Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΩΣ ΛΕΠΤΟΥΡΓΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ ΠΥΡΙΝΗΣ..
Ο Αλεξανδρος Παπαδιαμάντης είναι ένα εκδοτικο φαινομενο επιβίωσης και συνεχους επιστροφης στον βιο των νεοελληνων.Οπως συστήματικα περίεγραψεν γραπτως και με ζηλευτην γλώσσαν και φιλαληθεια προφορικως ο Ήλιας Χ.Παπαδημητρακοπουλος εζησεν σε ακραίαν στερησην κατά τα Αθήνα ι κα του ετη.
Σημειωνει με γλώσσαν ατοφια και εν αγάπη"με συγκλονίζει η αλληλογραφία του Παπαδιαμάντη με τους γονείς του. Βλέπουμε εναργέστατα σ’ αυτήν μια δραματική συνιστώσα του παπαδιαμαντικού έργου, τη στέρηση. Όταν ό παπα-Αδαμάντιος εξοικονομεί ένα δεκάδραχμο και το «εγκλείει» στο γράμμα του προς τον Αλέξανδρο, ο Παπαδιαμάντης είναι ακόμη 23 ετών —αλλά όταν ο τελευταίος γράφει ότι «βρίσκομαι χωρίς λεπτόν» και να παρακαλέσουν τον Μωραϊτίδη για δανεικά, έχει ήδη πατήσει τα 38—, όταν, δε, η μάνα του του στέλνει από το νησί πουκάμισα, φανέλες και σώβρακα, ο Παπαδιαμάντης έχει καβατζάρει τα 42, και μάλλον περιφέρεται με το παλτό που του έστειλε από το Λονδίνο (αποφόρι του, πάντως) ο Αλέξανδρος Πάλλης."
Πάρα τις συνέχεις στερησεις και τις ποικιλες δοκιμασίες όταν αδραχνει την γραφιδαν η τέχνη των χειρων του είναι εμπλεη χρυσιων,Αργυρου και τοπαζιων.Στερησις και ανεκτιμητος πλούτος γλώσσης ελληνικης λογοτεχνιας,αληθειας και φωτός που αβιαστως εξερχεται των διηγηματων του και παρηγορει την καρδιάν του αναγνωστου.
Η φτωχεια και ο λιτος του βιος συνοδοιπορει ημέρας ολοκληρες με την πειναν.Μεταφραστης κορυφαιος εις τας επιφάνεις εφημερίδες της εποχής. Μεταφραζει και με ζηλευτην επιμελειαν προετοιμαζει δημοφιλή αναγνωσματα για τον τυπον.Ξενην κορυφαιαν λογοτεχνιαν,ιστορικά συγγραματα για εποχές του αιωνος του. Και αργά το βράδυ η το γιομαν αν η τρικυμια δεν επετρεπεν την άφιξην των νεων ξενογλωσσων εφημεριδων και περιοδικων που αποτελουσαν σημαντικό εργαλείο για την δημοσιογραφιαν της εποχης.
Εξερχεται του γραφείου της κοπιωδους του εργασίας, αφήνει την γωνιά του όπου με μόνον σύντροφον το σιγαρον ηργαζετο
Ακολουθεί την γνωστή οδοιποριαν για την ονομαστην ταβέρνα και μαγερικον του Καχριμανη.Αν ητο καλεσμένους εις άλλον καφενείο και λαικην μπακαλοταβερναν επεριπατει προς συνάντησην του Καρκαβιτσα η του εξαδελφου του σπανιοτερα.Συχνα τον καλούν φίλοι εις την ταπεινην τους οικιαν η απολουτουργα μετά τις αγρυπνιες εις τον Προφητην Ελισσαιον ως πρωτοψαλτην ημπορει να τον οικονομησουν με πλούσιο κερασμαν κάπου εις τας Αθηνας εις μαγαζί που διανυκτερευει όπως αυτά που περιγραφει ο Μωρά ι τιδης.
Στην Ιστορία.μιας τυροπιττας του Μωρά ι τόση περιγραφονται κάποια από αυτά τα θεραπευτηρια του μονηρους πεινοντος
Ο λιτος βιος του μας δωριζει εμορφες περιγραφει όπως ο Παπαδημητρακοπουλος δυστυχώς παρατηρει
"Στον αναγνώστη, πάντως, προκαλούν ιδιαίτερη εντύπωση οι συχνές και επίμονες αναφορές σε φαγητά, γραμμένες μάλιστα με ιδιαίτερη τρυφερότητα.
Άγρια λάχανα, τυρόπιττες, περσικό πιλάφι, σούβλες, νεφραμιές, γουρουνοπούλες, χοιρίδιον παραγεμιστόν, σπληνάντερα, κοκορέτσι (ως προφταστήρια, ή ψυχόσιαγμα…), χέλι ψητόν μετά φύλλων δάφνης στη σούβλα, τρυφερά ερίφια, κρίταμα, αρμυρήθραι, τουλουμοτύρια, εχίνοι και οστρείδια, αστακοί μαγειρευτοί με μάραθα, πετροκάβουρα, παγούρια εύχυμα, κογχύλια, γωβιοί, λάχανα θαλασσινά, μοσχάτος οίνος, μαστίχαι, ρούμι, ρακή, μπακλαβάδες, τρίγωνα, χαμαλιά, τηγανίτες, φουσκάκια, πετμέζι, ξηρά σύκα, και τόσα άλλα χάδια της κοιλιάς, πάνε και έρχονται στις σελίδες των μυθιστοριών του."
Ο μεγιστος των διηγηματογραφων μας.Ο φτωχός μας σοφός δωριζει γραφες πλούτος ως αντιβαρον της στερησεως και της εντιμου πενιας του.Ελπιδοφορα περιγραφει ελπιζοντας
εις ημέρας καλύτερας αλλά εν τη παραδόσει μας.Ζει εις τας Αθηνας αλλά ως σωσιβιον κρατει τον κοινοτικον βιον της ηγαπημενης του Σκαθου .Τον παραμενοντα ανατολικον τρόπον βιου των γειτονιων των πενητων και των εργατων και αγροτων εις τα περιχωρσ των Αθηνων και στας κοινότητας των φτωχομαχαλλαδων.
