Η Βία στα Γήπεδα: Μια Ντροπή που Συνεχίζεται – Ως Πότε θα Κάνουμε τα Στραβά Μάτια;
Η βία στα γήπεδα δεν είναι απλώς πρόβλημα. Είναι ντροπή. Είναι το αποκορύφωμα της ανοχής, της απραξίας και της συνενοχής. Κάθε φορά που ένας αθλητικός χώρος μετατρέπεται σε πεδίο μάχης, κάθε φορά που ένα παιχνίδι γίνεται αφορμή για καταστροφή, αποδεικνύεται πόσο βαθιά έχει ριζώσει η ανικανότητά μας να προστατέψουμε το αυτονόητο: τη ζωή, την ασφάλεια και την αξιοπρέπεια.
Το πρόσφατο περιστατικό στο «Νίκος Σολομωνίδης» είναι απλώς άλλη μια πράξη στο ίδιο δράμα. Οι γνωστοί-άγνωστοι ταραξίες, λιγότεροι από 50 σε κάθε ομάδα, συνεχίζουν ανενόχλητοι. Όλοι τους ξέρουν: οι διοικήσεις, οι αρχές, οι οπαδοί. Και όμως, παραμένουν στο απυρόβλητο. Γιατί; Εξυπηρετούν άραγε συμφέροντα κάποιων; Είναι εργαλείο πίεσης ή μέσο διατήρησης εξουσίας;
Η Αλήθεια που Φοβόμαστε να Πούμε
Δεν είναι θέμα δυσκολίας εντοπισμού. Είναι θέμα επιλογής. Οι ταραξίες αυτοί προστατεύονται, είτε από φόβο είτε από σκοπιμότητες. Οι διοικήσεις κλείνουν τα μάτια, οι αστυνομικές αρχές περιορίζονται σε μισές λύσεις, και η κοινωνία παρακολουθεί παθητικά.
Πώς γίνεται να μην μπορούν να αποκλειστούν από τα γήπεδα; Πώς γίνεται να συνεχίζουν να καταστρέφουν, να τρομοκρατούν, να προκαλούν; Η απάντηση είναι απλή: δεν θέλουμε να τους σταματήσουμε. Η ανοχή δεν είναι αδυναμία. Είναι επιλογή.
Θάνατοι που Δεν Έγιναν Μάθημα
Τα τραγικά γεγονότα, όπως ο θάνατος του Μιχάλη Κατσουρή, δείχνουν ότι η βία στα γήπεδα δεν είναι «απλώς θέμα οπαδών». Είναι κοινωνικό πρόβλημα. Όταν αφήνουμε μια μειοψηφία να επιβάλει τον τρόμο, στέλνουμε το μήνυμα ότι η βία είναι αποδεκτή.
Και μην ξεγελιόμαστε: Οι ταραξίες αυτοί δεν είναι φίλαθλοι. Είναι εγκληματίες. Οι ζημιές, οι ξυλοδαρμοί, οι τραυματισμοί, ακόμα και οι θάνατοι, είναι το έργο τους. Και όσο συνεχίζουμε να τους ανεχόμαστε, είμαστε συνένοχοι.
Οι Ευθύνες
1. Στις Ομάδες: Είναι καιρός οι διοικήσεις να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Να κόψουν κάθε δεσμό με αυτούς τους κύκλους. Οποιαδήποτε άλλη στάση είναι συνενοχή.
2. Στην Αστυνομία: Αν γνωρίζουν τους υπεύθυνους, γιατί δεν τους συλλαμβάνουν; Αν δεν μπορούν, γιατί υπάρχουν;
3. Στην Πολιτεία: Οι νόμοι υπάρχουν, αλλά είναι κενό γράμμα αν δεν εφαρμόζονται.
Ως Πότε;
Τα γήπεδα πρέπει να είναι χώροι χαράς, αγάπης για τον αθλητισμό, συνάντησης φίλων και οικογενειών. Κι όμως, έχουν μετατραπεί σε πεδία τρόμου. Ως πότε;
Είναι ώρα να τελειώνουμε με τις δικαιολογίες. Να σταματήσουμε να παίζουμε με τις λέξεις. Να απαιτήσουμε δράση, τιμωρία, αλλαγή. Η βία στα γήπεδα δεν είναι μέρος του αθλητισμού. Είναι καρκίνος που πρέπει να ξεριζωθεί.
Και αν δεν μπορούμε να το κάνουμε, ας έχουμε το θάρρος να παραδεχτούμε ότι έχουμε χάσει. Ότι αφήσαμε μια χούφτα τραμπούκων να κλέψουν τον αθλητισμό από όλους μας.
