Κάποιοι επίμονα με θέλουν να ξεχάσω.
Ξέχασε τα μου λένε. Δεν έχει νόημα πλέον.
Εγώ όμως δεν μπορώ να ξεχάσω.
Δεν έχω κανένα δικαίωμα να ξεχάσω τον τόπο πού άφησα κλειδωμένα τα παιδικά μου όνειρα και τες παιδικές μου αναμνήσεις.
Δεν μου τα είπες σωστά τότε αγαπημένε μου πατέρα. "Μία δύο μέρες θα κάνουμε και θα επιστρέψουμε πίσω" μου είπες με θυμωμένο ύφος. Θυμωμένος γιατί χρειάστηκε σχεδόν μια ολόκληρη μέρα να σε παρακαλά με λυγμούς η μάνα μου για να δεχτείς να εγκαταλείψουμε το σπίτι και την αγαπημένη μας πόλη.
Παρόλο που βλέπαμε μια "ολόκληρη πόλη" να περνά έντρομη και με βαρύ πόνο μπροστά από το σπίτι μας (οδός Δερυνειας 111), αναζητώντας ένα προσωρινό ασφαλή προορισμό για να γλυτώσει από τους βομβαρδισμούς και τους βάρβαρους, εσύ δεν ήθελες με τίποτα να το πιστέψεις.
"Που πάνε όλοι αυτοί, γιατί φεύγουν;;;" θυμάμαι ακόμα και σήμερα να σε ρωτώ με απορία. Εσύ όμως δεν έλεγες τίποτε. Δεν μου απάντησες ποτέ.....
Και όταν στα πολλά παρακάλια της μάνας μου, αργά το απόγευμα της 14ης Αυγούστου, αποφάσισες να φύγουμε μας είπες με αυστηρό τόνο "Μην πάρετε τίποτα μαζί σας". Ακόμα και αυτά τα εικονογραφημένα περιοδικά του "Μπλεικ" που άρπαξα για να τα πάρω μαζί μου, με έβαλες να τα αφήσω πίσω. "Που θα τα κουβαλάς μέσα στα χωράφια" μου είπες. "Εδώ θα είναι οταν επιστρέψουμε". Μόνο που δεν επιστρέψαμε ποτέ.
Ήσουν η αιτία πατέρα μου να φύγουμε με άδεια χέρια, μόνο με τα ρούχα που φορούσαμε.
Κλείδωσες το σπίτι μας και φύγαμε....μόνο που αυτή η φυγή δεν διάρκεσε μία δύο μέρες όπως μας έλεγες αλλά καλά κρατά εδω και 46 ολόκληρα χρόνια...
Πώς μπορώ να ξεχάσω λοιπόν όλα αυτά που έμειναν χαραγμένα στην παιδική μου ψυχή.
Όχι κύριοι δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Όσο ζώ και αναπνέω θα θυμάμαι τί, πώς και γιατί;;;
Σταύρος Χατζηκυριάκου
