Για τον ούτω καλούμενο «καλλιτέχνη» Γιώργο Γαβριήλ έχουν γραφτεί τόσα πολλά και έχει ξεσηκωθεί τόσος σάλος που όχι μόνο δεν του αξίζουν αλλά και θεώρησα πως και ο
δικός μου επιπρόσθετος σχολιασμός δεν θα πρόσθετε κάτι περισσότερο.
Σκέφτηκα λοιπόν να υιοθετήσω την παραίνεση του Προέδρου της Επιτροπής Παιδείας της Βουλής, αγαπητού μου Παύλου Μυλωνά, και « να τον εγκαταλείψω στη μιζέρια του!»
Όμως ο συνεχιζόμενος δημόσιος διάλογος και η τελευταία προκλητική και άστοχη αναφορά καθηγητή του ΤΕΠΑΚ ότι «…ο σκύλος στον πίνακα του Γαβριήλ δεν ούρησε στη θρησκεία μας αλλά στον . . . προκαθήμενο της Εκκλησίας μας », προκαλεί, κατά τη γνώμη μου, τόσο τη νοημοσύνη μας όσο και το δημόσιο συναίσθημα.
Είναι αναντίλεκτο τόσο θεσμικά όσο και νομικά, κοινωνικά, πολιτικά και συνταγματικά το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης κάθε ατόμου, με οποιονδήποτε τρόπο στις σύγχρονες Δημοκρατικές χώρες και στις προοδευμένες κοινωνίες.
Αυτό το δικαίωμα όμως έχει και κάποια όρια και διέπεται από κάποιους άγραφους κανόνες δεοντολογίας, ήθους, ηθικής, σεβασμού στο δημόσιο συναίσθημα και εκτίμησης προς τις έννοιες της θρησκευτικής πίστης, της έννομης τάξης, του Κράτους Δικαίου, του ευρύτερου λαϊκού αισθήματος κ.τ.λ.
Αυτά τα όρια έχει παραβιάσει κατά συρροή κατ’ εξακολούθηση ο φερόμενος ως καλλιτέχνης.
Το ατόπημά του όμως είναι ιδιαίτερα διακριτό γιατί απλούστατα τάχθηκε να υπηρετεί την παιδεία του τόπου και να γαλουχεί τους νέους και τα παιδιά μας με ηθικές και πνευματικές αξίες αιώνων.
Να καταστεί δηλαδή πρότυπο καλού κ’αγαθού πολίτη στους μαθητές του αλλά και σε όλο το εκπαιδευτικό μας σύστημα για το οποίον αμείβεται πλουσιοπάροχα από τα υστερήματα του Κύπριου φορολογούμενου για να πουλά φτηνό πνεύμα και να επαίρεται ότι δημιουργεί την ψευδοκουλτούρα μιας εξεζητημένης «διανόησης».
Είναι εξόφθαλμα και αβίαστα φανερές οι ιδεολογικοπολιτικές καταβολές και πεποιθήσεις του συγκεκριμένου «καλλιτέχνη».
Επιχειρεί να σατιρίσει, να καθυβρίσει, να αποδομήσει και να σπιλώσει μονόπλευρα συγκριμένα πρόσωπα και καταστάσεις, οι οποίες – είτε το θέλουμε είτε όχι – αποτελούν
αναπόσπαστο μέρος της Ιστορίας και της Θρησκείας της Πατρίδας μας.
Διατηρώ και εγώ – όπως και όλοι οι υπόλοιποι συμπολίτες μου – τις διαφωνίες και τα αρνητικά συναισθήματά μου για τα πρόσωπα που επιχείρησε να λοιδορήσει ο φερόμενος ως καλλιτέχνης.
Ποτέ όμως δεν θα κατέφευγα στην ύβρη και στην υπόσκαψη με άνομα μέσα και έωλα επιχειρήματα εναντίον οποιουδήποτε με τον οποίο διαφωνώ.
Στις συγκεκριμένες περιπτώσεις των πινάκων του Γαβριήλ που ενόχλησαν την κοινή γνώμη της Κύπρου, θα ήθελα να δηλώσω ευθαρσώς ότι θα μου προκαλούσε την ίδια
αναστάτωση και θα εξέφραζα την ίδια – ίσως και μεγαλύτερη – αντίθεση αν π.χ. ο σκύλος ουρούσε στη φωτογραφία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄ ή αν κάποιος πολίτης φερόταν να ουρεί στη φωτογραφία του μ. Δημήτρη Χριστόφια ή του θεμελιωτή του Κομμουνισμού Ιωσήφ Στάλιν. Θα με εξόργιζε επίσης το ίδιο αν ο φερόμενος ως Χριστός στον πίνακα του «καλλιτέχνη» κρατούσε το κασκόλ της αγαπημένης μου ομάδας, της Ανόρθωσης. (Παρέμβαση τους πίνακες του Γαβριήλ επιχείρησε, χάριν παραδείγματος, κάποιος γνωστός μου ικανός στην . . . τεχνολογία! )
Αν ο Γαβριήλ έχει τέτοιο θάρρος και τέτοια τόλμη να λοιδορεί και να εξευτελίζει την Χριστιανική πίστη χρησιμοποιώντας την απεικόνιση του ιδρυτή του Χριστιανισμού να καβαλληκά αγωνιστική μοτοσυκλέττα με τεντιμπόϊκη αμφίεση , τον προκαλώ να επιχειρήσει παρόμοιους πίνακες με τον Μωάμεθ, με το Ισλάμ, με τους τζιχαντιστές και με . . . τους ταλιμπάν!
Ερωτώ, τέλος, τους υποστηρικτές της ελευθερίας της έκφρασης του επίδοξου καλλιτέχνη αν θα ήταν τόσο επιεικείς μαζί του αν επιχειρούσε να αποδομήσει και να εξευτελίσει τις δικές τους ιδεολογικοπολιτικές καταβολές και πεποιθήσεις.
Ας απαντήσουν εδώ και τώρα οι όψιμοι υποστηρικτές της δήθεν ελευθερίας της έκφρασης.
Ας δηλώσουν ευθαρσώς ότι αποδέχονται τέτοιους εκπαιδευτικούς να γαλουχούν τα ίδια τα παιδιά και τα εγγόνια τους.
Σ’ αυτό τον τόπο, μαζί με τη μισή μας Πατρίδα, χάσαμε επίσης το μέτρο, την ισορροπία και τη συναίσθηση του ωραίου, του καλού κ΄αγαθού.
Συγχίσαμε τις έννοιες της ελευθερίας με την ασυδοσία, της δημοκρατίας με την φαυλότητα, της άποψης με την ύβρη!
Γι’ αυτό και βυθιζόμαστε ολοένα και περισσότερο στην άβυσσο!
Ανδρέας Μορφίτης
Αντιπρόεδρος Κεντρικού Διοικητικού Συμβουλίου του ΚΥΚΕΜ
Υ.Γ. Η πρόταση του αρμόδιου Υπουργείου Παιδείας όπως διωχθεί πειθαρχικά ο εκπαιδευτικός – Διευθυντής αποδείχτηκε άστοχη, ατυχής, αχρείαστη και γι’ αυτό τελικά
αποσύρθηκε.
Η δημόσια αποδοκιμασία του κατ’ ευφημισμόν «καλλιτέχνη» θα έπρεπε να ήταν η μόνη μέθοδος για να . . . συνετιστεί και να αφήσει το ατόπημά του να ατονήσει και να
«περιπέσει στην . . . μιζέρια του» κατά τον Παύλο Μυλωνά.
Αντί τούτου ηρωποιήθηκε από τους υπερασπιστές του, οι οποίοι ήσαν χαμένοι στο πουθενά όταν κατηγορείτο η Εκπαιδευτικός Ελένη Σιούφτα για το περιεχόμενο του
πανηγυρικού που εκφώνησε στην Αθηαίνου το 2018 κατά την επέτειο της 28 ης Οκτωβρίου 1940 και όταν κατήγγειλαν τον σκιτσογράφο του Φιλελεύθερου Πέτρο Παπαπέτρου (ΠΙΝ) στην Επιτροπή Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας για δύο γελοιογραφίες που δημοσιεύτηκαν στην εν λόγω εφημερίδα!
Ουαί υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές!
