Κάθομαι και κοιτάζω τις φωτογραφίες από την παλιά δημοτική αγορά της Λεμεσού. Χτισμένη στην παλιά πόλη το 1918, μια μεγάλη πετρόκτιστη κατασκευή με σχέδιο του Ζαχαρία Βόνδα, επί δημαρχίας Σπύρου Αραούζου, έγινε το στολίδι της πόλης. Η αγορά επεκτίνετο συνεχώς και πήρε την τελική της μορφή τον Φεβρουάριο του 1948,με μεγάλες αίθουσες και καταστήματα, μια έκταση 3000τ.μ. Φωτογραφίες μέχρι και την δεκαετία του ’80 όπου η αγορά και τα γύρω καταστήματα εξακολουθούσαν να αποτελούν το κέντρο της εμπορικής και κοινωνικής δραστηριότητας της πόλης.
Με το πρώτο ξύπνημα της πόλης ολόκληρη η περιοχή γινόταν ‘’ανάστατη’’, γεμάτη από κόσμο και κίνηση. Ολόκληρη η επαρχία Λεμεσού ερχόταν να κάνει τις αγορές της. Λεωφορεία γεμάτα από κόσμο έρχονταν από τα χωριά της Λεμεσού για να αγοράσουν ότι τραβούσε η ψυχή τους από τα γύρω καταστήματα και την αγορά. Η στάση των λεωφορείων εκεί, δίπλα από την Α’Δημοτική Αγορά – Παντοπωλείο. Το κέντρο της πόλης έσφυζε από ζωή. Μικρά παιδάκια, κρατώντας το χέρι του πατέρα ή της μητέρας, του παππού ή της γιαγιάς πήγαιναν κι αυτά βόλτα για να χαζέψουν μέχρι να τελειώσουν οι μεγάλοι με τα ψώνια τους . Τους άρεσε να χαζεύουν τις κυρίες με τις τσάντες στα χέρια ή με αυτά τα περίεργα τότε καλάθια με τις ρόδες, φλύαρες και απαιτητικές μπροστά στους πάγκους , σχολιάζοντας την ποιότητα ή τις τιμές . Οι άνδρες όπως πάντα πιο σοβαροί, να ψωνίζουν γρήγορα και αδιαμαρτύρητα και αν προλαβαίνουν να ρίξουν μια ζαριά στο τάβλι εκεί στο καφενείο. Οι πωλητές, αυτοί έκαναν τη μεγαλύτερη φασαρία με τις φωνές τους.
Με την επέκταση της πόλης, δυστυχώς η δημοτική αγορά άρχισε σιγά σιγά να ερημώνει και οι λίγοι έμποροι που έμειναν ‘’αναγκάστηκαν’’ κάποια στιγμή να φύγουν. Αποτέλεσμα η δημοτική αγορά βουβάθηκε, για χρόνια παρέμενε βουβή αλλά πάντοτε στην καρδιά του κάθε Λεμεσιανού. Ο Δήμος Λεμεσού για χρόνια προβληματιζόταν πως να ξαναδώσει ζωή στον συγκεκριμένο χώρο. Πώς να αναβαθμίσει τον χώρο αλλά να μην ξεφύγει και από την σημασία, την ιστορία του χώρου. Πέρασαν χρόνια, άλλαξε ο τρόπος ζωή μας, άλλαξε και η νοοτροπία μας. Ποιός μπορούσε να φανταστεί πριν μερικά χρόνια ότι τα καφενεία θα τα αντικαθιστούσαν οι καφετέριες, τα παντοπωλεία και τα μανάβικα, οι υπεραγορές και τα μαγαζιά , τα πολυκαταστήματα και τα mall; Ποιος μπορούσε να φανταστεί εστιατόρια χωρίς σερβιτόρους και ταμίες να εξυπηρετείσαι από ηλεκτρονικούς υπολογιστές; Άλλαξαν όλα και η αγορά παρέμενε βουβή και έρημη...
Πριν λίγες μέρες λειτούργησε μετά από χρόνια, σε νέα μορφή, που μπορεί για κάποιους να μην θυμίζει τίποτα από την παλιά δημοτική αγορά κι όμως είναι η ίδια μας το θυμίζουν οι χαρακτηριστικές αψιδωτές πύλες που είναι ακόμη εκεί. Μπορεί τα καταστήματα να μην θυμίζουν τίποτα από τα παλιά όμως Δήμος Λεμεσού και Διαχειριστές κατάφεραν να δώσουν έμφαση στην κυπριακή κουλτούρα. Σε πιο μοντέρνα έκδοση αλλά δεν παύει να είναι πράγματα της κυπριακής κουλτούρας, καταστήματα με παραδοσιακά κυπριακά προϊόντα και είδη λαϊκής τέχνης, παραδοσιακός ξυλόφουρνος, ένας συνδιασμός εξωτερικών τυριών και αλλαντικών με κυπριακών. Σίγουρα είναι θέμα γούστου και οι αλλαγές και το καινούργιο πάντα μας ξινίζει. Μιλώντας για ανάπλαση και διατήρηση της ιστορίας του χώρου έρχεται πάντα στο μυαλό μας το παραδοσιακό. Δυστυχώς το είχαμε αλλά δεν κατάφερε να επιβιώσει, βουβάθηκε η αγορά, βουβάθηκε για χρόνια. Έπρεπε να γίνει ένας συνδυασμός του παλιού με του νέου, έπρεπε να ξανά δώσει ζωή στην πόλη, στο παλιό ιστορικό κέντρο της πόλης, αυτός έπρεπε να ήταν ο σκοπός και αυτός ήταν.
Στο πλαίσιο της ανάπλασης της περιοχής και η αλλαγή του χώρου στάθμευσης Ανδρέα Θεμιστοκλέους με την τοποθέτηση αυτόματης ελεγχόμενης εισόδου ώστε να διευκολύνει τους επισκέπτες. Μην ξεχνάμε ότι ο συγκεκριμένος χώρος ήταν πάντα κατειλημμένος από τους εργαζόμενους στην περιοχή χωρίς να δίνει οποιαδήποτε έσοδα στην πόλη.
Δημοτική Αγορά Λεμεσού, το κέντρο της πόλης ξύπνησε!
