Πριν λίγες μέρες γιόρταζε ο Άγιος Χαράλαμπος. Τέτοιες μέρες το 2017, προέκυψε μια εσωτερική διαμάχη στην Κύπρο για κατάργηση της μνημόνευσης του ιστορικού γεγονότος του Ενωτικού Δημοψηφίσματος του 1950 στην παιδεία των Ελληνοκυπρίων μαθητών, όπως απαίτησε το κατοχικό καθεστώς και η Κυπριακή Βουλή ... συμμορφώθηκε. Παρόμοιες στρεβλωτικές αντιλήψεις «πολιτικής ορθότητας» επανέρχονται σε διάφορους τομείς και για αυτό παραθέτω ένα κείμενο που δημοσίευσα τότε, ως αντίδοτο και στις σημερινές ακρότητες.
«Το εκκλησάκι του Αγίου Χαραλάμπους, μέσα στα πεύκα, στον χώρο του παλαιού Λεπροκομείου Λάρνακας, δεν φαίνεται από τον κύριο δρόμο. Εκεί, έγινα μάρτυρας μια Κυριακή της απεραντοσύνης της αγάπης που ακόμη διασώζει. Λίγο πριν την ανάγνωση του ευαγγελίου, μπήκε στην εκκλησία μια οικογένεια με τρία παιδάκια. Το ένα, αγοράκι 7-8 χρονών, καθηλωμένο σε αμαξάκι, φορούσε ειδικό γιλέκο-κορσέ στο κορμάκι του. Ήταν ένα πανέμορφο αγόρι με καστανόξανθα μαλλιά με κάποιου
είδους αναπηρία. Καθώς ο ιερέας προχώρησε, οι ψαλμωδίες έσμιγαν με παιδικές κραυγές και μουγκρητά. Το παιδάκι άπλωνε συνεχώς τα χεράκια του να αρπάξει κάτι, να πιαστεί από κάπου, να αγκαλιαστεί με τον κόσμο γύρω του. Ο πατέρας του στεκόταν πίσω στοργικά και παρακολουθούσε καθώς εκείνο άπλωνε τα χεράκια του ασυντόνιστα κι εκείνος έσκυβε και τα φιλούσε τρυφερά και παρενέβαινε ήρεμα για να «διορθώσει» όσα αναστάτωνε το αγόρι του. Τα άλλα αδελφάκια περίμεναν
στην γραμμή με άλλα παιδιά για να μεταλάβουν των αχράντων μυστηρίων.
Μια γιαγιά είχε παρεισφρήσει ανάμεσα στα παιδιά και σταυροκοπιόταν ενώ οι υπόλοιποι ενήλικες περίμεναν μετά τα παιδιά. Τελευταίος ο πατέρας που έσπρωξε το αμαξάκι μπροστά, ο ιερέας προσέγγισε και μετέλαβε το αγόρι σε ένα «διάλλειμα» ηρεμίας. Μετά μετέλαβαν ο πατέρας και η μάνα, με την ίδια ευλάβεια που πριν φιλούσαν τα χεράκια του παιδιού τους. Η Παναγία απέναντι στο εικονοστάσι «παρακολουθούσε» κρατώντας το δικό της αγόρι… Μια ανεξήγητη ηρεμία σκέπαζε τον
Άη Χαράλαμπο, στο παλιό λεπροκομείο με το πέπλο μιας απέραντης αγάπης.
Η λειτουργία προχωρούσε με ψαλμωδίες ανάμεικτες με υπέροχους ήχους από αθώες παιδικές φωνές. Ξαφνικά, το αγόρι τέντωσε το κορμάκι του σαν καμπυλωτό τόξο έτοιμο να ρίξει το βέλος. Τα ακροδάκτυλα του έφτασαν στο τραπέζι με τα κεριά, τα οποία τράβηξε και έπεσαν όλα κάτω. Εκείνη την στιγμή, ένας άγνωστος βρέθηκε, ο οποίος έσκυψε κάτω, μάζεψε ένα-ένα τα κεριά, τα έκανε δέσμη και τα εναπόθεσε στην αγκαλιά του αγοριού που τα δέχτηκε με κραυγή χαράς. Μια υπερκόσμια
ηρεμία σκέπαζε το εκκλησάκι με την απεραντοσύνη της αγάπης.
Ο άγνωστος που μάζεψε τα κεριά, έφυγε έτσι όπως ανεπαίσθητα εμφανίστηκε. Όλα έγιναν μπροστά στην Πύλη με το Χριστό δεξιά, την Παναγία αριστερά, δεξιότερα ο Ιωάννης ο Πρόδρομος και στην γωνιά ο Άης Χαράλαμπος.
Έμεινα στο στασίδι βυθισμένος στις σκέψεις μου. Από πού αντλούν οι άνθρωποι τόση γαλήνη; Τι είχε στο μυαλό ο πατέρας την ώρα που φιλούσε τα παιδικά χεράκια σαν ροδοπέταλα από τον Επιτάφιο;
Τι να σήμαιναν οι σπαρακτικοί παιδικοί ήχοι και αλαλαγμοί; Ποιος μάζεψε τα κεριά και γιατί ηρέμησε το αγοράκι όταν μετάλαβε κι όταν του εναπόθεσε τα κεριά στην αγκαλιά του; … Στον Άη Χαράλαμπο, στο παλιό λεπροκομείο Λάρνακας, η απεραντοσύνη της αγάπης διασώζει ακόμη το θαύμα.»
Κώστας Μαυρίδης- Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D), Πρόεδρος της Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο
