Τα Εφτά Γήπεδα ήταν ένας εκδρομικός προορισμός για περιπάτους άνευ λεωφορείου από το 1972 που έχω αναμνήσεις από το Δημοτικό.
Τώρα τα εφτα γήπεδα απότελούν ανάμνηση. Το 1978 μέρες του Παγκοσμίου Κυπέλλου έπαιζε σε ένα από τα γήπεδα ο Σύλλογος Αντρέας Χριστοφίδης αντιμετώπιζε ομάδες της ΠΑΑΟΚ.
Το 1974 την Άνοιξη πήγαμε εκδρομή από το Δημοτικό ολά τα παιδιά και οι δασκάλοι οι δασκάλες και ο Διευθυντής Κος Γιαννακού. Κάτω από ένα μεγάλο δέντρο οι μεγάλοι του σχολείου τραγούδούσαν με το διδακτικό προσωπικό μηδενός εξαιρουμένου όλες τις επιτυχίες της εποχής. "Μαρία με τα κίτρινα"... "Να ξαναγινόμαστε πάλι πιτσιρίκια".. "Το δελφινοκόριτσο".. "Το γιασεμίν στην πόρτα σου"...
Δεν θα ξεχάσω τον Σπαναχίδη τον δεύτερο ένα μεγαλύτερο γείτονά μας που γνώριζε όλα τα τραγούδια. Στην γειτονιά έλεγάν με θαυμασμό πως γνώριζε όλα τα τραγούδια λόγια και μελωδία. Καλύτερα από τζουκ μποξ.
Τα επόμενα χρόνια καμμιά εκδρομή ή περίπατός δεν ήταν τόσο ανέμελη όσο εκείνο το φωτεινό πρωινό της Ανοίξεως προ της Εισβολής. Κάτι θα μας χάραζε τις χαρές. Όπως χάραζέ και τα πρόσωπά των γονιών μας στην φτωχογειτονιά μας και τα χαμόγελά των δασκάλων μας στο προσφυγοσχολείο με τις δυο βάρδιες και το αγαπητικό συσσιτιό.....
