Ξημερωνει της Σταυροπροσκυνησεως και αρκετοί από τους οδοιπόρους του εβδομήντα και του ογδόντα μα και πολλοί πληρωμένοι και εν καταρρεύσει μετά την εισβολή παλαιοί και πεφορτισμένοι σκέφτουνται το Σταυροβούνι τέτοιαν ώραν. Το βουνό του Σταυρού και οι ανθρώποι του. Με πρώτον ποκούμπιν τον Ηγούμενο Γερμανόν και την ταπεινή ζωή του. Τον ποιητήν, τον αγρότην, τον μελισσοκόμον, τον λειτουργόν του Υψίστου, τον πνευματικόν. Και πλα ι ο Γέροντας Αθανάσιος, το πνευματικό του παιδί, ο επίσης ταπεινός του διάδοχος. Αυτοί διάβασαν τη δυσκολία των μετά την εισβολήν καιρών και τις πληγές των ανθρώπων. Προσευχήθηκαν πολύ για τα πληρωμένα παιδιά της νήσου. Για όσους χάσανε το δρόμον. Με ένα τρόπον μυστικό με ένα ήθος αρχαίον. Με φιλοξενίαν πρωτινήν. Να σάσουμεν κάτι να φάτε. Έφαες γιε μου. Πεινάς....
Πλα ι τους τα παιδιά οι νέοι που τους ακολούθησαν. Νέοι ανθρώποι. Ο καθένας με τον τρόπον, τον λόγον και τη σιωπή του. Ήταν στήριγμα πολλών. Πότε η Μόνη. Γι άλλους το μετόχι της Αγίας Βαρβάρας με την αγροτική του ταυτότητα που ομοιάζε με τα σπίτια μας στα χωρκά αλλά είχε περισσή ευλογία.
Μυστικά μονοπάτια φωτισμένα από το Σταυροβούνι και τους ανθρώπους του. Το παράδειγμα τους. Να γίνουμε κι εμείς πρακτικοί. Να οικοδομούμε. Καταλαβαίναμε αργά αργά πως η προσευχή γράφει ιστορία και ο Χριστός μας γυρεύει την επιστροφή μας.
Πόσα μικρά και μεγάλα θαύματα ψηλάφισαν ετούτοι οι Κύπριω τες που έσυραν τα βήματα τους ως τα χώματα του Σταυροβουνίου στα σπίτια του Σταυρού.....
Για πολλούς λείπει απόψε ο παππούς Αθανάσιος ο δρυς της Κύπρου. Οι παλαιοί που σαράντα πενήντα χρόνια τον άκουσαν, τον ακολούθησαν και ένα άλλο φως πλούμισε τη ζωή τους. Απόψε νοιώθουν ορφανοί.
Παρηγοριά και για μας τους μικρότερους η σίγουρια πως εύχεται στους ουρανούς και δι ημας τους ουτιδανους.
Απόψε πολλοί ενθυμούνται ταδειλινά που κατά παντού της Κύπρου ξεκινούσαν τα παιδιά του ΦΩΤΕΙΝΟΥ βουνού για να παν να προσκυνήσουν το Σταυρό στο κοσμαγάπητο ταπεινό Σταυροβούνι των πρωτινών της νήσου ανθρώπων του Θεού.
