Μεγάλη Δευτέρα. Είχαμεν πλέον Εκκλησίαν στου Χαράκη, στην Λεμεσόν. Τον Απόστολoν Αντρέαν.
Μικρήν προσφυγικήν μα ζεστήν που τες καρκιές των ανθρώπων.
Σιγά, σιγά ούλλοι εμαζευκούμαστεν εις την Εκκλησίαν μας που ήτουν κτισμένη κοντά στο Ζ’ Δημοτικόν Λέμεσού επί της οδού Αγίας Σοφίας.
Η ονοματοδοσία του δήμου Λεμεσού άθελά της προνόησε προ ετών.
Η αναχώρηση διά τα χωρία αργούσε ακόμη.
Πολλές νοικοτζιυρές εκάμναν τες φλαούνες τους εις την γειτονιάν τζιαι ύστερα επηαίνναν εις το χωρκόν τζιαι ετανούσαν της μάνας τους τζιαι των αρφάων τους να κάμουν τζιαι τες δικές τους.
Ήταν τζιαι οι φούρνοι της γειτονιάς που εβοηθούσαν τζιαι ο Κύριος Σταύρος το ζαχαροπλαστείον που ευκόλυνε πολλά νοικοτζυρκά στο ψήσιμον.
Οι φλαούνες ήταν μεγάλον θέμα των ημερών.
Υπήρχε μια διάχυτη αγωνία για να πετύχουν και μια έγνοια για τους μικρούς και μεγάλους γευσιγνώστες πότε εννά τες δοκιμάσουν τζιαι να τες αξιολογήσουν.
Άμαν εφάκκαν η καμπάνα ελαμνίζαν ούλλοι για τον Απόστολον Αντρέαν.
Ούλλη η γειτονιά σε σύναξην. Μια χαρά οι ακολουθίες.
Δεύτερη χαρά η επιστροφή καθ’ ομάδες και συντροφίας με διαλόγους επίκαιρους μεν, μα προτίστως ειρηνικούς και περί των πραγμάτων και πράξεων των ημερών.
Τα αυκά αν ήτουν κόττσινα που τα καλά. Πόθεν ήβραν το προζύμιν. Πόσα τα τυρκά της Πάφου. Πόσα τα τυρκά της Πάχνας. Αν εν καλόν τζιαι λλίον κασκαβάλλιν εις τες φλαούνες…
Ε, ήτουν Μεγάλη Δευτέρα…
