Το τελευταίο διάστημα παρατηρώ με ανησυχία και απογοήτευση την έξαρση της ευαισθησίας μας ως Κύπριοι - ιδιαίτερα σε νεαρές ηλικίες - απέναντι σε ξένα προβλήματα και κυρίως σε αυτά που αφορούν τον πόλεμο στη Γάζα και τις δήθεν αδικίες που διαπράττει η Κυπριακή Κυβέρνηση απέναντι στον λαό των Παλαιστινίων.
Δεν είναι, φυσικά, η συμπαράσταση προς τον λαό της Παλαιστίνης που με ενοχλεί· κάθε άλλο, η ευαισθησία απέναντι στο άδικο είναι αξιέπαινη. Αυτό που με ενοχλεί βαθιά είναι η επιλεκτική μας μνήμη, η αδιαφορία και η αδράνεια που δείχνουμε απέναντι στα δικά μας εθνικά ζητήματα.
Πώς είναι δυνατόν να αγωνιζόμαστε για την ελευθερία και τα δικαιώματα άλλων λαών, όταν ξεχνάμε ότι η δική μας χώρα ζει σε κατάσταση κατάπαυσης του πυρός από το 1974; Πώς μπορούμε να παραβλέπουμε το γεγονός ότι η Κύπρος παραμένει υπό κατοχή εδώ και πενήντα χρόνια; Πού ήταν αυτές οι φωνές όταν μιλούσαμε για τους αγνοούμενους μας, για τις μαυροφορεμένες μανάδες που δεν μπόρεσαν ποτέ να θάψουν τα παιδιά τους, για τους ανθρώπους που πιθανόν να παραμένουν ακόμη φυλακισμένοι στα χέρια των Τούρκων;
Είναι δυνατόν να ξεχνάνε ότι υπάρχουν παιδιά - ενήλικες πλέον - που δεν γνώρισαν ποτέ τον πατέρα, τον παππού, τη γιαγιά ή τον αδελφό τους, εξαιτίας του πολέμου; Πώς γίνεται να ξεχνούν ότι έχουμε τον εισβολέα απέναντι μας καθημερινά και να επιλέγουν να αγωνίζονται μόνο για τα δικαιώματα και την ειρήνη σε άλλες χώρες;
Η αδιαφορία αυτή είναι επικίνδυνη. Ξεχνάμε ότι το νησί μας παραμένει διαιρεμένο, ότι ο εχθρός δεν είναι κάτι μακρινό αλλά μια καθημερινή πραγματικότητα. Και ενώ φωνάζουμε για τους Παλαιστίνιους, δεν κάνουμε τίποτα για να προασπίσουμε την ελευθερία και την αξιοπρέπεια της ίδιας μας της γης.
Εάν πρόκειται να αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματα άλλων, ας πάρουμε τουλάχιστον τα σωστά παραδείγματα από αυτούς που αγωνίζονται για τη δική τους πατρίδα. Γιατί οι Παλαιστίνιοι αγωνίζονται. Ας θυμηθούμε τις θυσίες, τις πληγές και τους αγώνες μας. Και ας κάνουμε τον αγώνα μας για την ελευθερία της Κύπρου την πρώτη μας προτεραιότητα.
Η κατάντια μας, λοιπόν, ως Έλληνες της Κύπρου, έγκειται στην επιλεκτική μνήμη, στην αδιαφορία και στην αποξένωσή μας από το ίδιο μας το παρελθόν. Είναι καιρός να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο αυτόν και να αγωνιστούμε για τη γη που μας γέννησε, με την ίδια ένταση και πάθος που δείχνουμε για ξένες υποθέσεις. Μόνο τότε θα μπορούμε να μιλάμε για αληθινή δικαιοσύνη και ελευθερία.
Υ.γ. Έτσι πληροφοριακά βρίσκεται σε εξέλιξη ακόμη ένας πόλεμος - εμφύλιος θα έλεγα - έτσι πάνω ψηλά στην ανατολική Ευρώπη!
Υ.γ. Δεν μας φτάνουν αυτά έχουμε και το κουσουλό παιδί να μας μιλάει για γενοκτονία την περίοδο 1963-1974.
