Το δικό μας σχολείο ήταν προχειρος προσφυγικός καταυλισμος.Άργησε να ανοιξει και ήταν γεμάτο πονεμένα παιδια.Από όλες τις γωνιες της Κύπρου απο πολλα σχολεία έρημα πλέον της Κύπρου.Όταν ξεθάρρεψαν όλα είχαν μια ιστορία να πουν.
Ευτυχώς παιζαμε πολλη μπάλα και ξεχνιούνταν.Μαζι ...μας και πολλοι νέοι δάσκαλοι και δασκάλες.Για τις πολλες νέες λέξεις θα γραψω εν καιρω.Για τις νέες μορφές πόνου που μαθαίναμε και συμβιώναμε εξαιφνης από εκείνο το καλοκαίρι ξέρουν οι ψυχές μας.
Βίαια άλλαξαν όλα τάξεις προγράμματα φοίτηση ζωή καθημερινότητα.Παντου στη Λεμεσο φτώχεια πόνος δάκρυ αγώνας επιβίωσης και τα παιδια να είναι ανάγκη να μάθουν γράμματα να ζήσουν να επιβιώσουν να αντέξουν να προσαρμοστουν...
Οσοι μας κρίνουν ευκαιρα και εύκολα ως γενια ας μην ξεχνουν πληρώναμε ως παιδια
λάθη και πάθη αλλονών.Τι να σου φταιξει ένα παιδι οκτω χρονών στις μέρες της Εισβολής.
Αφιέρωμενο ταπεινα στο Σωτήρη τον Μεσημέρη τον Γιώργο Χατζηπετρη που έμενε τότε πρόσφυγας στην Οδο Λονδίνου και στα βαρωσιωτούθκια το Φίλιππο και το Νίκο και ιδιαιτέρως στον Άντρο Παππαρίδη και το Μιχάλη Πολυχρόνη που μαζι πρωτοπαιξαμε ενα νέο σύστημα μπάλας το 1975 στυλ ΓΣΕ -ΓΣΟ-ΑΗΣ ΣΕΡΚΗΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ.
Με τον Παππαρίδη το παίζαμε και στο Αθηναίδειο αλλα μας εβαζε ολίγον γυαλια οΝίκος Αντρέου ο Μέγας Σαλαμιναίος και ο Χατζηπετρης που επαιζε πάντα υπομονετικα στυλ ΠΑΕΕΚ ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ ΑΕΚ ΚΑΡΑΒΑ.Ποδόσφαιρο με αντοχες ακόμα και υπο το φως των άστρων.Ξέρει για αυτα ο Παττιχης και ο Αχιλλέας Δημητριάδης...
