Αποχαιρετούσαμε το Γυμνάσιο για την Πασχαλινη ανάπαυλα χωρίς να πολυκατανοούμε πως ήταν η τελευταία μαθητική μας εξοδος για την Πασχαλιάν .Επιστρέφοντας θα διανύαμε ολίγους μήνες εντατικής δουλειάς και εξετάσεων και κατόπιν θα ανοίγαμε φτερα για την ζωή την χωρίς γκρίζες και μπλε αμφιέσεις.
Στη γειτονιά θα περνούσαμε τις πρώτες μέρες της Αγίας εβδομάδας και μετά με ταξι και λεωφορείο θα φεύγαμε για τη Δρούσια η πρώτη απόστολή ενώ η τελευταία θα αναχωρούσε με το Βοξολ του πατέρα νωρίς το Μεγάλο Σαββάτο .Απο τα παδικά μου χρόνια δεν έχω στη μνήμη μου έχρι τα εικοσιμου χρόνια Καλόν Λόγον και Αναστασιμή Λειτουργία μακραν της Δρουσιας.
Έτσι ζούσαμε μιαν εναλλαγή .Άλλη ομορφιά η Λεμεσός του Αη Γιάννη κι άλλη της Δρούσιας.
Ήταν βέβαια και οι τσάκρες που στα χωρια μας ακόμα δεν έλεγαν να κοπάσουν και είχαμε όλοι έγνοια για τους συγγενεις που είχαν αυτό το επικίνδυνο πάθος.
Φεύγοντας από το σχολείο Σαββάτο του Λαζάρου.Εξαήμερη ήταν ακόμη η φοίτηση .Δεν είμαι σίγουρος αν η βάρδια μας ήταν πρωινή ή δειλινή.Πάντως επιστρεψαμε περπατητοί με τις τσάντες στον ώμο. Στις προεισαγωγικές υπήρχε μια έγνοια για την Ιστορλία και η κυρία Ιακώβου προσφερθηκε κάποι πρωινά εκείνων των ημερών να μας μυήσει δωρεάν στα μυστικά της ύλης των εξετάσεων.
Αλλοι καιροι πασχαλινοί τότε που το όνειρο ήταν ένα ζευγάρι καινούρια παπούτσια μια μοδάτη φανέλλα και ένα παντελόνι μπάκι.
Μικρα όνειρα μεγάλες συχνα πληγωμένες και χαρούμενες καρδιές.Σιγουρα χαμογελαστες μες την Άνοιξη που είχεν φως αλλοκοσμικόν.
