Εκεί μαθαμε αναρρίχηση καθως και στις μοσπιλιες των σπιτιων μας. Από εκείνη τη γωνιά της χωράφας μεχρι το σπίτι του κου Νεόφυτου Προκοπίου εκτεινόταν ένα μεγάλο γηπεδο αλάνα ελευθέρας σχολής αθλητικής ποδοσφαιρικής μαθήσεως και αφανούς μεγαλείου.
Από αυτη την αλάνα και την μικρη πλαινότερη χωραφούα για το μονότερμα προέκυψαν αθλήτες και αθλήτριες ποδοσφαίριστες και αγόρια σωματικής ρώμης και αξιοθαυμαστης αντοχης. Κορίτσια που δεν φοβήθηκαν τον κόπο και τη δουλειά.
Άρχίζαμε να παίζουμε ποδόσφαιρο μέτα τα τρία χρόνια μας. Πέντε ετών μετρούσες κανονικά στη μοιρασιά των ομάδων.
Βέβαιά στη χωράφα ευδοκιμούσε και το λουκκούι ,τα λουκκούθκια,ο πίλλιες,οι μεγάλοι κίττοι, το διάσημο ππας και το ακατανίκητο λιγκρι οι πλάκες τα τόξα ο πόλεμος με τα πιντομένα λαστιχούθκια,οι αγώνες στίβου τα σπιτούθκια ενω το βολευ και το μπασκετ παιζόταν στον δρομο και τα δέκα πόθκια της Κας Φωτούλλας με συντονιστή τον Αντρο Φιλίππου μεγάλη ψυχη και προστάτη ημων των μικροτέρων
Κατα το απόγευμα και το βραδάκι στηνονταν οι πλακες με τη μισινα τις πλαστικές κουφούες και τα παραφουσκωμένα με κομμένες εφημερίδες πορτοφόλια και τσεντουθκια. Με αυτα τα πονηρά αστεία μας είχαμε καποτε και μπλεξίματα και δυσκολές στιγμες σε αγαπητους γειτόνους. Ειλικρινώς απολογούμαστε. Η παδικη πενία μικροπλάκες κατεργαζόταν. Όλα αυτα στα χρόνια του εβδομήντα. Τα τσιπς Γεωργίου έκαναν ακόμα θραύση και η σοκολάτα Μελίτα σε παρηγορούσε αν δεν σε κανούσαν οι μπακκιρουες σου για μια μικρη πριγκιπικη ΙΟΝ γάλακτος η αμυγδάλου.
