Τα προβλήματα της Κύπρου είναι καθαρώς πνευματικά. Πέρα που τες βιτρίνες και τις κοινωνικές μηχανικές, τες ποικίλες τσάκρες της δημοσιότητος για να μεν ειρηνεύει ο άνθρωπος του τόπου μας και να προβληματίζεται που επήεν η πρωτινή του αρετή.
Η κατά κόσμον προκοπή πολλών εδράζεται συχνά στην άρνηση της θυσίας ,στην άρνηση της παραδόσεως μας, στην σιωπή μπροστά στην παρακμή, στην ακραία συνοδοιπορεία με τους χαλαστάδες.
Από την πρώτη Γυμνασίου επέμέναμεν πως η θυσία του Παλληκαρίδη, των Αγίων μας είχε πολλά να μας πει. Απορούσαμε
πως προέκοπταν στην γειτονιάν οι διώκτες του παραδοσιακού τρόπου ζωής. Οι χωρκανοί μας στη Λεύκα στον Πύρκον στρατιώτες και ο γιος του πολιτευτή στο Στρατολογικόν να σκολάννει μεσημέριν να την αράσσει έσσω.Ούτοι ήτο οι προοδευτικοί που δεν εθέλαν να δουν τον Ιησούν οσσιάν του νερού.
Ύστερα ήρταν οι ξεριζωτές των αμπελιών .Ύστερα οι εκσυγχρονιστές δεξιοι και αριστεροί. Πρώτοι στην συκοφαντία του ιερού της Αρχαίας Γραμματείας , της αντικατοχικής αντίστασης , της αναγνωσης του βίου με κριτήρια πνευματικά.Ονειρό τους να γίνουμεν ούλλοι καταναλωτες τελευταίας υποστάθμης να έχουμεν ούλλοι την τιμήν μας. Να μεν λαλούμεν την προσευχήν μας τα τραούθκια μας να μεν αγαπούμεν τις μαειρκές μας ούλλον ξενικά φαγιά προπρο μαειρεμένα με χημικές μηχανικές αγνώστου συατάσεως.
Ο συμφεροντολόγος, ο "δολοφόνος" ανθρώπων και ψυχών είναι ο αρνητής της θυσίας της θυσιαστικής μας παραδόσεως. Αν ερευνήσεις τους βίους των θα βρείς πολλά πρώιμα ανομήματα. Ο τόπος είναι μικρός. Ξέρουμε. Τους έχοντας πολλαπλά προσωπεία.
Οι πνευματικές βάσεις αντίστασης θα μας σώσουν. Και οι λιγοστοί μονομάχοι ελεύθεροι σκοπευτές κατά παντού της Κύπρου που με τον έναν ή τον άλλον τρόπον δεν προσκύνησαν εν μέσω πλήθους δυσκολιών στην ΝΕΑΝ ΤΑΞΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ που αγωνιά και εργάζεται νυχθημερόν για να αποδομήσει τα πάντα .Την Πατρίδα.Την Πίστην. Τις οικογένεις. Τους νέους μας. Τα σκολειά μας. Όλα τούτα τα δε που τα χρόνια του πενήντα ο Σεφέρης όταν έγραφεν για τις απόπειρες να μας αλλάξουν να μας κάμουν σπαρτούς αλλογενεις.
Εν τον εκάψαν τυχαία τον Αυξεντίου. Εν εφάαν τυχαία τους τόπους για να χαθεί οΔράκος.Εν εσακκατέψαν τυχαία τον Φειδίαν
Καρυόλαιμον απόφοιτόν της Θεολογικής της Χάλκης. Εν ερίξαν στην κάμινον των βασανιστηρίων τον Φρίξον Δημητριάδην. Δεν σκότωσαν τυχαία τον Νίκον Γεωργίου τον ζηλωτήν της Καινής Διαθήκης.
Οι μάχες θα είναι πάντοτε πνευματικές και ζήτημαν ρώμης και αγώνος στη ρότα του Μακρυγιάννη, του τρελλού Θοδωρή , του Πάφου Λεόντιου , στο δρόμο των συγχρόνων αγίων του ελληνικού εικοστού αιώνος με πρώτον τον συκοφαντηθέντα ακραία Αγιο Νεκτάριον....
