Τα λαχεία ήταν ένα μέρος της σχολικής πραγμάτικότητας της σχολικής ζωής από το 1972 που πρωτοπήγα Δημοτικό. Τότε ήταν αδύνατό οι γονείς μας να αγοράζούν τα λαχεία μας. Νομίζω ήταν ένα ή μισό σελίνιν το έναν τζιαι έπρεπέν να δώκεις γυρόν να τα πουλήσεις εις τη γειτονιά τζιει τζιαι δα να τα πουλήσεις τζιαι να γράψεις καλλιγράφικά το όνομάν τζιαι κάποτε τη διεύθυνση του αγοραστή. Τα τηλέφωνά ήταν είδος πολυτελείας τότε εις του Χαράκη τζιαι στον Άην Γιάννην.
Ο Αντώνης ήταν ο μάστρος της γειτονιάς στα λαχεία και τη διάθεσή τους. Η αλήθειά ήταν πως δεν τα πολυκατάφερνά. Ήταν μια δεξιότητά που ποτέ δεν απέκτησα πλήρως.
Η μέρα της κλήρωσής συνήθως η επισημή γιορτή των Χριστουγέννων και του Πάσχα δια όλην την γειτονιά. Μετά το εντυπωσιακό δράμα και την εκπληκτική χορωδία του Ζ Δημοτικού Σχολείου άρχιζε η πολυαναμενόμενη κληρωση. Εφκαίνναν τότε οι μάτσες που τις πούτζιες των παλτών των σάκκών των πούγκων αναμένοντάς το χαμόγελόν της κάσιας κληρωτίδας. Ήταν μεγάλη υπόθεση να κερτίσεις το αρνίν ασσέν τζιαι θκυο κοννιάκκια ή μιαν λαμιτζάναν Κοκκινέλλιν ή μιαν κασιούαν σοκκολάτες Μαρς Ριτς ασσέν τζιαι μελίτα ή έναν μαστραππάν πισκόττα φρου φρου ή μιαν κασιάν σοκολατομπισκόττα ή σοκκολατέννια αυκα ή καλαθάκιν επίσημον με χρωματιστα αυκά
φάιν φέαρ. Έκαμνές που τα αλήθκεια Κύριον Πάσκαν.
Ανακάτωστην κάσσιαν δάσκαλε.
Το γιορταστικόν αρνίν κετδίζει ολαχνός......
Οδός Αιγαίου νούμερόν.........
