To Ζ’ Δημοτικό θρηνεί για την αναπάντεχη και πρόωρη απώλεια της λαμπρής εκπαιδευτικού και φωτεινής δασκάλας και
κοινωνικής διακόνου του καλού Έμιλυς Σοφοκλέους.
Η Έμιλυ ήταν για μας ένας Αδαμάντινος άνθρωπος πρότυπο.
Δασκάλα σπάνιων προσωπικών αρετών και συνόλου συγκροτήσεως. Στήριξε εκατοντάδες παιδιά με μια αγαπητική και
μητρική προσέγγιση που σπανίως συναντάς.
Εκατοντάδες παιδιά οδηγήθηκαν, στερεώθηκαν στον δρόμο της μαθήσεως και της γνώσης από την κοπέλα την αδαμάντινη με το φωτεινό πρόσωπο και το απλόχερο χαμόγελο.
Συνάδελφοι πολυάριθμοι έλαβαν την δωρεάν της γνήσειας συναδελφικής αγάπης, στηρίξεως, διαλόγου και συμπαραστάσεως στους διδασκαλικούς συλλόγους, στις αίθουσες διδασκαλίας, στην αυλή των σχολείων.
Εκατοντάδες παιδικές και εφηβικές ψυχές στηρίχτηκαν στα σχολεία, στις κατασκηνώσεις, στις κατηχητικές συνάξεις και τις
ποικίλες μορφωτικές ευκαιρίες στις οποίες πρωτοπορούσε στην Κύπρο και στο εξωτερικό.
Στο σχολείο μας δωρήθηκε η παρουσίας της ακριβής μας Έμιλυς τα τελευταία έτη. Παιδιά, γονείς, παππούδες, γιαγιάδες και όλοι εμείς δάσκαλοι και δασκάλες του σχολείου μας είμαστε κοινωνοί των δωρημάτων που κόμιζε ο γλυκήτατος και ενάρετος αυτός βλαστός της Κύπρου. Η Έμιλυ δεν ήταν απλά μια άριστη διδακτική παρουσία στο σχολείο μας. Ήταν το φωτεινό μας θείον δώρον η πολύτιμη παρηγοριά που Χάριτι Κυρίου είχεν φως και χάρην και την εμοιράζετο με όλους εν ευγένεια, σύνεση και χάριτη. Με ταπεινήν συνοδοιπορίαν που ρυθμοίς μυστικοίς επλούτιζεν το σχολείον όλον.
Λίαν αγαπητή Έμιλυ,
Χαίρε εν μέσω των αγγέλων εις τας μόνας του Κυρίου και την αγκάλην της Θεοτόκου που τόσν ηγάπησες και διακόνησες.
Τίποτε δεν πρόδιδε το πρόωρο σου ταξίδι στους ουρανούς. Ούτε το χαμόγελον, ούτε το περίσσον γέλιον των τελευταίων μηνών. Η περίσση χαρά για τις γιορτές, τις παιδαγωγικές ευκαιρίες, το παιχνίδι, τους διαλόγους, τις συνεργασίες. Οι μαθητές, οι μαθήτριες σου, τα παιδιά τα φετινά, οι πρότεροι σου συνεχώς σε αναζητούσαν, σε αγκάλιαζαν, αναζητούσαν την υποστηρικτική γεμάτη βάλσαμον συντυχίαν και την μελλίρητον ομιλίαν σου, το εν αγάπη χαμόγελό σου.
Κλήρος έμπονος μου έτυχε να σε αποχαιρετώ αντί ορθρίνα να σε χαιρετώ, στηριζόμενος από το φως και το πρωϊνό χαμόγελο της ημέρας. Τον χαιρετισμό του απογεύματος όταν αποχωριζόμενος το σχολείον σε χαιρετούσα με το «Έμιλυ ακόμα δεν
έφυγες».Τελειώνω κύριε Γιάννη. Και εσύ εκείς το δικόνημα εκεί ώρες μετά το πέρας των μαθημάτων. Και έλπιζα και κουράγιον
ελάμβανα. Και ήμουν σίγουρος πως ο τόπος έχει ελπίδα και το σχολείον μας αισιοδοξία όταν μία τέτοια παιδαγωγός πρωτομυεί τα παιδιά μας εις τον κόσμον της μαθήσεως και της όντως ζωής.
Εις το καλόν του Αιώνιου Φωτός πρέσβευε και για μας ακριβή χρυσή καλότροπη αρχόντισσα μας.
Ας είναι ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΣΟΥ.
