Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΣΤΕΛΛΑ
Το 1995 εκδόθηκε στη Λευκωσία η ποιητική επιστροφή του Ανδρέα Παστελλά. Είκοσι δύο ποιήματα. Το έβδομο στη σειρά δίδει και τον τίτλο «ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΩΣ ΑΠΟΣΧΗΜΑΤΙΣΘΕΙΣ». Ο ποιητής Παστελλάς επιστρέφει στις γνώριμες οδού της στιχουργικής των αληθειών. Είναι πιότερο πονεμένος τώρα. Εξάλλου δεν στιχουργεί προανακρούσματα της Τραγωδίας. Εικονογραφεί την ίδια την τραγωδία. Από τις πρώτες αναγνώσεις ξεχωρίζω το ποιήμα «Όταν οι ποιητές αποφασίζουν να κάψουν τα ποιήματά τους», μια συνομιλία του Παστελλά με το φίλο του ποιητή και πρωτομάστορα Παντελή Μηχανικό, όπου τα σύμβολα της ποιητικής του Μηχανικού ψηφιδώνουν μιαν νέα ποιητική παραβολή, απαράμμιλη απόπειρα εικονισμού μιας εποχής και ενός επιτυχούς πορτραίτου του Παντελή Μηχανικού τον αγώνα και της αγωνίας του.
Και το ποιήμα να τελειώνει με τον ποιητή να συνομιλεί, να εξηγεί να απολογείται:
«Τέτοια παραμύθια, ή αν θες παραβολές,
λέμε, καημένε Παντελή, σ΄αυτή την έρημη χώρα
που λιθοβολει τους προφήτες της,
την ώρα που εσύ, μικρός όσιος,
θα κάθεσαι στα πόδια
του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή
ν΄ακούς να σου ανιστορεί
πως του πήραν κι εκείνου το κεφάλι
για την ανόητη παρρησία του».
