Φθινόπωρο και ρεμβαζεις τον εναστρον ουρανόν και αναθυμασαι τα βασικά διδασκομενα τετοιον καιρόν εις τα παλιά σχολεία.Η εποχή του Φθινοπωρου.Τα αειθαλη και τα φύλλοβολα δέντρα.Τα χελιδονια που φεύκουν για να ξαναρθουν ξανα την άνοιξη.Και το όμορφο αινιγμα.Απο πάνω σαν τηγανι ,από κάτω σαν βαμβακι.Και η μορφή της κυρίας Αγνης Παναγιδου της φωτεινης δασκάλας που πασκιζε να μάθουν οι φτωχοι γράμματα να προκοψουν.
Στους Χαρακη τότε στο ελεύθερο φθινόπωρο του 1972 και του 1973.
Εμείς εξαχρονοι και επταχρονοι σχολαναμε στις δώδεκα και Τετάρτο.Καποτε και στις έντεκα.Διαβαζαμεν ολιγον.Καναμε καμμιαν δουλειά κατ' εντολή της μητρος μας και τρεχαμε στη χώραφα η στα αυτοσχεδια εργαστήρια των αυλαδων για τα πολλά ανευ κοστους εργοχειρα μέχρι να ερθει το βράδυ και να μας γυρεψουν να συναχτουμεν σπίτι γιατί ενυχτωσεν.Πριν τα νέα μετά το δείπνον εππεφταμεν για υπνον στα φτωχικα μας κρεββατια.
Πρωί πρωί φθινοπωρινα ξυπνουσαμε για να ετοιμαστουμε για το σχολείο.Επινναμεν έναν ποτήρι γάλαν μανα ζαχαρουχον ζεστό τζιαι εφκαινναμεν στο δρόμο να έρτει ο Αντωνης και η Ελένη να φύουμεν για το σχολειον ουλλον Αποστολου Βαρναβα.Στο δρόμο με τα λιγοστα αυτοκίνητα τότε εβγαινναν από τις παροδους πρωταιοι και δευτεραιοι και έτσι η ομας εμεγάλωνεν.Ηταν κάτι πρωινα πρωτινα γρουσαφενα...
