Αφού αποχαιρετήσαμε τους νεκρούς μας από την νέα εθνική τραγωδία στα Τέμπη και εφόσον διάφορες ποινικές έρευνες στην Ελλάδα και στην ΕΕ είναι σε εξέλιξη για τις ευθύνες, θα πρέπει να κουβεντιάσουμε με ειλικρίνεια για τις βαθιές παθογένειες της νεοελληνικής κοινωνίας, σε Ελλάδα και Κύπρο. Δεν γίνεται να μείνουμε στην οργή και τις αλληλοκατηγορίες, αλλά να εγκύψουμε στον ασυνείδητο «ωχαδελφισμό» και που ανέδειξε η τραγωδία.
Δείγμα της παθογένειας που μας κατατρώει είναι και η ασυνείδητη κομματική … μετάλλαξη. Στην προηγούμενη εθνική τραγωδία με τις φονικές φωτιές στο Μάτι επί Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, χάθηκαν και πάλι δεκάδες ανθρώπινες ζωές, αλλά οι πλείστοι αξιωματούχοι του ΣΥΡΙΖΑ έπαθαν … αλαλία, ενώ στην αντιπολίτευση θρηνούσαν με απανωτά σχόλια, αναρτήσεις και φωτογραφίες. Τώρα, στην τραγωδία στα Τέμπη επί Κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας, οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Εκείνοι του
ΣΥΡΙΖΑ θρηνούν οργισμένοι μετρώντας νεκρούς κι αποδίδοντας ευθύνες, ενώ οι πλείστοι της κυβερνώσας Νέας Δημοκρατίας περιέπεσαν σε αλαλία αναμένοντας … νεύμα από τον πρωθυπουργό. Σε τέτοιες στιγμές αναδεικνύεται η αξία του σκεπτόμενου και ενεργού πολίτη, ο οποίος, αντί να καταριέται τους πολιτικούς, την κακή μας μοίρα, τις εξουσίες εντός ή εκτός, συνειδητοποιεί την ατομική του ευθύνη για τα σαθρά που επιβιώνουν ενόσω τα ανέχεται. Κομματική ασυνειδησία είχαμε πρόσφατα και στην Κύπρο. Μετά τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, οι ηγεσίες στους δύο κομματικούς «εχθρούς», ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, που αλληλοτρώγονται για χρόνια, αφού είδαν τα εκλογικά ποσοστά τους, έκριναν ότι συνέφερε να περιπέσουν σε πρόσκαιρο .... «παθιασμένο πολιτικό έρωτα».
Ευτυχώς, στα πρόσφατα συμβάντα συνυπάρχουν κι εκείνα που διασώζουν την ελπίδα, με τρανό παράδειγμα τις περιπτώσεις επιβατών που έμειναν στα βαγόνια για να διασώσουν άλλους με κίνδυνο να σκοτωθούν όλοι. Υπήρξε περίπτωση που ένας διέσωσε πάνω από δέκα τραυματισμένους. Έτσι διασώθηκε και η ελπίδα από τέτοιας ποιότητας συμπεριφορές φιλοπατρίας στην καθημερινότητα.
Κίνδυνοι ελλοχεύουν παντού, αλλά ο κίνδυνος δυστυχημάτων στον στρατό (αεροπορία, ναυτικό, πεζικό, πυροβολικό κ.ά.) είναι υπέρμετρα μεγαλύτερος από οπουδήποτε αλλού. Όμως, το προσωπικό λειτουργεί με ευσυνείδητη φιλοπατρία, εκδηλώνοντας βαθύ αίσθημα ευθύνης απέναντι στην πατρίδα και στους άλλους, στάση που μακάρι να επικρατούσε συλλογικά κι αλλού…
Άφησα τελευταίο τον π. Χριστόδουλο, πατέρα του Κυπριανού που σκοτώθηκε στα Τέμπη, ο οποίος προσευχόταν εξαρχής να σωθούν όλοι, μαζί και το δικό του παιδί, διαισθανόμενος τον ρόλο του ως πνευματικός Πατέρας κι ως γονιός. Όταν το παιδί του βρέθηκε νεκρό, συγχωρώντας τους υπεύθυνους, έπλυνε το όλο πληγές μαρτυρικό του σώμα, όπως οι Μυροφόρες τον Εσταυρωμένο, και τον κατευόδωσε εναποθέτοντας στο φέρετρό του την γαλανόλευκη που ο Κυπριανός τόσο αγάπησε.
Ερωτώμενος αν είχε ευκαιρία να του πει δυο–τρεις λέξεις, απάντησε ότι θα του έδινε την ευχή «Καλή Ανάσταση». Αυτός ο αναστάσιμος επικήδειος με ορθόδοξη χριστιανική χαρμολύπη, δίνει την ελπίδα για σωτηρία πέραν από τα εγκόσμια, όπως ελπίδα δίνει η καλλιέργεια της ευσυνείδητης φιλοπατρίας στην καθημερινότητα για την προκοπή της νεοελληνικής κοινωνίας στα εγκόσμια.
