Του Σαράντος Καργάκου
Τώρα ποὺ διαβάζονται οἱ γραμμὲς αὐτὲς δὲν γνωρίζω πῶς ἔχει ἐξελιχθεῖ ἡ πολιτικὴ τοῦ Τράμπ, ποὺ κάποιοι δικοὶ μας κάλαμοι ἔσπευσαν νὰ τὸν «ἑλληνοποιήσουν», βαφτίζοντάς τον Τραμπ-οῦκο! Ἴσως μάλιστα καὶ νὰ μὴν εἶναι ζωντανός. Οἱ ἀπειλὲς τῆς θεομήτορος Μαντόνας ἀκόμη ἠχοῦν στ’ αὐτιά μου. Ὅταν χαράσσονταν οἱ γραμμὲς αὐτὲς, ὁ 45ος πρόεδρος τῶν Η.Π.Α. εἶχε θητεία μόλις τεσσάρων ἡμερῶν. Καὶ ὅμως ξέσπασε ἀνὰ τὴ γῆ τέτοια ὀργὴ ποὺ ποτὲ ἄλλοτε στὰ πολιτικὰ χρονικὰ τοῦ Δυτικοῦ κόσμου δὲν εἶχε συμβεῖ. Κι ἔμεινα μὲ τὴν ἀπορία: Ὅταν ἄρχισαν οἱ ἀμερικανικοὶ βομβαρδισμοὶ στὴν Σερβία, γιατὶ δὲν εἴχαμε τέτοια διαδηλωτικὴ μανία; Ἤμουν τὴν ἡμέρα ἐκείνη στὴν Οὐἀσιγκτον, προσκεκλημένος Ἑλλήνων ἐπιστη¬μόνων γιὰ ὁμιλία. Τὴν ὥρα ποὺ ἀνέβηκα στὸ βῆμα, παλαιὸς μαθητής μου μὲ πληροφόρησε ὅτι ἄρχισαν νὰ πέφτουν τὰ «κουφέτα» στὸ σερβικό ἔδαφος καὶ ὅτι μόνο μιὰ ὁμάδα 50 Ἑλλήνων ἔκανε διαδήλωση διαμαρτυρίας μπρὸς στὸν Λευκό Οἶκο. Στὸν πρόλογο μου στιγμάτισα τὴν ἀμερικανική ἐπίθεση καὶ, παραφράζοντας τὴν περίφημη φράση τοῦ Θουκυδίδη, εἶπα: «Ἥδε ἡ ἡμέρα πολλῶν δεινῶν ἀνθρώποισι ἄρξει». Κάποιος δικός μας ἐπίσημος ἀπεχώρησε καὶ τὴν ἑπομένη μιὰ ἄλλη ἐπίσημη κυρία μοῦ εἶπε ὅτι μὲ ὅσα εἶπα τάραξα τὴν Οὐάσιγκτον. Τῆς εἶπα: «Ἄν τὸ ἤξερα, θὰ ἔλεγα περισσότερα»! Ἔκτοτε, παρὰ τὴν ἐπιθυμία πολλῶν ὁμογενῶν, νὰ ἐπισκεφθῶ τὶς Η.Π.Α., πᾶσα προσπάθεια προσκλήσεως ναυάγησε. Ὅπως ναυάγησε καὶ κάθε προσπάθεια διακινήσεως τῶν μεγάλων βιβλίων μου στὴ χώρα αὐτὴ. Τέτοια δημοκρατία! Καὶ ὅμως στὴ Βιβλιοθήκη τῆς Οὐάσιγκτον βρῆκα 18 τίτλους βιβλίων μου – ὄχι τῶν διδακτικῶν. Ἄρα, στοὺς εἰδήμονες ἤμουν γνωστὸς.
Τοῦτες τὶς μέρες τὶς παγερὲς παρατηρῶ ὅτι τὸ τοπίο εἶναι θολὸ καὶ ὁ πολιτικὸς -δημοσιογραφικὸς λόγος γίνεται «σαλὸς». Τὰ κανάλια περισσότερο μᾶς δείχνουν τὸ κορμὶ τῆς προεδρίνας παρὰ τὰ ἔργα τοῦ προέδρου. Καὶ ὅ,τι λένε εἶναι, κατὰ τὴν νεανικὴ ἔκφραση, «κουφὸ». Κι ὅμως σὲ τοῦτο τὸν δύσκολο καιρὸ ἀπαιτεῖται, εἰδικὰ γιὰ τὴ χώρα μας, λόγος σαφής καὶ κατανοητὸς. Ὄχι λόγος πού θυμίζει γρατζουνιά σὲ τζάμι. Ὄχι λόγος δυσάκουστος καὶ δυσνόητος. Ὁ πολὺς λαὸς χρειάζεται –καὶ ὄχι μόνο τώρα– ἕνα λόγο γλυπτό, ἁπτὸ, ψηλαφητὸ κι ἀπὸ τυφλό. Ἕνα λόγο ἀκουστὸ κι ἀπὸ κουφὸ κι εὔληπτο κι ἀπὸ κουτό. Ὁ κόσμος ἔχει πολλὰ ἐρωτήματα γιὰ τὸ τὶ ἔγινε στὴν Ἀσία καὶ ἔχουμε τούτη τὴν προσφυγοπλημμύρα καὶ τὴν παγκόσμια ἐξάπλωση τῆς τρομοκρατίας. Ἕνα ἐρώτημα ποὺ κυριαρχεῖ εἶναι τοῦτο: Ἐκτὸς τοῦ πολέμου καὶ τῶν βομβαρδισμῶν ἄλλη λύση δὲν ὑπῆρχε; Ἀπαντῶ: Ἄπειρες. Ἡ «λύση» τοῦ πολέμου προτιμήθηκε γιατὶ εἶναι συμφερώτερη ὄχι γιὰ τοὺς λαοὺς ἀλλὰ γιὰ τοὺς «ἐμπόρους τοῦ θανάτου».
Τὸ δικό μου ἐρώτημα εἶναι καὶ πάλι ἁπλὸ: Ἄς ὑποθέσουμε ὅτι ἀληθεύουν ὅσα προσάπτονται στὸν Ἄσσαντ, στοὺς Τζιχαντιστὲς, καὶ σἐ ἄλλους ὁμοειδεῖς «φιλανθρωπικοὺς» ὁμίλους. Ἐρωτῶ, ὅμως, ποιὸς τοὺς τροφοδοτεῖ μὲ τὀσο ἄφθονο πολεμικό ὑλικὸ; Μήπως οἱ βομβαρδισμοὶ προκρίθηκαν γιὰ νὰ σχηματισθεῖ τὸ κῦμα προσφύγων ποὺ θὰ ἔδινε στὴν Εὐρώπη φθηνὰ ἐργατικὰ χέρια; Ἄν οἱ προθέσεις τῶν Μεγάλων –καὶ δὲν ἐξαιρῶ καὶ τὴν Ρωσία– ἦσαν ἀγαθὲς, γιατὶ ἀντὶ τῶν βομβαρδισμῶν ποὺ δεκαπλασίασαν τοὺς πρόσφυγες, δὲν προκρινόταν ἡ λύση καταυλισμῶν ὑπό τὴν αἰγίδα τοῦ ΟΗΕ στὸ ἔδαφος τῆς Συρίας καὶ τοῦ Ἰράκ κι ἐκεῖ νὰ τοὺς προσφερόταν μιὰ ὑψηλοῦ ἐπιπέδου φιλοξενία; Πολλοὶ ξένοι ἀνθρωπιστὲς (ὁ ἀνθρωπισμὸς τους μᾶς μάρανε!) ρίχνουν εὐθῦνες στὴν Ἑλλάδα. Ἀλλὰ τὶ νὰ κάνει ὁ κρῦος τοῦ παγωμένου; Ἡ Ἑλλάδα δὲν μπορεῖ νὰ βοηθήσει τὸν δικό της κόσμο ποὺ δεινοπαθεῖ. Ἦταν, λοιπόν, τόσο μεγάλη πρεμούρα νὰ ρίξουν ἐδῶ καὶ τώρα τὸν Ἄσσαντ; Κάποτε θὰ ἔπεφτε κι αὐτὸς ἀπὸ κάποια ἐσωτερικὴ ἀνατροπὴ. Τώρα, ὅποια λύση κι ἄν βρεθεῖ, θὰ προσκρούσει στὸ μῖσος, θὰ προσκρούσει στὸ αἷμα. Ἔχει χυθεῖ πολύ αἷμα στὴν Ἀνατολή. Καὶ τὸ αἷμα ἀναπαράγει μῖσος διαρκείας. Ἕνα μανιάτικο μοιρολόι τοῦ «γδικιωμοῦ» λέει:
«Ὅτι τὸ αἷμα ἀναπηδᾶ
σχίζει λαγκάδια καὶ βουνὰ,
κάνει γεφύρια καὶ περνᾶ».
Μόνο πού τὰ γεφύρια τοῦ αἵματος δὲν ἑνώνουν τοὺς λαοὺς. Τοὺς χωρίζουν. Ἄν, λοιπὸν, ὁ Τράμπ δὲν κτίσει γεφύρια αἵματος, ὅπως οἱ προκάτοχοὶ του, τότε τὸ πέρασμά του ἀπὸ τὸν Λευκό Οἶκο θὰ εἶναι εὐεργετικό. Θὰ τὸν ἀφήσουν ὅμως; Ἰδού ἡ ἀπορία!
ΚΟΝΤΡΑ, 25/04/2017
