Πολύ εμερίμνα ο άνθρωπος του Θεού και δια την συμφιλίωση και την πολιτείαν των κληρικών και των ποιμένων. Μιαν ημεραν όταν άκουσε πως ένας διάκος ονόματι Δαμιανός δεν εσυμφιλιωνόταν με έναν άλλο δούλο του Θεού και εκρατούσε κακίαν, εγύρεψε από τον αρχιδιάκονο με τρόπον εις την εκκλησίαν, καθώς Ελειτούργουν , να του δείξει τον διάκονον Δαμιανόν. Έτσι και έγινεν μα ο Πατριάρχης δεν εξήγησε σε κανέναν τι σκεφτόταν. Όταν επλησίασεν ο Δαμιανός να
κοινωνήσει και καθώς ήταν εις την πρέπουσαν σειράν , όπως ορίζει η τάξη , λέγει του Πατριάρχης: « Ύπαγε πρώτον διαλλάγηθι τω αδελφώ σου και τότε ελθών αξίως μεταλάμβανε των αχράντων του αμνησικάκου Χριστού μυστηρίων».
Εντράπηκε τότε πολύ ο διάκονος και με όρκους πολλούς εσυμφώναν με τον Πατριάρχην πως θα συγχωρηθεί με τον αντίδικον του και δεν θα μνησικακεί πλεόν εις τον βίον του. Όταν είδαν οι κληρικοί και οι ποιμένες του , πολύ εδιδάχτηκαν και εφοβούνταν μήπως πάθουν ωσάν τον καημένον τον διάκονον τον Δαμιανόν, όστις δια το γινάτιν του και τον εγωισμόν έπαθεν τέτοιον πάθημαν και ύστερα αναγκάστηκε να συνετιστεί.
Ο Άγιος Ιωάννης και ο Όσιος Σεραπίων
Εμελέτα και εδιάβαζε τις γραφές τις ιερές ο όσιος Ιωάννης. Του άρεσαν , καθώς μαθαίνουμε, και οι βίοι των Αγίων Πατέρων και ιδιαιτέρως όσων εδούλευαν μισθωτοί εις τους κάμπους και τα άλλα χωράφια της ελεημοσύνης. Εχαίρονταν και
έλαμπεν το πρόσωπο του Οσίου, όταν έλεγεν τα ιερά παθήματα και τα ευλογημένα έργα του αγαπημένου του Οσίου Σεραπίωνος του Σιδωνίου. Ο Σεραπίων έδιδεν πολλά. Ό,τι μπορούσε και ό,τι κρατούσε. Έδωσε μια φορά το μαφόριν του και μέχρι να πάει περπατητός ολίγον πιο κάτω εσυνάντησε αδελφόν που εκρύωνεν. Έδωσεν και εις αυτόν το στιχάριν του. Έμεινε το Ευαγγέλιον παραμάσχαλα να τον φυλάει.
Τότε κάποιοι τον ερώτησαν: « Τις σε απέδυσεν αββά;» Αποκρίθηκε ο ¨οσιος , κρατώντας και δείχνοντας το άγιον Ευαγγέλιον εις την δεξιάν του : «ούτος με απέδυσεν.»
Εις μιαν άλλην περίστασιν αναγκάστηκε να πουλήσει το αγαπημένον του Ευαγγέλιον για να μπορέσει να ελεήσει εμπερίστατον αδελφόν του. Επίσκασεν ο μαθητής του το Ευαγγέλιον και ερωτούσε τον δάσκαλον του τι έγινεν. Αποκρίθηκε χωρίς φόβο ο Άγιος Σεραπίωνας: « Πίστευσον , τέκνον, αυτόν τον λέγοντα μοι ‘Πώλησον τα υπάρχοντα σοι και δος πτωχοίς. Αυτόν επώλησα και έδωκα αυτοίς ίνα εν ημέρα κρίσεως έχωμεν παρρησίαν προς αυτόν.
Σε μιαν άλλην περιστασιν για να βοηθήσει μιαν χήραν φτωχήν και ανήμπορην αποφάσισεν και την έπεισεν να τον πουλήσει εις κάτι μίμους ειδωλολάτρες. Τα κατάφερε ο Σεραπίωνας μετ’ ολίγας ημέρας να τους οδηγήσει εις τον δρόμον τον καλόν και τον ευλογημενον, αφού κατά πρώτον ελέησεν με τα πωλητήρια του την φτωχήν χήραν.
Έμεινε και εθαύμαζεν ο Άγιος Ιωάννης και σύνδακρυς για την αρετήν και την δια Χριστόν σαλότητα του δούλου του Θεού Σεραπίωνος. Έλεγεν τα και με συγκίνηση εδιηγόταν τα θαυμαστά έργα του Σεραπίωνος εις τους διοικητάς και τους
προύχοντας της Αλεξάνδρειας: « Πόσον ωφέλιμον για τους δούλους του Υψίστου να μελετούν τους βίους των Αγίων Πατέρων. Ο Κύριος μου ο Χριστός μάρτυρας, αδελφοί. Ενόμιζα μέχρι σήμερα ότι έπραττα ολίγον τι. Οι διανομείς, οι ταπεινοί μου δούλοι και η ταπεινότητα μου, καθώς έδιδα ό,τι είχα και τα χρήματα που εκράταγα.
Σήμερα, όμως, που έμαθα πως από την αγάπη, τη συμπόνοια, επωλούνταν , για να βοηθήσουν και ελεήσουν τους εν ανάγκη αδελφούς, δεν ξέρω τι να πω και τι να απολογηθώ εις τον αφέντην μου τον Βασιλέα ημών Ιησούν Χριστόν.
Ο φτωχός υπηρέτης
Ένας από τους υπηρέτες του ήταν σε μεγάλη ανάγκη και δυσκολία. Εις εσχάτην εκατάληξεν φτώχεια. Δίχως να τον βλέπει κάποιος επροσπαθούσε να του δωρίσει δυο λίτρες χρυσού. Ο υπηρέτης αντιστεκόταν και έλεγε στον Πατριάρχη:
«Εάν ταύτα δέξομαι δέσποτα ουκέτι έχω όψιν προσέχειν εις το τίμιον σου και αγγελικόν πρόσωπον». Μα ο Πατριάρχης με το καλόν και με ευλογημένην επιμονήν αντείπεν του μπιστικού του: «Δέξαι γαρ, φησίν, αδελφέ, ούπω το αίμα μου υπέρ σου
εξέχεα ως ενετείλατο μοι ο Δεσπότης μου και πάντων Χριστός.»
Ο οργισμένος πτωχός
Ωφέλιμον και προς την αρετήν οδηγεί ημάς τους φτωχούς και φορτωμένους αμαρτίαν μεγίστην , το γενόμενον μιαν ημέραν εις τον περίβολον της μεγάλης εκκλησίας της Αλεξάνδρειας. Εφάνην εκεί εμπρός εις τον Πατριάρχην ένας φτωχός
και εγύρευε βοήθεια εις νομίσματα φολερά. Ο μακάριος Ιωάννης εδιάταξεν να του δώσουν δέκα φολερά, μα ο φτωχός εγύρευεν περισσότερα και έλεγεν υβρισίες και ήθελεν περισσά να του δώσουν. Ετυφλώθηκεν τότε από θυμόν ένας των οικονόμων και ετοιμάζετο να τον δείρει για να παραιτήσει τους κακούς λόγους και τις ύβρεις.
Επρόφθασεν ο Πατριάρχης τον οικόμον του και έλεγεν εις τους λοιπούς της συνοδείας του και επετίμαν τους για την οργήν τους: « Αφήστε το πονεμένον τέκνον, το φτωχόν. Άνοιξε, τέκνον, το προχείριν με τα πολλά νομίσματα. Και χρυσά και
εργυρά να πάρει όσον λογάριν θέλει ο φτωχός. Εγώ υβρίζω με τις πράξεις και τους λόγους, τας αδυναμίας μου, εξήντα έτη συναπτά και δεν θα αντέξω τον λόγον τον απελπισμένον από αυτόν τον φτωχόν δούλον της ποίμνης μου.»
Έλαβεν ο υβριστής φτωχός και ρακένδυτος τα φολερά που ήθελεν και επήγεν εις την δουλειάν του. Εθαύμασαν και οι οικονόμοι την υπομονήν και την ταπείνωσιν του Πατριάρχου και ποιμένα τους.
Οι σύμβουλοι του Οσίου
Συμβούλους είχεν αρκετούς ο Άγιος Ιωάννης. Μέγιστοι τούτων οι δυο πεφωτισμένοι άνδρες, ονομαστοί τότε του λόγου χειριστές και των αληθειών μύστες.
Τα ονόματα τους ήταν παντού γνωστά. Ιωάννης Μόσχος και Σωφρόνιος. Γενναίοι και ανδρείοι εις την πάλιν μετά των αφρόνων και ακαθάρτων του Σεβήρου οπαδών. Κώμες πολλές και εκκλησίες εγλύτωσαν από τα θεριά του ψεύδους και της
αποστασίας. Πολλά τους ηγάπησεν τους θεόσοφους και πολυμορφωμένους φίλους και παραστάτες και συμβούλους του ο Άγιος.
