησεις,διηγησεις ανταλλαγή διευθυνσεων.Ολοι σε βοηθητικα η οικιας
που αφησαν αιφνης οι Αγγλοι ενοικιασται πολύ προ του Πραξικοπηματος.Εις δε τα παρακειμενα καφενεία ο πόνος εσμιγεν με τον καφεν.Προσφυγαι,συντοπιται εδιαλεγοντο δια τα παρόν τα,τα μελλουμενα,την τύχη των αδερφων,συγγενων και χωριανων,εγκλωβισμενων αιχμαλωτων και διαβιουντων εις την υπαίθρον εις Ορμηδειαν,Δασακιν Αχνας και Κολοσσιν εις τους εκεί εις προχειρους καταυλισμους των πρωτων μηνων.
Ο Άης Γιάννης ο Ελεημων το ποκουμπιν ημων από τοτες εως την σήμερον ...
Ο Άης Γιάννης μας μετά την δεύτερη εισβολή ...
