Η συζήτηση στην χωραφαν του Καθητζιωτη επήρεν φωθκιάν. Τα οξινουθκια εν ωραία μα πρέπει να τα πλυννησκουμεν λαλεί η γιαγιά μου. Μα καλάν ρε που εννα βρισκουμεν φουνταναν μες τον ποταμον;
Όλοι πλην ελαχίστων εξαιρεσεων γευσιγνωστες στην χωραφε ι κην εκτακτην μαγειρικήν και εκτακτον σιτισην εσυμφωνουσαν πέρι της εκτακτου παρηορκας των οξινουθκιων ιδιαιτερως αμαν εκάθεσουν πας σε κανέναν γρασίδιν φυσικον τζιαι εθώρες γυρον να ρεσσουν πότε,πότε αυτοκίνητα ,ποδήλατα ,μοτορες. Για να ακούεις τα πουλιά να κελαδουν τζιαι το λλιον νερουιν του ποταμουθκιου μες τες πρώτες ημερες της Ανοίξεως.
Τοτες ετρωαμεν πολλα δωρηματα των χωραφκιων βάτομουρα που τους βάτους. Συκουθκια που τες αγριοσυκουες,κανέναν αππιδουιν που ερημωμενα περβολουθκια, αθασουθκια φρέσκα με το αλατουιν. Τερατσουθκια εδοκίμαζα μεν.
Τα οξινουθκια αρέσκουν μου πολλά. Ατε να πάμε να πιούμεν νερόν που την φουνταναν της Τρόοδους κοσιδυο. Εν αλήθκεια εδιψασαμεν νακκον.
