Μα γιε μου ετρώαμε ποουλλα μιαν ομορφκιάν. Εκοφκαμεν τζιαι φιδεν ,εκάμναμε τζιαι κουλλουρουθκια με το εψημαν. Των τζιαιρον που τρυουσαμεν τα αμπελλια ,το καλύττερο σταφύλι τ αμπελισιμον εφερναμεν έσσω πολλήν για να πεψουμεν του τατα μας, των θκιαων μας μα τζιαι για τρώμε τζι εμείς το δειλις τζιαι το βράδυ που πναζαμεν.Ε βαλλαμεν το σε έναν τόπον δροσινον τζιαι έβαλλαμεν το καλλύτερο πας το τραπέζιν μας...
Μα τζιαι μια τηαννια πατάτες τοτες ήτουν φαιν βασιλικον με το πομηλοριν της ,τη σαλατουαν ,τα ξυδατα δίπλα της ,κιρταμαν τζιαι καππαρην,παγκαλλους τζιαι ελιές τσακκιστες μες το λα ι ν μας το κολλιαντρον τζιαι το σκορτουιν τους... Πατάτες μονες τους μα τζιαι με τα αυκά. Ητουν μουσκός καθηαυτον.
