Το πρωί που ξυπνούσαμε νωρίς να ετοιμαστούμε για το σχολείο το ραδιόφωνό στην κουζίνα ήτάν από τις έξι αναμμένο στο Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρού και μετέδιδε μουσική όμορφή που σου ομόρφαινε το πρωινό.Στο Δημοτικό τραγουδούσαμε συχνά με την Κυρία Παναγιώτα που έμενέ στην οδό Ρώμης και ήταν μια νέα πολύ όμορφή δασκάλα που κυριολέκτικά μας συνάρπαζε με τον τρόπο που μας μάθαινέ να τραγουδούμε.
Στα καφενεία της γειτονιάς οι θαμώνες άκουγάν συχνά ραδιόφωνό η τζουκ μποξ.Μουσική ελαφρά υπήρχε και στα μοντέρνά κουρεία.Στα μπαρ των Εγγλέζων τα τζουκ μποξ είχαν απογεύματα και βράδιά τις τιμητικές τους με αγγλικά τραγούδια της εποχής αλλά και παλαιότερα μια και η εταιρεία που νοικίαζε τα τζουποξ λίγα δισκάκια αλλάζε για να είναι κερδοφόρα τα μαγικά αυτά μουσικά πολυγραμμόφωνα.Εξάλλού στα ιστορικά μεθύσια των Άγγλων στρατιωτών Παρασκεύη βράδυ και Σαββάτα μέχρι τα ξημερώματα Κυριακής όλα τα τραγούδια ήταν ίδια από την πέμπτη μπύρα ΚΕΟ και μετά.
Μουσική λαική συνόδευε και τις επισκέψεις μας στο ιστορικό Κέντρο Καστέλλα όπου μας έπερνε κάποτέ ο πατέρας μου μιας και εργάστηκέ εκεί στα νιάτα του και τον αγαπούσαν πλέρια οι καλοί ιδιοκτήτες ιδιαίτερα ο κύριος Πέτρος ο Καστέλλας φυλακισμένος στα Οκτωβριανά.Τον πατέρα μου τον αγαπούσε και τον εμπιστευόταν σαν παιδί του .Μάλλον το είχε κρυφό καμάρι για τον υπάλληλό του που άντεξε την καταδίωξη και στο αντάρτικό τον έβγαλε ασπροπρόσωπό.
Στα γλέντιά ολοι τραγουδούσαν ιδιαίτερα οι χωριανοι μας στη Λεμεσό ήταν άνθρωποι που στα κοινά δείπνα έλεγάν πάντα τραγουδιστά χαρές και καημούς και όλοι δχεδόν τσιάττιζάν ή είχαν δυο ήτρια τραγούδια που θα τα έλεγαν περιπαθώς στην ώραν τους.Κάποτε σε μεγάλα κέφια οι θείες μου απάγγελλάν κιόλας οιήματά ηρωικά ή για την αγάπη της μάνας ή για την ξενητειά που τους πονούσε όλους .Οι μίσες μας γενιές στη Λαόνά από το 1900 μέχρι το 1985 ξενιτεύοντάν..Αυστραλία Ζαμβία Νότιο Αφρική Τασμανία Αμερική Τητρόιτ Καναδάς.Πως μετά να μην πλημμυρίζει η φωνή καημό σε δημοτικό ή λαίκό σκοπό.
Αγόρια και κορίτσια στη γειτονιά εμπαινάν στις χορωδίες και τις ορχήστρες.Πολλοί μαθαινάν μαντολίνό αυλό οι φτωχότεροί οι πιο εύποροί ή πιο τυχεροι μελόδικα Οι πολλά χαρισματικοί βιολί ή μπουζούκί.Ξαφνικά δειλά δειλά εισεβαλλάν στη ζωή μας και οι κιθάρες.
Στον περιούσιο λαό άνηκαν οι προκομμένες κορούες της γειτονιάς που συνόδευάν τη χορωδία στα μεταλλόφωνά.
Τα απογεύματα στις γειτονιές όταν όλοί σχολνούσαν ακουγές μουσικες σιγοσφυρίσματα τραγουδιών και όσοι έπλεναν τα αυτοκίνητά για τον βραδυνό περίπατο το έκαναν μετά μουσικής από τα κασεττόφωνά με τις μεγάλες κασέττες πάχους δύο σχεδόν εκατοστών.Όταν έπαιζαν σε κασεττόφωνό των άσπρών Μερσεντες νόμιζές πως ο Ζαμπέττάς ήρθέ στου Χαράκη και όπου να ναι φτάννεί η Μοσχολιού η Μαρινέλλα και τη νύχταν ο Καζαντζίδης να πκιει κοννιάκίν στο σουβλιτζίδικόν του Φύτου...
Ύστερά λαλούν μου βάλε νουν εκσυγχρονίστού.Καθε πρωιν άκουά την Τζαμάικά πριν να πάω Δημοτικόν.....Ο γείτονάς μου ετραούδαν το δείλις το γιλεκκάκι.Ο Πουλόπούλός επελλανησκεν τους καφενέές.Εις τους γάμούς η Φραγκοσυριανή ήταν ούλλα τα πλουμιστίτζια.....Το πρώτο πρωί που άκουσα τον Φκιολάρη να τραγουδα το Πάνω στου Τζύκκού τα βουνά έμεινά μεθυσμένός.Ο Εγγλέζος ο γείτονάς μας ακούεν Έλβις το δείλις.Ο Κουρίδής τζιαι τα κοπέλλια του στους γάμούς της Δρούσιας επαίζαν σίλλια τραούθκιά.....
Το γιασεμί στην πόρτα σου γιασεμί μού ετραγούδαν η δασκάλα μας...
Αλλό λλίον εννα μεθύσουμέν που τες μουσικές αναμνήσεις. Τζιαι κόμα εν αρκέψαμέν.......
