Ξημέρωσες πάλι όπως κάθε χρόνο εδώ και 46 χρόνια, η καταραμένη μέρα.
14 Αυγούστου 1974 , Δερύνειας 211, όπου τυπώθηκαν στο τότε παιδικό μου μυαλό οι 4 λωρίδες από αυτοκίνητα που έβγαιναν κατατρεγμένοι από τη Πόλη μας.
Έρχονται οι βάρβαροι , ο στρατός έφυγε , βίασαν , σκότωσαν , τα λόγια που άκουα και η απόφαση των μεγάλων , ‘’να φύγουμε για λίγες μέρες να ηρεμήσει η κατάσταση’’.
7 το βράδυ το τελευταίο αντίο στο σπίτι μου , στους πορτοκαλεώνες μας, που ήταν το καταφύγιο μας κατά τους βομβαρδισμούς ... ‘’για λίγες μέρες.’’
Αυτές οι μέρες έγιναν χρόνια, στο σύνολο 46 χωρίς όμως να αλλοιώσουν το πόθο της επιστροφής στη Βασιλεύουσα.
Με τα χρόνια ο πόθος γίνετε μεγαλύτερος και ο αγώνας μεγαλύτερος γιατί έδωσα υπόσχεση...έδωσα υπόσχεση στον Πατέρα μου να μεταφέρω τα οστά του και να τα θάψω στη Πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε και έφυγε με παράπονο γιατί δεν μπορούσε να είναι στην Αμμόχωστο μας.
Ο αγώνας συνεχίζετε και η ώρα της απελευθέρωσης της πατρίδας μας είναι κοντά .
Δεν ξεχνώ και αγωνίζομαι.
Γιώργος Ζαχαριάδης
