Μετά το 1974 αντί να υπάρξει ένας διάλογος ώριμος για να βρούμε τα λάθη μας και να πορευτούμε μπροστά αρκετοί με ζήλο πολεμούσαν να δυναμώσουν τα μικρομαγαζά τους ή όσα μεγάλα κομματικά σπιτικά τους απόμειναν στις ελεύθερες περιοχές.
Από οκτώ ετών συλλαβιστά στην αρχή άρχισα να κατανοώ πως το συμφέρον προσανατόλιζε πολλές κινήσεις ανθρώπων στην πόλη.
Δεν υπήρχε αναζήτηση των δυνάμεων μας των θετικών των δημιουργικών για να κτίσουμε εν διαλόγω με ότι φωτεινό υπήρχε γύρω μας .
Ιδιαίτερα όταν αρχίζαμε να στεκόμαστε λίγο στα πόδια μας στα χρόνια του ογδόντα άρχισε να αναπτύσσετε η κοινωνία πέριξ των κομματικών στρατηγικών επέκτασης με αλληλοαναπτύξεις ενοχών και στους εφήβους τους αμέτοχους των τραγικών γεγονότων του 1974.Έτσι αντί οι νέοι να στοχάζονται δημιουργικά οδηγούντο εις κονσερβοποιημένα διλήμματα και διπολικά προτάγματα καλών και κακών.
Πολλοί που δεν ανέχοντο τις καθοδήγες αναζητούσαν δρόμους άλλους. Άλλοι περιέπιπταν στον ακραίο καταναλωτισμό στην μάχη του πλουτισμού στη φυγή στο εξωτερικό.
Ήτο τραγικό να συνομιλείς και μόλις αρθρωνες την λέξη ελευθερία ο έναντί σου συνομιλητής σε κατέτασσε εις μίαν των πέντε περιπου στατικών κατηγοριών ανθρώπων νέων εν τη νήσω Κύπρω.
Όλα εκείνα τα τσουβαλιάσματα ανθρώπων με επίμονες επιβολές ιδεολόγιών του προτέρου διχασμού εμπόδιζαν τον δημιουργικό διάλογο με τις ρίζες του τόπου με τις πηγές της σοφίας μας.
Στα πενήντα πλέον άνθρωποι προδομένοι ώριμα πλέον σκεπτόμενοι σε γυρεύουν για να σε ρωτήσουν για αυτονόητα πολλά που τους απεκρύβησαν...
