Σκεφτουμαι τους βρακάες της
Δρούσιας πον εδέχτησαν ποττέ τζείνον το όρτινον του ξεριζώματος των αμπελλιών τζιαι τη μετάλλαξην των χωρκών σε συνοικίες καρσοννιών τζιαι υπηρεσιών μισσιμου.
Ποτούτα τα ουβρωπαικά εν εκαταλάασειν οι παππούες μας για αυτόν τζιαι τα σπίθκια τους ήτουν κάστρα να ζιεις πέντε γρόνους τζιαι να σιεις τζιαι μαγιάν.
Κάθε πουρνον κάτι εβάλλαν ομπρος με μιαν σοφίαν σιλλιογρονην.Άνεδρα τζιαι ποστανικά.
Ορνιθες τζιαι τα κτηνά τους.Σιτάριν τζι αλεύριν της Λαόνας.
Εν εμπιστευκουνταν τους περαχωρήτες τζιαι τες αλουπκιές.Είχαν δικόν τους τρόπον .Δικήν τους σιωπήν.Εν εκαταλάβαν που πολιτιτζιες ούτε που σκέδια νου ξενοφερμένου πούρτεν να μας συγχρονίσει ....
Αμαν εν εκαταλαββαίναν τα τζιηνούρκαν εφορτώναν το σάμαν του μαυρομούντη τζιαι εκάμναν για τα χωράφκια...
Είχαν μιαν αγάπην πρωτινήν.Ήταν μεάλον πράμαν πως ήσουν γαίμαν τους.Εφορτώναν σε ευλογίες.Τη ζωήν ετραουδούσαν την αργά στράτα δοτζιμασμένην πάππον προς πάππον.Τα τζιηνούρκα εν τα αρνιούνταν μα εζηάζαν τα καλά.
Αμαν ελαλούσαν ιστορίες γυρόν που τη σόπαν στου Καννίδη ελάλεν η ψυσιή σου.Τούτη εν ζωή αληθινή άψευτη.
Τες νύχτες που με κουράζουν οι ψευκιές οι τέγνες παστην ράσιην των φτωχών σκεφτομαι τον παππούν μου το Γιαννη του Δασκάλου τον παππου τον Νικοτσάραν τον παππουν τον Φυλακτήν ποδωκεν τη βούρκαν την τζιηνούρκαν του χωρκανού μας του αντάρτη άμαν του δωκεν νερόν που τουν φευκος τζιαι διωκώμενος μερόνυχτον.Ρε Γιαννάκη ννα τζιαι την βούρκαν γιε μου να σιεις κάτι να φάεις τζιει που πάεις γιε μου.
Τζιεινον το κράει καλά γιε μου θαρκούμε λαλουν μου το κάθε νύχτα .Οι αρκόντοι οι πρωτινοι.
Τζιαι στον πόνον ετραουδούσαν
Τραούδα συντροφάκιν μου...
Τζιει στα βουνά τ Ακάμα πον οι αδρώποι πρωτινοι ηλιοφωτοι στον Άην Κόνωνάν αντάμα....
