ΧΑΡΑΓΜΑΝ ΠΡΩΤΟΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΝ
Ήταν μια μορφή σημαντική πλα ι σε μια σύντροφια ανθρώπων που δεν προσπερασαν τον Χριστο. Δεν μηδενισαν τον ελληνικόν τρόπον βιου. Στεργιος Βιττης, Αναστασιος Γιαννουλλατος, π.Ηλιας Μαστρογιαννοπουλος, Νικολαος Σελεντης και τοσοι άλλοι φωτεινοι με τον δικό τους προσωπικόν δρόμον.
Ο Χρηστος Γιανναρας. Τον πρωτοδιαβασα στο Γυμνάσιο. Τοτε στην Κύπρο διδασκαν δοκιμια. Αναμεσα τους Η μοναξια του μεγάλου σκοπού από την ΠΕΙΝΑ και Διψα.
Εκεινο το βιβλίο που σε ένα κείμενο του πονεμενον υμνει τον φίλο του Στεργιο τον κατοπινα μυστη της αγάπης και του Ορθοδοξου βιου Αρχιμανδριτη Ευσεβιο Βιττη τον ακολουθο του Αββα Πιερ ,τον αναχωρητη στη Σκανδιναυια.
Τον πρωτογνωρισα στα 1985 όταν πηγαμε να τον παραλαβουμε από το αεροδρόμιο Λαρνακας με τον καθηγητή μας Αντωνιο Καλογηρου. Το βράδυ στο Λήδρα πινοντας καφέ πλα ι στον Λουκα, την Ηλιανα, τον κύριο Αντωνη που ήταν φίλος του και μας διδασκε το αλφαβηταρι της πιστης στην Παιδαγωγικη Ακαδημία Κύπρου.
Εκεινο το βράδυ καταλαβα πως αυτος ο ανδρειος άνθρωπος, ο δάσκαλος ακόμα και αν διαφωνουσες μαζί του σε κάποιες του απόψεις σε βοηθούσε να προχωρησεις, να αναζητησεις να αντιδράσεις να αντισταθεις στις μηχανές της αποικιοκρατικης Δυσεως στη εισβολή της Μαστιγας της Ανατολης στη νησον μας.
Οι διαλεξεις και οι ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ διαλογου μαζίν του στην ΠΑΚ ήταν μυσταγωγιες διαλογου και Ελληνικου λόγου. Ηταν τότε χαρούμενος. θυμάμαι ένα βράδυ στην Παλιά Λευκωσία να χαιρει βλεποντας μας. Του άρεσε όταν απαγγελαμε διαλεκτικα ΠΟΊΗΜΑΤΑ ιδιαίτερα Λιπερτη. Οταν χορευαμε. Προπαντος όμως επανελαμβανε πως μιλουσαμε ωραία όρθα Ελληνικά και κάπως απορουσαμε, ρωτουσαμε συνεχώς.
Ένα μεσημέρι συζητουσαμε στο Γραφείο του Διευθυντή Μιχάλακη Μαραθευτη ΠΕΡΙ προσώπου και αγάπης. Ο κύριος Χρηστος μας ενσταλαζε ελπίδα σε καθηγητές και φοιτητές. Τον επόμενο χρόνο με εξεπλήξε όταν μας φωναξαν να τον δούμε στην ταβέρνα Πλακαν. Σηκωθηκε μας αγκαλιασε με την αγαπην του. Ειμασταν ο Λουκας, η Ηλιανα κι εγώ χωριατης και μαχητικος. Δεκα χρόνια μετά την εισβολή ακομη παλευαμε με το άδικο. Θυμοταν τα ονόματα μας. Ηρθε κοντά μας. Καταλαβα πως μας αγαπούμε και μας νοιάζοταν. Γυρώ του διάφοροι, κάποιοι μεγαλοσχημοι κι αυτος εκεί να ρωτά αν ακομη παλευουμε. Γιαννη μου λεγε και χαμογελουσε.
Θυμηθηκαμε όταν σε ένα κατευοδιο. μαζι με τον καθηγητή μας Κλειτό Μακριδη. ειχαμε χρόνο και μας ζητησε να περπατησουμε στην Αλυκη της Λαρνακος. Χαρηκε την ομορφια. Ομιλουσε για το καλλός, την ποιηση.τον στοχασμον. Ειπαμε πολλά. Αγαπουσε την Κύπρο με την ψυχην του. Της είχε χαρίσει τη νιοτη του. Χρονια μετά έμαθα πως μαζί με την Κυπρια Κούλλα Σουγλη οργανωσαν ως επικεφαλης της ΧΦΕ τεράστια συλληπητήρια για την Κύπρο στα χρόνια του Αγωνα. Και ο αγαπητος Χρηστος πολλές φορές σηκώσε το βάρος της ευθυνης για να είναι κάποια συλληπητήρια ειρηνικα και να τελειωνουν χωρίς άκραιες συγκρουσεις και απωλειες ζωων. Διασωζει δε σε κείμενον του τη διαπραγματευση με τον επικεφαλης της Ασφαλείας Αθηνων αλλά και τη δύναμη που ένιωσε ως ηγέτης υπεύθυνος εκεινων των κινητοποιησεων για τη σωτηριαν του Πατατσου του Ζακου και του Ευαγορα μας.
Σήμερα που εφυγε συγχωρατε αυτά τα ολιγα προσωπικά. Ηθελα να μην τον αποχαιρετησω μόνον με παλαιες γράφες μου γι αυτον τον νέον και ανδρειον μέχρι σήμερα.
Στο καλον δασκάλε. Στο Φως και την Χαραν να πας ακριβε μονομαχε αυτοθυσιας για την όντως ζωην ,για την ανάγκη του Έλληνος να αληθευει. Στο καλον μορφωσεως και Ελληνικου λόγου λεπτουργε....
ΧΑΡΑΓΜΑΝ ΔΕΥΤΕΡΟΝ
Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΩΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ
Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ του Χρηστου Γιανναρα τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο αποτελεί έναν οδοδειχτη επαναπροσανατολισμου του συλλογικου βιου του ελληνισμου κατά παντού της υφηλιου.
Ένας λόγος που κεντριζει και ξυπνά.
Τον πρωτοδιαβασα το 1982. Τουλαχιστον μέχρι το 2010 μελετησα το έργο του με ενδιαφέρον και διψα. Δεν συμφωνουσα συχνά με την αυστηροτητα του. Είναι αλήθεια πως με προβληματισε η γραφη του και η μαχητικοτητα του.
Είχε δίκαιο όταν επέμενε για την ανάγκη μιας ζωτικης αντιπροτασης για τον ελληνικό κοινωνικό βιο.
Τωρά που περασαν τα χρόνια και ακομη αγωνιζεται με καλην ανησυχίαν επιστρέψω στον λόγο του που τον βρίσκω είναι αλήθεια περισσοτερο κατασταλαγμενον και αξιοθαυμαστα πρακτικόν.
Υπήρξε έστω και εξ αποστάσεως ένας εκ των διδασκαλων μας. Απο το 1985 που τον πρώτοσυνάντησα στην Παιδαγωγικη Ακαδημία Κυπρου είχα την ευκαιρία να χάρω αρκετές φορές τον όμορφο ελληνικό του λόγο και την καταδεκτικοτητα του στον διαλογον με τη νεοτητα. Τον αγαπουσα έστω και εν διαφωνια με την κάποτε χειμμαρωδη σιγουρια του στην αποτιμηση προσωπων και φαινομενων.
Σε μιαν εποχή βασιλειας του καταστροφικου ιστορικου υλισμου αυτος ο πονεμενος, αιχμηρος έστω μονομαχος και αγωνιστης της ελευθερίας του προσωπου μας δωρισε ελπιδαν και δύναμην να μην αποκαμουμε στην αναζητηση της αληθινης πιστης και του τρόπου της όντως ζωής και της καλης ανήσυχιας για να αλήθευει έστω και κατ' ολιγον η περπατησια μας...
