Για χρόνια βασανιζόμαστε από την αίσθηση προδοσίας μερικής ή ολικής που νοιώθουμε για ανθρώπους, πρόσωπα, παλιές αγαπές, φίλους που μας ξέχασαν ή μας πούλησαν καθώς το λεν κάποιοι. Ο δρόμος αυτού του λογισμού, αυτών των σκέψεων είναι δύσκολος και έχει οδύνη. Ωθεί κάποτε και στην οργή, την πίκρα, την αγανάκτηση. Έστω και εντός ημών κεκρυμμένα.
Κάποτε σε προβληματίζει όλο αυτό το βάρος και καθώς λέει και ένας παλιός μου δάσκαλος δεν έχουν όλοι τις ίδιες δυνάμεις ,την ίδια δυναμική αντίστασης. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος πάρα η συγχώρεση, η ανοχή και η επιλογή η δύσκολη να ακολουθήσεις τον δικό σου προσωπικό δρόμο ευθύνης και έκφρασης. Μακριά ή σε απόσταση από ανθρώπους που αγάπησες, που φίλιωσες, που αγωνίστηκες μαζί τους. Οι επιλογές συχνά διαφέρουν. Είναι αληθινό να σεβαστείς την ελευθερία του ανθρώπινου προσώπου.
Πικραίνει βέβαια η ιδιοτέλεια, η κεκρυμμένη ζήλια, η αντιπάθεια που προκύπτει, ο κεκρυμμένος ιδεολογικός πόλεμος. Ο φθόνος σε τσακίζει αλλά άπτεται όλων των ανθρώπων. Φαντάσου πόσο μπορεί να επιρεάσει ανθρώπους με ικανότητες. Ακόμα κι αν ήσουν κάποτε ευεργέτης ακόμα και αν τους βοήθησες στα δύσκολα, ακόμα κι αν έκτιζες το σπίτι που μένουν, αν εγίνετε κάποιοι γεφύριν να ρέξουν ούλλοι που πάνω σας και έπειτα πολύ να θέλουν να μην παρουσιάζεται καθόλου η προσφορά σου.
Ρίχνεις το καλό στο γιαλό και ησυχάζεις και ύστερα ζυγίζεις τα λάθη τις υπερβολές σου την κακοτροπία σου ίσως την επιμονή σου να αντιστέκονται όλοι το ίδιο και μετανοείς.
Επιστρέφεις στο καλυβί και τις δυσκολίες σου στην λιγοστή έστω αγάπη της καρδιάς σου στους πρωτινούς που αγαπάς και συνεχίζεις να φυτεύκεις δέντρα να γράφεις να αναζητείς ελπίδα και να μιλάς στους Αγίους του τόπου σου στον Αην Γιάννης της γειτονιάς σου....
