Εισήλθα αμαρτωλός και ουτιδανός στον λειμώνα της Κύπρου της Ανατολής....
Στα χρόνια μετά την εισβολή εμεγαλώναν στους τόπους μας κάτι παιδιά με ευαισθητή καρδιά και μια ματιά στα πράγματά που θα φαινόταν κατοπινά πολύτιμή για τον τόπο και τους ανθρώπους του.Μικροί στα χρόνια του εβδομήντα δεν χαράκτηκάν από τα δύσκολά χρόνια του διχασμού αλλά κατάφεραν να ψηλαφήσουν τους πρωτινούς ανθρώπους,τους πρωτινούς λόγους,τα πρωτινά συνήθεια.Οδηγούμενοι εξ'ενστίκτου ή κρατώντας από το χέρι την μάνα ,τη γιαγιά ή τον παππού εισήλθαν στον πρωτινό παλαιό και νέο Κόσμό της Εκκλησίας της Κύπρου , τον κόσμό της Ανατολής.Τα χρώματα ,τις μυρουδιές,τις γεύσεις,το φως, το ημίφως ,τις εικόνες ,τα στασίδια.
Εις τας αρχάς οι φίλοι μας αυτοί ενόμιζαν πως ήτο μόνοι τους εις την νήσον .Δεν εσυναντούσαν και συχνά άλλους ομηλίκους να γυρεύουν τους λόγους τους πρωτινούς,τις παραβολάες των βρακάων,, τους δια τους πολλούς ασυναρτήτους λόγους των προτινών ταπεινών αιπόλων.
Κατοπινά όταν τα εργόχειρά του κάθενός εγένοντό ακροθιγώς γνωστά ήρχισε να αχνοφαίνεται η ύπαρξις περισσοτέρων οδοιπόρων εις τα μονοπάτια ,τις ρίμες και τα στενά της του Χριστού Εκκλησίας.
Κάποιοι εξ αυτών αγωνίζοντο να διακονήσουν ως λογογράφοι, ως ιστορητές, παραμυθάδες, περιβολάρηδες στους αγρούς των παραβολάδων.Χάρηκά όταν στα τέλη του εικοστού αιώνα τις τελευταίες δυο δεκαετίες του πρωτοδιάβαζα ιστορίες, παραμύθια, λόγους της Ανατολής.Χάρηκα και το ήξερα πλέον .Ήξερα την συνέχειά.Θα μας γνώριζε τους πρωτινούς Κυπριώτες από τους πολλούς που ζούσαν και ζούν στην πεδινή και ορεινή Κύπρο.
Ταπεινή μου φιλοδοξία ήταν να είμαι έστω ο έσχατός αυτών των τέκνων της νήσου Κύπρου που αναφέραμε στις αρχές του πτωχού κειμένου.Άνοιξα ένα βράδυ την πόρτα από έτη πολλά και εισήλθα αμαρτωλός και ουτιδανός στον λειμώνα της Κύπρου της Ανατολής....
