Γράφαμε πριν μια εβδομάδα: «Όποιος πιστεύει ότι θα αποτρέψουμε τον νεο-οθωμανικό επεκτατισμό με ψηφίσματα ή πως μια ξένη δύναμη θα δράσει μόνη της εναντίον της Τουρκίας για χάριν μας, είναι αφελής ή ... απατεώνας». Και καταλήγαμε: «Ο μοναδικός τρόπος αντιμετώπισης του κινδύνου ενώπιον μας είναι να τον αποτρέψουμε με ισχύ, ξεκινώντας από την αυτοπροστασία μας. Η ΕΕ δυνατόν να παρέχει μια «ανάπαυλα» που αν δεν αξιοποιήσουμε στο έπακρον, θα είμαστε ιστορικά μοιραίοι.»
Ο πρόσφατος εθνικιστικός παροξυσμός του νεο-σουλτάνου εναντίον του Έλληνα πρωθυπουργού επιβεβαιώνει και στους πλέον δύσπιστους το νεο-οθωμανικό «όραμα».
Τα τελευταία χρόνια η Τουρκία έχει εισβάλει και κατέχει περιοχές σε Συρία και Ιράκ, εμπλέκεται στρατιωτικά στη Λιβύη και στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, κι ενώ συνεχίζει την κατοχή του βόρειου μέρους της Κύπρου, διεκδικεί το μισό περίπου Αιγαίο και
επικυριαρχία μέχρι τη θαλάσσια περιοχή νοτίως της Κύπρου. Σε Λευκωσία και Αθήνα υπάρχουν «μυαλά» που θεωρούν αξιόπιστο ένα τέτοιο επεκτατικό καθεστώς, το οποίο καταδιώκει ταυτοχρόνως λαούς αλλά και φωνές διαμαρτυρίας εντός Τουρκίας… Είναι τέτοιου είδους «μυαλά» που επέμεναν στην κατευναστική πολιτική προς το χιτλερικό καθεστώς, γιατί… «έτσι θα επικρατούσε ειρήνη», εκείνη όμως η πολιτική υπήρξε μοιραία για την ανθρωπότητα με εκατόμβες ανθρώπινων ζωών, φρίκη και ερείπια.
Σήμερα, η Ιστορία επιβεβαιώνεται με τους σύγχρονους εγχώριους κατευναστές. Ενδεικτικά, η Λευκωσία επικεντρώνεται στην οικοδόμηση εμπιστοσύνης με το κατοχικό καθεστώς, θεωρώντας «αγκάθι» τις αντικατοχικές φωνές στα κατεχόμενα αντί για
συμμάχους μας. Το πλέον περίεργο, ίσως παγκόσμια πρωτοτυπία, είναι ότι διάφοροι, που αυτοπροσδιορίζονται ως αντιφασίστες, όχι μόνο δεν πρωτοστατούν κατά του σύγχρονου ισλαμοφασισμού, αλλά συστήνουν κατανόηση και συνεργασία μαζί του.
Για δεκαετίες, Αθήνα και Λευκωσία «επένδυαν» στον κατευνασμό του τουρκικού επεκτατισμού με παραχωρήσεις. Όταν ο Πρόεδρος Τ. Παπαδόπουλος πρότεινε διορατικά την οριοθέτηση ΑΟΖ Κύπρου-Ελλάδας, οι πολιτικές ελίτ Αθήνας-Λευκωσίας
«επένδυαν» στον «ισλαμοδημοκράτη Ερντογάν». Έκτοτε, η τουρκική επεκτατικότητα προχώρησε αλματωδώς. Μια παραβίαση, που πριν 20 ή 30 χρόνια ήταν πρωτοφανής, σήμερα θεωρείται ήπια, λόγω πιο σοβαρών παραβιάσεων. Αν και η Τουρκία υπερφαλάγγισε πολλά νησιά του Αιγαίου, εισέβαλε στην Κυπριακή ΑΟΖ και επενέβηκε στη διεθνώς οριοθετημένη ΑΟΖ Ελλάδας-Αιγύπτου, στην ΕΕ δεν υπήρξε «ξεσηκωμός» μας για κυρώσεις, ούτε αποφασιστική προάσπιση κόκκινων γραμμών.
Σήμερα, η τουρκική οικονομία είναι επιστρατευμένη στον επεκτατισμό του Ερντογάν σε πορεία για «ολοκληρωτικό πόλεμο», όπως το χιτλερικό καθεστώς. Μοναδική επιλογή μας η αποφασιστική αποτροπή με πρώτιστο την αυτοπροστασία μας, και ο καθορισμός, επιτέλους, κόκκινων γραμμών από την Αθήνα, που ούτε σήμερα υπάρχουν. Εν μέσω ευνοϊκών εξελίξεων και δυνατοτήτων, αξιοποιώντας το ευρωπαϊκό πλαίσιο με ανάλογες αμυντικές συμμαχίες, έφτασε η ώρα να εγκαταλείψουμε την «προσαρμογή» στους τουρκικούς όρους υποταγής. Η πολιτική του κατευνασμού έχει χρεοκοπήσει ηθικά αλλά και στρατηγικά εκ του αποτελέσματος. Ο λαός αξίζει την αλήθεια.
Κώστας Μαυρίδης- Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D) - Πρόεδρος Πολιτικής Επιτροπής για τη Μεσόγειο
