Τα όσα επισυμβαίνουν τόσο στο προσκήνιο όσο και στο παρασκήνιο των κομματικών ζυμώσεων για την ανάδειξη υποψηφίων Προέδρων για τις επικείμενες Προεδρικές Εκλογές, κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν περιποιούν καμμία τιμή στην πλειοψηφία των πολιτικών κομμάτων στην Κύπρο.
Θεωρώ ότι όσα διαδραματίστηκαν κατά τους τελευταίους μήνες, αρχής γενομένης από τις προεργασίες που προηγήθηκαν της ανακήρυξης της υποψηφιότητας του Προέδρου του μεγαλύτερου κομματικού χώρου – του ΔΗΣΥ – μέχρι των ημερών μας, απαξιώνουν την πολιτική και τους πολιτικούς στη συνείδηση του μέσου Κύπριου πολίτη.
Και εξηγούμαι.
Ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ, Αβέρωφ Νεοφύτου και οι στενοί του συνεργάτες μεθόδευσαν από πολύ νωρίς – 18 ολόκληρους μήνες πριν από τις επερχόμενες Προεδρικές Εκλογές – την ανάδειξη της μοναδικής υποψηφιότητας του κομματικού τους χώρου με κύριο στόχο, ως γνωστόν, την εξουδετέρωση της ενδεχόμενης υποψηφιότητας του πρώην Υπουργού Εξωτερικών της ίδιας Κυβέρνησης που στήριξε και στηρίζει ο Δημοκρατικός Συναγερμός.
Η επιμονή ,τόσον του κ. Αβέρωφ Νεοφύτου όσο και των συνεργατών του, να μεθοδεύσουν την υποβολή της υποψηφιότητας του, χρησιμοποιώντας – δεν βάζω τη λέξη «ποδηγετώντας» - τα συλλογικά όργανα του ΔΗΣΥ, αλλά και η επιχειρηματολογία που χρησιμοποιήθηκε για να υποστηρίξει ένα υποψήφιο Πρόεδρο οποίος σε συνεχείς δημοσκοπήσεις παρουσίαζε εξαιρετικά χαμηλά ποσοστά δημοτικότητας / εκλεξιμότητας εμπεριέχει όχι μόνο το ρίσκο μιας τέτοιας υποψηφιότητας αλλά και σε τελική ανάλυση συνιστά κάποιου είδους περιφρόνηση απέναντι στη λαϊκή βούληση για την υποστήριξη του , που εμφανίζεται να μην υπερβαίνει το 16%.
Για τους σκοπούς του παρόντος άρθρου δεν θεωρώ χρήσιμο να αναφερθώ στα κατά καιρούς επιχειρήματα που προβλήθηκαν για την προάσπιση των προνοιών του Καταστατικού του ΔΗΣΥ ούτε και στους ισχυρισμούς ότι η δημοφιλία είναι …. φωτογραφία της στιγμής!
Μεταφέρομαι τώρα στον χώρο της ούτω καλούμενης αντιπολίτευσης που ευαγγελίζεται τον τερματισμό της διακυβέρνησης του Νίκου Αναστασιάδη.
Τα δύο μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα στο μέτωπο της αντιπολίτευσης – το ΑΚΕΛ και το ΔΗΚΟ – των οποίων τις πολιτικές θέσεις στην ουσία και τη φιλοσοφία του Κυπριακού προβλήματος χωρίζει άβυσσος, επιχειρούν ανεπιτυχώς εδώ και πολλές εβδομάδες να καταλήξουν σε στοιχειώδεις συγκλίσεις και συμβιβασμούς που θα τους επιτρέψουν να συμπορευθούν στις επερχόμενες Προεδρικές Εκλογές με ένα κοινό υποψήφιο στη βάση της επιμονής του ΑΚΕΛ ότι δεν θα πρέπει να είναι . . . αρχηγός κόμματος!!!
Η επιμονή αυτή – που είναι ηλίου φαεινότερον ότι δεν βρίσκει σύμφωνο τον Πρόεδρο του έτερου πόλου της συνεργασίας, τον Προέδρο του ΔΗΚΟ Νικόλα Παπαδόπουλο – όχι μόνο δυναμιτίζει τις προοπτικές οποιασδήποτε συνεργασίας, αλλά και οδηγεί τον διάλογο σε φαιδρές προτάσεις και εισηγήσεις.
Θεωρώ ότι το μεγάλο κενό του προεκλογικού σκηνικού , το οποίο κάποτε προσεγγίζει τα όρια της πολιτικής φαιδρότητας ή του κομματικού τυχοδιωκτισμού, οφείλεται κυρίως στην αδυναμία συνεργασίας των δυνάμεων του ούτω καλούμενου «ενδιάμεσου χώρου».
Για την ιστορία θυμίζουμε ότι ο αποκαλούμενος «ενδιάμεσος χώρος» ήσαν τα πολιτικά κόμματα πέραν του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ- των οποίων η κυριότερη συνιστώσα ήταν η αντίθεσή τους στη λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.
Ιστορικά τα κόμματα αυτά ήσαν το ΔΗΚΟ, η ΕΔΕΚ, οι Οικολόγοι, και οι Νέοι Ορίζοντες που μετεξελίχτηκαν στο Ευρωπαϊκό Κόμμα και μετέπειτα στο Κίνημα Αλληλεγγύη.
Δυστυχώς, τόσο για τα ίδια αυτά πολιτικά κόμματα, όσο και για τις ηγεσίες τους, ουδέποτε κατόρθωσαν να συνεννοηθούν, να συνεργαστούν και να συμπορευθούν μέχρι τέλους σε πολλές εκλογικές αναμετρήσεις, με αποτέλεσμα ο ονομαζόμενος «ενδιάμεσος χώρος» να αποτελεί όρο κενόν περιεχομένου και προοπτικής .
Με την πιθανότητα ο ΔΗΣΥ να πορευθεί μόνος , το ΑΚΕΛ και το ΔΗΚΟ να καταλήξουν σε οριστικό διαζύγιο και να κατέλθουν αυτόνομα στις εκλογές του 2023 και την ίδια πορεία να ακολουθήσουν το ΕΛΑΜ και η ΕΔΕΚ, είναι φανερόν ότι θα οδηγηθούμε σε μια πολυδιάσπαση του εκλογικού σώματος με ανοικτά όλα τα ενδεχόμενα.
Η μόνη υποψηφιότητα που θα διαφοροποιήσει καθοριστικά το προεκλογικό σκηνικό θα είναι ενδεχομένως η υποψηφιότητα του Νίκου Χριστοδουλίδη.
Εάν ο πρώην ΥΠΕΞ κατέλθει τελικά ως ανεξάρτητος υποψήφιος διατηρώντας την μέχρι τώρα δημοφιλία του (που ερμηνεύεται και ως εν εξελίξει εκλεξιμότητα) και κατορθώσει να συνεργαστεί σε ένα κοινό προεκλογικό πρόγραμμα με τις δυνάμεις του άλλοτε ενδιάμεσου χώρου, θα είναι φυσιολογικά αναμενόμενο ότι θα ενισχυθεί τόσο με τους σήμερα πολιτικά / κομματικά άστεγους, όσο και με τους συνήθως εκλογικά αδιάφορους / αδρανείς.
Το κυρίαρχο στοιχείο σ’ αυτή την υποψηφιότητα είναι η επεξεργασία και η εξαγγελία συγκροτημένων, ολοκληρωμένων, πειστικών και εφικτών θέσεων στα μεγάλα προβλήματα που απασχολούν τον Κύπριο πολίτη , κυριότερα των οποίων είναι το Κυπριακό, η διαφθορά, η κοινωνική δικαιοσύνη, η Άμυνα και η Ασφάλεια.
Το μεγάλο επίσης ζητούμενο για τον Νίκο Χριστοδουλίδη , εάν τελικά κατέλθει ως ανεξάρτητος υποψήφιος , θα είναι η συγκρότηση και λειτουργία οργανωτικών δομών οι οποίες να συλλειτουργήσουν ενοποιητικά και αποτελεσματικά μεταξύ των δυνάμεων που θα υποστηρίξουν την υποψηφιότητά του.
