Του Αντρέα Αντρέου*
Το τέννις εξέθεσε για ακόμη μια φορά τη σάπια κοινωνία μας, αλλά και την τάση ανθρωποφαγίας που εμφανίζουμε ως Έθνος.
Μιλάμε για δυο νέα παιδιά, που χωρίς καμία βοήθεια από το άρρωστο κράτος, κυνήγησαν το όνειρό τους και απέδειξαν σε όλους ότι με θέληση και τόλμη, όλα επιτυγχάνονται.
«Το 22χρονο νιάνιαρο που ρίχνει βρισίδια»
«Η γκόμενα του υιού του Μητσοτάκη»
«Τα παιδιά των αρχόντων που απλά χτυπάνε μια μπάλα»
Όλοι αυτοί οι τίτλοι συνοδεύουν όλους όσους θέλουν να μειώσουν την επιτυχία του Στέφανου και της Μαρίας. Όσο κι αν διαφωνώ πολιτικά με τον Μητσοτάκη, δικαίωμα της Μαρίας να είναι με όποιον θέλει. Όσο κι αν ρίχνει βρισίδια ο Στέφανος, μπορώ να μπω στη θέση του, με την τόση ένταση που τον διακατέχει σε τέτοιους αγώνες.
Δυστυχώς για το μέσο Έλληνα, αυτά τα δυο παιδιά έχουν να αποδείξουν έστω μια επιτυχία στη ζωή τους και δεν κάθισαν στην ΚΝΕ να τα ξύνουν και να πετάνε πέτρες σε φοιτητές και αστυνομία.
Η Ελλάδα που αγαπάμε είναι αυτή.
Του Στέφανου και της Μαρίας.
Του Τσιτσιπά και της Σάκκαρη.
Η Ελλάδα που είναι υπερήφανη για τα παιδιά της, τα οποία κρατάνε ψηλά τη γαλανόλευκη.
*Συγγραφέας
